Του Λεόντιου Φιλοθέου
– “Μα εν διαφορετικοί”
– “Μα εν πιο ήσυχοι που τη Χρυσή Αυγή”
– “Μα µοιράζουν τρόφιµα, βοηθούν κόσµο”
Όταν στην Ελλάδα άρχισε η άνοδος της Χρυσής Αυγής ας πούµε ότι δεν ήξεραν. Ας πούµε ότι παρασύρθηκαν. Ας πούµε… µόνο όµως για χάρη της συζήτησης. Και κάπως έτσι έφτασε το ναζιστικό αυτό µόρφωµα να είναι τρίτο κόµµα. Και υπό το µανδύα ενός κόµµατος λειτούργησε ως εγκληµατική οργάνωση. Με ό,τι τραγικό και τροµακτικό ακολούθησε.
Εµείς όµως ξέραµε. Ξέραµε ότι το ΕΛΑΜ δήλωνε παράρτηµα της Χρυσής Αυγής, µιας εγκληµατικής οργάνωσης. Με κοινούς εγκληµατίες. ∆ολοφόνους. Ξέραµε ότι ήθελαν να εγγραφούν ως Χρυσή Αυγή Κύπρου -κι ας κάνουν σήµερα τις πάπιες. Ξέραµε ότι ο πρόεδρος του ΕΛΑΜ ήταν παρατρεχάµενος του Μιχαλολιάκου. ∆ίπλα του. Φρουρός του.
Ξέραµε ότι πουλούν ψευδοπατριωτισµό µε τη σέσουλα παριστάνοντας τα παλικάρια κι ας µην πέρασαν ποτέ την πόρτα του ΚΕΝ. Είναι όλες αυτές οι φωτογραφίες. Τα βίντεο. Με τον Μιχαλολιάκο, τον Κασιδιάρη, τον Λαγό. Τους εγκληµατίες. Αυτούς που βρίσκονται σήµερα στη φυλακή. Τα στρατιωτικά γυµνάσια.
Είναι οι ναζιστικοί χαιρετισµοί, οι σβάστικες και όλα αυτά τα σύµβολα αυτά που θυµίζουν ό,τι πιο απάνθρωπο και σκοτεινό γέννησε η ανθρωπότητα. Είχαµε ακούσει την κραυγή της Μάγδας την ώρα που έβγαινε από το δικαστήριο µετά από έναν αγώνα ενάντια στη Χρυσή Αυγή για τη δολοφονία του γιου της, του Παύλου Φύσσα: «Τα κατάφερες, γιε µου» φώναξε. Είχαµε συγκλονιστεί από τη βιβλική φιγούρα του πατέρα του Σαχζάτ Λουκµάν, θύµα των ακροδεξιών δολοφόνων.
Ξέραµε. ∆εν είχαµε δικαιολογία. Κι όµως ενώ ξέραµε, είναι πολλοί αυτοί που τους ψήφισαν. Σεβαστό το αποτέλεσµα και η ψήφος. Αλλά αυτό δεν σηµαίνει ότι δεν θα σταθούµε απέναντί τους.
Γιατί ξέρουµε πολύ καλά ότι δεν υπάρχει ήσυχος φασισµός. Ούτε ήπια ή εναλλακτική ακροδεξιά. Ξέρουµε πολύ καλά ότι η ακροδεξιά ρητορική, ο ρατσισµός, η µισαλλοδοξία δεν είναι «ελευθερία της έκφρασης». Είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να προστατεύσουµε από τα δόντια τους: την ελευθερία της έκφρασης. Την ελευθερία.
Το µαύρο του φασισµού δεν είναι εχθρός του κόκκινου.
Όσο κι αν κάποιοι δυστυχώς βολεύονται µε αυτό το αφήγηµα. Όλοι αυτοί που µε κάθε ευκαιρία τους ξεπλένουν. Του Προκαθήµενου και όχι µόνο συµπεριλαµβανοµένου. Είναι αυτοί που δείχνουν µια περίεργη ανοχή. Που σφυρίζουν αδιάφορα. Είναι και ο ∆ηµοκρατικός Συναγερµός που διαχρονικά κανονικοποίησε την ακροδεξιά ρητορική, που καλλιέργησε τον εθνικισµό δηµιουργώντας συνθήκες να αναπτυχθούν και που µια την άλλη ψαρεύει στα θολά λασπόνερα της ακροδεξιάς. Είναι ο ίδιος ∆ηµοκρατικός Συναγερµός που µε την πρώτη ευκαιρία χρησιµοποιεί τους δήθεν αντισυστηµικούς ως κανονικό δεκανίκι στη Βουλή, είτε για νοµοσχέδια είτε -όπως τις προάλλες- και για εκλογή Προέδρου της Βουλής. ∆ίνοντάς τους και ρόλο ρυθµιστή.
Η ακροδεξιά δεν είναι εχθρός της Αριστεράς. Η ακροδεξιά είναι εχθρός της ∆ηµοκρατίας.
Κάποιοι σπέρνουν ανέµους. Μόνο που τις θύελλες θα τις θερίσουµε όλοι µαζί. Και τότε θα κλαίµε επί ερειπίων.
Γι’ αυτό κι εµείς θα συνεχίσουµε να είµαστε απέναντί τους. Γιατί ξέρουµε.
Υ.Γ. Ο τίτλος είναι δανεισµένος από τον σπουδαίο δηµιουργό Ingmar Bergman, o οποίος στην ταινία του 1977 «Το αβγό του φιδιού» απεικονίζει µε τρόπο ανατριχιαστικό, αλλά δυστυχώς και επίκαιρο τη γέννηση του φασισµού στη Γερµανία του µεσοπολέµου.
Aκολουθήστε μας στο Google News
