Τι χάνουμε από τη μη λύση;

Του Θεοχάρη Μασούρα*

Όσοι ασχολούνται με το Κυπριακό είθισται να προτείνουν στον Πρόεδρο τρόπους εξόδου από τη στασιμότητα και σπανιότατα επικεντρώνονται στο τι ο ελληνισμός χάνει από τη μη επίλυσή του. Το σημαντικότερο που χάνει είναι η εσαεί απεμπόληση των κατεχόμενων εδαφών.

Το δεύτερο είναι ότι η μη λύση και η παράταση του status quo θα αποτελεί μόνιμη πηγή αντιπαράθεσης της μισής Κύπρου με την άλλη μισή, θα υποχρεώσει τις δύο κοινότητες να βρίσκονται με το όπλο στη σκανδάλη και τους λαούς Ελλάδας – Τουρκίας σε συνεχή διάταξη μάχης.

Το τρίτο σχετίζεται με την οικονομική αφαίμαξη Ελλάδας – Τουρκίας, λόγω των συνεχών εξοπλιστικών ανταγωνισμών που θα υποχρεωθούν οι δύο χώρες, αλλά και της ανασφαλούς «ευημερίας» των υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση περιοχών (Λεμεσού, Πάφου, Λάρνακας).

Ο Πρόεδρος τα υπολογίζει όλα αυτά και λογικά όφειλε να γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους τις συνέπειες της εκκρεμότητας.

Ο λαός, όμως, ανησυχεί όταν βλέπει τον κ. Αναστασιάδη να συναγελάζεται με τον Μακαριότατο, με τους απορριπτικούς και με όσους πιστεύουν ότι ο αγώνας για την Ένωση συνεχίζεται! Ο λαός ανησυχεί διπλά, όταν βλέπει τον Πρόεδρό του να μην αναστοχάζεται για το τι χάνει ο ελληνισμός από τη διαιώνιση της διαίρεσης! Ο λαός ανησυχεί τριπλά, όταν βλέπει τον Πρόεδρό του να μη λαμβάνει υπόψη τις επιστημονικές προβλέψεις απερήμωσης της μεγαλονήσου, ότι ο επόμενος μεγάλος πόλεμος θα οφείλεται στο νερό και ότι καμιά κοινότητα θα χαρεί το φυσικό αέριο, εάν η μη λύση παραταθεί.

Οι εμμονές σας, κύριε Πρόεδρε, να χαράξετε «Νέα Στρατηγική», να καταστείτε ο ηγέτης που θα μεταμορφώσει την Κύπρο σε κέντρο υδρογονανθράκων και που θα αλλάξει τον ρουν της ιστορίας είναι επικίνδυνες, εξωπραγματικές και αλαζονικές. Εάν, όμως, όσα διαρρέουν προς τα έξω τα φιλικά σας Μ.Μ.Ε. είναι μέρος της τακτικής σας, αν και επιζήμια, εντούτοις είναι δικαίωμά σας.

Εάν, βέβαια, εξακολουθείτε να πιστεύετε στην ομοσπονδιακή διζωνική συμβίωση και στην αποτελεσματική συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στη διακυβέρνηση, οφείλετε χωρίς άλλη καθυστέρηση να συνομιλήσετε σοβαρά με τον Ακιντζί.

Η αλαζονεία του ύψους εμποδίζει το μυαλό του ηγέτη να ατενίσει ορθολογιστικά το μέλλον και να αναστοχαστεί την αλήθεια, των εν Κύπρω και εν τω κόσμω πραγμάτων.

Ο μύθος του σπηλαίου του Πλάτωνα, όπως συμπυκνούται από τον Παπανούτσο, είναι πολύ διδακτικός για το ρόλο του ηγέτη: «Όλοι είμαστε δεμένοι στο βάθος ενός σπηλαίου με τη ράχη στραμμένη προς τον τοίχο. Απέξω περνούν άνθρωποι φορτωμένοι κάθε λογής αντικείμενα. Να τους ιδούν οι δεμένοι, δεν μπορούν. Βλέπουν μόνο τις σκιές τους απάνω στον αντικρινό τοίχο της σπηλιάς. Σ’ αυτή την κατάσταση ζει ολόκληρη τη ζωή του το πλήθος, που βλέπει απατηλές σκιές κι όχι την πραγματικότητα. Κάποτε, όμως, συμβαίνει ένας ή λίγοι, να κατορθώσουν να λυθούν και να δουν πρόσωπο με πρόσωπο την αλήθεια και επειδή συμπονούν τους δύστυχους δεσμώτες, επιστρέφουν στο σπήλαιο, τους λύνουν τα δεσμά και βγαίνουν έξω στο καθαρό φως της αλήθειας».

Ο ρόλος του ηγέτη, επομένως, είναι να απαλλάξει το λαό από πλάνες, ώστε να κατανοήσει την όντως αλήθεια και να μην παρασυρθεί από το ύψος, που ετερόκλητες δυνάμεις τον έφεραν!

Ο ηγέτης, κυρίως, οφείλει να μπει μπροστά από το λαό, για να του εξηγήσει τι θα χάσει από τη μη λύση. Απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι μόνο οι Ελληνοκύπριοι υποχωρούν, δίνει η τέως Πρύτανης των πανεπιστημίων της Γαλλίας, ελληνικής καταγωγής, Ελένη Αρβελέρ: «Εκείνοι που θεωρούν τους εαυτούς τους περισσότερο πολιτισμένους, πρέπει να είναι και περισσότερο γενναιόψυχοι, προς εκείνους που θεωρούν λιγότερο πολιτισμένους»!

*Φιλόλογος, πρώην διευθυντής σε σχολεία

Μέσης Εκπαίδευσης