Τι κάνουμε τώρα;

Της

Ελένης Μαύρου

 

Σε μια δύσκολη φάση, ένα επικίνδυνο αδιέξοδο, οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων δεν φαίνεται ότι είναι, ειλικρινά, έτοιμοι για επανέναρξη μιας ουσιαστικής διαπραγμάτευσης.

Ο μεν Ν. Αναστασιάδης, τουλάχιστον με τις θέσεις που παρουσίασε την Τετάρτη ενώπιον της Βουλής, δεν αφήνει περιθώριο αισιοδοξίας, αφού απέφυγε για ακόμη μια φορά να εκφράσει τη δέσμευσή του προς το πλαίσιο Γκουτέρες, απορρίπτοντας ουσιαστικά την ιδέα για μια νέα προσπάθεια από κει που έχει μείνει στο Κραν Μοντανά. Ο δε Μ. Ακιντζί, με τις απαιτήσεις που προβάλλει για δικοινοτική επιτροπή για το φυσικό αέριο, μάλλον χύνει λάδι στη φωτιά. Άστε που οι δηλώσεις των Ναμί και Οζερσάι δυναμιτίζουν την προσπάθεια για αποκλιμάκωση της κρίσης.

Δεν μπορεί να τίθεται θέμα συνδιαχείρισης των ζητημάτων ενέργειας, την ώρα που η Τουρκία κατέχει παράνομα μέρος της πατρίδας μας. Η τουρκοκυπριακή κοινότητα, ως κομμάτι του κυπριακού λαού, θα έχει και λόγο και δικαιώματα στους φυσικούς πόρους της Κύπρου μόνο στο πλαίσιο της λύσης. Μιας λύσης που θα διασφαλίζει πως οι Κύπριοι θα συνδιαχειριζόμαστε το κοινό μας μέλλον σε συνθήκες ελευθερίας και ασφάλειας. Οι συγκλίσεις Χριστόφια – Ταλάτ αντιμετωπίζουν σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο τα θέματα φυσικών πόρων και κατανομής των εσόδων και δεν είναι τυχαία που, έστω και αργά, τις θυμήθηκε και ο Ν. Αναστασιάδης.

Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι, αν δεν λύσουμε το Κυπριακό, θα βρίσκουμε την Τουρκία συνεχώς μπροστά μας. Αυτό που προέχει λοιπόν είναι η αποκλιμάκωση της κρίσης, η συνέχιση των ενεργειακών σχεδιασμών και η δημιουργία της προοπτικής για επανέναρξη διαλόγου στο πλαίσιο και υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.

Αυτό βέβαια δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Εξαρτάται πρώτιστα από την ίδια την Τουρκία. Οφείλουμε όμως να αναλάβουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης. Μόνο έτσι, η μπάλα θα είναι, σαφώς, στην άλλη πλευρά.

Δυστυχώς, αντί να ληφθούν πολιτικές αποφάσεις, οι δύο ηγέτες φαίνεται να αρκούνται σε μια κοινωνική συνάντηση. Ο Μ. Ακιντζί έκανε λόγο για «μια πολύ ειλικρινή κατ’ ιδίαν συνάντηση». Από την άλλη, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης διαβίβασε μέσω της ειδικής αντιπροσώπου του ΓΓ του ΟΗΕ για το Κυπριακό «την ετοιμότητά του να συναντηθεί με τον κ. Ακιντζί, διότι σε κάποια στιγμή θα πρέπει να συνομιλήσουν πρόσωπο με πρόσωπο».

Μπορεί όμως μια «κοινωνική συνάντηση» να σπάσει το αδιέξοδο, αν δεν υπάρχει πολιτική βούληση και από τις δύο πλευρές;

Αυτό που ζητά ο ΓΓ του ΟΗΕ με την έκθεση του περασμένου Σεπτέμβρη και στο οποίο δεν έχει ανταποκριθεί καμία από τις δύο πλευρές είναι την κοινή βούληση των δύο ηγετών για το πώς προχωρούν παρακάτω και διαπραγμάτευση από εκεί που αυτή έμεινε στο Κραν Μοντανά. Ζητά συζήτηση όλων των θεμάτων «ως πακέτο» σε δύο παράλληλα τραπέζια. Δεν θα ξεκινήσει ο ΓΓ του ΟΗΕ μια νέα προσπάθεια στο Κυπριακό χάριν της προσπάθειας, για να διαιωνίζεται το Κυπριακό σε ατέρμονες συζητήσεις και ατέλειωτους γύρους συνομιλιών.

Απόψεις ή ενέργειες που δεν διευκολύνουν μια νέα προσπάθεια λύσης ενέχουν ορατό τον κίνδυνο της οριστικής διχοτόμησης, ενώ οι τουρκικές προκλήσεις και απειλές θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι από τη λύση και την ειρήνη όλοι θα κερδίσουμε, ενώ, αν δεν τα καταφέρουμε, όλοι θα χάσουμε.