Για την κάθε μάνα, αδελφή, σύντροφο

Της Ελένης Κωνσταντίνου

 

Για την κάθε μάνα, αδελφή, σύντροφο

«Χαμογέλα γυναίκα

να χαμογελάς πάντα στη ζωή

ακόμα κι αν αυτή δεν σου χαμογελάει

χαμογέλα στους χαμένους έρωτες

χαμογέλα στους πόνους σου, χαμογέλα παντού.

Το δικό σου χαμόγελο θα είναι:

Φως στο δρόμο σου

φάρος για τους χαμένους ταξιδευτές.

Το χαμόγελό σου θα είναι:

Ένα μητρικό φιλί

ένα καρδιοχτύπι για τους αγαπημένους σου

μια αχτίνα του ήλιου για όλους».

Η 8η του Μάρτη είναι μέρα σύμβολο. Είναι μέρα που θυμίζει τιμημένους και γεμάτους θυσίες αγώνες για την καταξίωση και την πρόοδο της γυναίκας, για την καταξίωση και την πρόοδο της ανθρωπότητας. Γιατί η ανθρωπότητα δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει σε εκείνο το ποθούμενο επίπεδο πολιτισμού και δημοκρατίας, αν πρώτα δεν εξαλείψει στην πράξη κάθε μορφή καταπίεσης, κάθε μορφή διάκρισης και προκατάληψης σε βάρος της γυναίκας. Από κει και πέρα κάθε ημέρα είναι ημέρα αγώνα για εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο ώστε να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής που δεν είναι και λίγες. Είναι γεγονός ότι αυτές τις μέρες η σκέψη τρέχει στις πρωτοπόρες αγωνίστριες των υφαντουργείων της Νέας Υόρκης, που το 1857 ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας καλύτερους όρους εργασίας, καλύτερο μεροκάματο. Η σκέψη τρέχει σε όλες τις αγωνίστριες της ζωής, στις μάνες, τις κόρες, τις αδελφές. Στις γυναίκες που αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν αστείρευτη πηγή έμπνευσης και δημιουργίας και που με το χαμόγελό τους συνεχίζουν να υπενθυμίζουν ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο. Ωστόσο, όλες αυτές γνωρίζουν πολύ καλά ότι τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς την πάλη. Ιδιαίτερα σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς των συρρικνώσεων όπου τα μεγαλύτερα θύματα των πολιτικών λιτότητας είναι οι γυναίκες. Αυτές οι οποίες γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι αυτές οι πολιτικές οδήγησαν στη μιζέρια, την εργασιακή ανασφάλεια, την ανεργία, το αδιέξοδο. Χιλιάδες γυναίκες μονογονιοί βρίσκονται σε απόγνωση, με τον κίνδυνο των εκποιήσεων να είναι κάτι παραπάνω από ορατός. Χιλιάδες γυναίκες μπαίνουν σε μια βάρκα με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο για εκείνες και τα παιδιά τους και δυστυχώς χιλιάδες είναι και οι νεκρές από ναυάγια που δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν σε «αυτό το καλύτερο αύριο». Οι προκλήσεις των καιρών είναι ατελείωτες αφού για παράδειγμα όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι υπάρχουν αρκετοί εργοδότες που απολύουν έγκυες ή αρνούνται να προσλάβουν νεαρές γυναίκες που βρίσκονται σε ηλικία που θα κάνουν παιδιά, προκειμένου να αποφύγουν να πληρώνουν την άδεια μητρότητας. Αυτά και μόνο είναι ενδεικτικά για την εικόνα που διαμορφώνεται και χωρίς καν να αναφέρουμε τη βία κατά των γυναικών, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Σεξουαλική, ψυχολογική, λεκτική και με κορύφωση τις γυναικοκτονίες. Τη φετινή χρονιά, δεν θα μπορούσαν να μην έχουν μεγάλο μέρος στην καρδιά και τη σκέψη μας οι γυναίκες των Τεμπών. Οι γυναίκες που χάθηκαν από τις εγκληματικές αμέλειες κυβερνήσεων και υπευθύνων, οι γυναίκες που έμειναν πίσω, σύντροφοι, αδελφές, και κυρίως μανάδες που έθαψαν και θα θάψουν τα παιδιά τους. Μανάδες που ο θρήνος τους επιβεβαιώνει γιατί ο αγώνας, κυρίως των γυναικών, είναι ατελείωτος.