Την αγαπούσαν λέει πολύ αυτή τη σημαία και για να το αποδείξουν μου την τάισαν.

Θέα/ Ορίζοντας/ Φωτογραφία: Χάμπης 1978, Πραξικόπημα

Η δίκη

-Καλημέρα γιατρέ.

-Καλημέρα. Λοιπόν τι σας φέρνει εδώ;

-Ένας έντονος πόνος στο στήθος και αρρυθμίες.

-Μάλιστα. Πόσο συχνά;

-Σχεδόν καθημερινά. Επιδεινώνεται στις γιορτές και κάθε Ιούνη.

-Γιατί τότε ειδικά; Τρώτε πολύ; Δεν νομίζω. Πότε ξεκίνησε;

-Τον Ιούνιο του 1974.

-Μάλιστα. Πού το ξέρετε; Σύμφωνα με τα στοιχεία σας ήσασταν βρέφος τότε.

-Μου το ´πε η μάνα μου.

-Πώς ξεκίνησε;

-Μου τάισαν μια σημαία.

-Δεν καταλαβαίνω.

-Την αγαπούσαν λέει πολύ αυτή τη σημαία και για να το αποδείξουν μου την τάισαν.

-Μάλιστα.

-Κάθε μέρα μέχρι τότε, ο πατέρας ερχόταν από τη δουλειά κι έτρεχε στην κούνια μου. Με σήκωνε με τα δυο χέρια του κι ήμουν μπουμπούκι που άνοιγε στο φως. Ήμουν πουλί! Οι παλάμες του ήταν τα φτερά μου.

-Πώς το ξέρετε; Το θυμάστε;

-Δεν το θυμάμαι. Αλλά το ξέρω. Γράφτηκε στο αρχέγονο μου κύτταρο. Στη μεμβράνη του dna μου.

-Μάλιστα. Τι μπορώ να κάνω για σας;

-Να πεθάνετε.

-Να πεθάνω; Γιατί;

– Τί κάνατε γιατρέ τον Ιούνιο του 1974;

-……….Λοιπόν τι περιμένεις;

-Μια συγγνώμη. Περίμενα πολλά χρόνια. Αργήσατε γιατρέ.

 

Δεν ακούστηκε ήχος. Υπήρχε σιγαστήρας.

 

Μαρίνα Αρμεύτη

*Στις 16 Ιουνίου 1974 δολοφονήθηκε από την ΕΟΚΑ Β’ ο Ανδρέας Αρμεύτης