Μια από τις κύριες θεωρίες της αστικής κοινωνιολογίας, πολιτικής οικονοµίας και των πολιτικών επιστηµών, που προσπαθούσε να αποδείξει στις δεκαετίες του 1970 – 1980 την αναπόφευκτη σύγκλιση µεταξύ καπιταλισµού και σοσιαλισµού και τη δηµιουργία µιας νέας «κοινής υβριδικής κοινωνίας», στηριζόµενης από κοινωνιολογική άποψη στις αρχές της αστικής τάξης.
Η θεωρία της σύγκλισης στηριζόταν στην υπόθεση ότι τάχατες η επιστηµονικο-τεχνολογική επανάσταση θα οδηγούσε σε µια «βιοµηχανική κοινωνία», που τα χαρακτηριστικά της θα ήταν κοινά και στα δύο αντιτιθέµενα κοινωνικο-οικονοµικά συστήµατα της εποχής εκείνης.
Η θεωρία της σύγκλισης υποτίθεται ότι πρέσβευε τη σύνθεση όλων των προτερηµάτων του σοσιαλισµού και του καπιταλισµού µε τον αποκλεισµό όλων των αδυναµιών τους. Συστατικό στοιχείο της ήταν, όµως, η αποϊδεολογικοποίηση της κοινωνίας. Την ίδια στιγµή, οι θεωρητικοί της σύγκλισης προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι στις συνθήκες της οξείας αντιπαράθεσης σοσιαλισµού και καπιταλισµού, ο τελευταίος ιστορικά είναι µη ανατρέψιµος και θα µπορούσε να παραµείνει κυρίαρχος µε κάποιες µεταρρυθµίσεις, δανεισµένες από το σοσιαλισµό.
Η θεωρία της σύγκλισης συµπεριλάµβανε µέχρι και τις αντικοµμουνιστικές προσπάθειες «αφοµοίωσης» από τον καπιταλισµό των σοσιαλιστικών χωρών µέσω της επιβολής της «οικονοµίας της αγοράς», της «φιλελευθεροποίησης» του κοινωνικού συστήµατος, του πολιτικού «πλουραλισµού» και της ειρηνικής συνύπαρξης στο πεδίο της ιδεολογίας.
Στην πορεία όµως αποδείχθηκε ότι αρκετές διατάξεις της, στην πράξη όχι µόνο δεν οδήγησαν στη σύγκλιση των δύο αντιτιθέµενων συστηµάτων, αλλά τουναντίον συνέβαλαν στην ολοκληρωτική αφοµοίωση από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης όλων των αρνητικών στοιχείων του καπιταλισµού µετά τη διάλυση του σοσιαλιστικού συστήµατος.
Aκολουθήστε μας στο Google News
