Τι κάνουν για τα προβλήματα προσβασιμότητας στην πόλη;

Του Χρήστου Χαραλάμπους

«Η θάλασσα είναι πηγή υγείας, ψυχικής ηρε­μίας και χαράς για όλο τον κόσμο», όπως πολύ σωστά ανέφερε ο δήμαρχος επιθεωρώντας το κιγκλίδωμα που τοποθετήθηκε πριν από λίγες μέρες σε ράμπα στην Ακτή Ολυμπίων, με σκοπό να προσφέρει σε άτομα με κινητικά προβλήματα, αλλά και ηλικιωμένους, ασφαλή πρόσβαση στη θάλασσα. Ειπώθηκε ακόμα, ή μάλλον επαναλή­φθηκε για πολλοστή φορά, ότι στις προτεραιό­τητες του δήμου είναι η προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρίες.

Να υποθέσουμε ότι ο κύριος δήμαρχος και γε­νικότερα ο δήμος αισθάνονται υπερηφάνεια και ότι με την τοποθέτηση αυτού του κιγκλιδώματος (που πολύ σωστά αποφασίστηκε η εγκατάστασή του στην παραλία), η Τοπική Αρχή εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις της προς τις εκατοντάδες των πολιτών που αντιμετωπίζουν κινητικές δυσκολί­ες; Αν «ναι», τότε όλοι οι αρμόδιοι εκεί στο δήμο είναι για κλάματα, για να μην πω κάτι πιο ται­ριαστό.

Γιατί η πραγματικότητα είναι ότι στη Λεμεσό της Ευρώπης του 21ου αιώνα, τα ΑΜεΑ αποτε­λούν personae non gratae ή τουλάχιστον, έτσι αναγκάζονται να αισθάνονται μπροστά στην αδιαφορία και την υποκριτική συμπεριφορά που βιώνουν στην καθημερινότητά τους. Και ειδικό­τερα το κέντρο της πόλης είναι αφιλόξενο και αποτρεπτικό για τους πολίτες με κινητικές δυ­σκολίες.

Μια πραγματικότητα που έχει να κάνει με τις σοβαρές ελλείψεις που εξακολουθούν να υπάρ­χουν σε υποδομές, αλλά και με τον γενικότερο παραγκωνισμό αυτών των ανθρώπων. Πρα­κτικά προβλήματα και κοινωνικά ζητήματα, τα οποία επισημαίνονται τόσο από τους ίδιους και τους οργανωμένους γονείς, όσο και από άλλους φορείς που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των ΑΜεΑ αλλά και από επαγγελματίες, όπως οι συνοδοί ΑΜεΑ που περνούν μαζί τους αρκετές ώρες κάθε μέρα.

Τα προβλήματα που καταγράφονται στη Λε­μεσό και τα οποία καθηλώνουν στο σπίτι ένα ΑΜεΑ κυρίως για λόγους ασφάλειας, δεν αφο­ρούν μόνο στο ότι δεν υπάρχουν κατάλληλες ρά­μπες σε όλους τους χώρους όπου θα επιθυμούσε να κινηθεί ένα άτομο με κινητική αναπηρία. Ει­δικότερα σε ό,τι αφορά το κέντρο της Λεμεσού, η γενική διαπίστωση είναι ότι τα πεζοδρόμια είτε είναι στενά και δεν εξυπηρετούν ούτε τους πε­ζούς, είτε είναι κατειλημμένα με τραπεζάκια και άλλο εξοπλισμό των διαφόρων καταστημάτων.

Είναι όμως γεγονός ότι ακόμα και στα περισ­σότερα πάρκα που αποτελούν τους κύριους χώ­ρους όπου καταφεύγει ο κόσμος για ξεκούραση και αλλαγή παραστάσεων από την καθημερινό­τητα, δεν υπάρχουν ράμπες ή άλλες διευκολύν­σεις για άτομα που κινούνται με τροχοκάθισμα.

Και μέσα σε όλα αυτά είναι και οι χώροι στάθ­μευσης για αναπήρους, οι οποίοι, εκτός από το γνωστό πρόβλημα που υπάρχει με την κατάλη­ψή τους από κάποιους ασυνείδητους, είναι και από μόνοι τους προβληματικοί, αφού για να μπορούν να εξυπηρετήσουν σωστά το σκοπό τους, θα έπρεπε να ήταν μεγαλύτεροι σε μήκος και πλάτος για την άνετη και ασφαλή αποβίβαση ή επιβίβαση του ανάπηρου και του τροχοκαθί­σματός του.