Για τη Γυναίκα Πρόσφυγα, για τη Γυναίκα Μετανάστρια

Της
Μαρίνας Σταυρινού-Κούκου*

 

8η του Μάρτη και η προσοχή µας στην Παγκόσµια Ηµέρα της Γυναίκας! Μια ηµέρα που γράφτηκε στην ιστορία των εργατικών αγώνων της ανθρωπότητας µε ξεκάθαρα ταξικά µηνύµατα. Ένας αγώνας που εδώ και 164 χρόνια καθοδηγεί γενεές γυναικών στους αγώνες τους.

Βήµατα προόδου έχουν γίνει αρκετά, όµως για να επέλθει η ισότητα και η ισοτιµία για όλες τις γυναίκες σε κάθε γωνιά του πλανήτη, χρειάζονται πολλά περισσότερα, τόσο για νέες κατακτήσεις, όσο και για διατήρηση όσων µε σκληρούς αγώνες έχουν κερδηθεί µέχρι τώρα.

∆υστυχώς, σήµερα κυριαρχούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές οι οποίες εξυπηρετούν τα συµφέροντα του µεγάλου κεφαλαίου, τους λίγους, αδιαφορώντας για τον πόνο, την αδικία και την εξαθλίωση που σκορπούν. Πολιτικές που οδηγούν τους ανθρώπους σε αδιέξοδα και η µόνη λύση που βλέπουν είναι η µετανάστευση, «εγκαταλείπουν» πατρίδα και οικογένεια, προσδοκώντας σε ένα καλύτερο µέλλον. Οι γυναίκες αποτελούν την πλειοψηφία.

Μια τέτοια µέρα λοιπόν δεν µπορεί στις υποµνήσεις µας να απουσιάζει η γυναίκα πρόσφυγας, η γυναίκα µετανάστρια! Γυναίκες που ζουν στην ανασφάλεια, που ανατρέπεται η ζωή τους από τη µια στιγµή στην άλλη, που παλεύουν να επιβιώσουν σε µια ξένη χώρα και πολλές φορές σε ένα εχθρικό περιβάλλον όπου τις παραµονεύει η εκµετάλλευση, η βία, η υποτίµηση, ο ρατσισµός κ.α.

Για να µπορέσουµε να καταλάβουµε τις δυσκολίες αυτών των γυναικών-ηρωίδων, πρέπει πρώτα να µπούµε στα παπούτσια τους. ∆εν είναι δύσκολο, ζουν και εργάζονται δίπλα µας, φροντίζουν τα πιο αγαπηµένα µας πρόσωπα, τους ηλικιωµένους µας, τα παιδιά µας, εξυπηρετούν χιλιάδες άλλες γυναίκες να παραµείνουµε στην αγορά εργασίας, βοηθούν στην ανάπτυξη της οικονοµίας µας.

Στην Κύπρο η φροντίδα των παιδιών και των ηλικιωµένων αφέθηκε στα χέρια των µεταναστριών. Αποτελούν από τη µια λύση για αρκετές εργαζόµενες οικογένειες, από την άλλη όµως το κράτος έχει «απαλλαγεί» από την ευθύνη ανάπτυξης ενός σύγχρονου κοινωνικού δικτύου προστασίας, φροντίδας παιδιών και ουσιαστικής στήριξης της οικογένειας. Για αυτό η εργασία αυτών των γυναικών συνεχίζει να αποτελεί µια αναγκαιότητα στην κυπριακή κοινωνία και καλύπτει ένα µεγάλο κενό της ανεπαρκούς κρατικής κοινωνικής πολιτικής. Αυτές οι γυναίκες αξίζουν κάθε σεβασµό και η προστασία των ανθρωπίνων και εργασιακών δικαιωµάτων τους θα πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο κοµµάτι των αγώνων για βελτίωση της θέσης της γυναίκας, για ισότιµη µεταχείριση στην εργασία και την κοινωνία. ∆υστυχώς, µια τέτοια προσέγγιση λείπει από τις πολιτικές της κυβέρνησης Αναστασιάδη µε αποτέλεσµα να βιώνουν δυσκολίες στην πρόσβαση σε υπηρεσίες και κοινωνικές παροχές, δυσκολίες στην ένταξη. Πάνω από όλα όµως βιώνουν µια εχθρική µεταναστευτική πολιτική µε τον θεσµικό ρατσισµό να τους φορτώνει όλα τα κακώς έχοντα, αποπροσανατολίζοντας έτσι την κοινωνία από τους πραγµατικούς αίτιους των προβληµάτων της.

Για να ανακόψουµε αυτή την κατάσταση, απαιτείται κοινός αγώνας ενάντια σε κάθε µορφή εκµετάλλευσης!

*Υποψήφια βουλευτής ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες ∆υνάµεις Λευκωσίας