Το χρώμα του βλέμματος

 Του Νίκου Κέττηρου*

 

«…Αν είχες μάτια για να δεις το τραγούδι της βροχής

 δεν θα ξεχνούσες ποτέ αυτό που σου είπα από την αρχή

 όταν ξεκινήσαμε αυτό το μαγικό ταξίδι

 δεν ξέρω αν θυμάσαι ακόμα, σ’ το είχα πει,

 θα μας ζηλέψει ακόμα και ο έρωτας αν καταφέρεις,

αν καταφέρεις να μου ανοίξεις βαθιά την ψυχή…»

 

(Απόσπασμα από το ποίημα «Αν είχες μάτια», του Κούρδου ποιητή και συγγραφέα Ενβέρ Ζερέν).

 

Σήμερα δεν θα γράψω για θέματα που απασχολούν την επικαιρότητα. Η ψυχή μας κάποτε πρέπει να αφήνεται στα λόγια και τη μαγεία του ποιητή, του συγγραφέα, του ζωγράφου, του μουσικού. Για να μπορεί να βρίσκει αγαλλίαση και δύναμη για να αντιμετωπίζει τα πράγματα, τα μικρά, τα καθημερινά.

Τους τελευταίους μήνες δεν έπιασα βιβλίο στο χέρι μου πέραν των σημειωμάτων που αφορούσαν τα θέματα της επικαιρότητας. Μου έλειψαν, πρέπει να το ομολογήσω.

Ακολουθώντας τη συμβουλή μιας φίλης από την Επισκοπή της Λεμεσού, της Σωτηρούλας Κουλουμά, άρχισα να διαβάζω αποσπάσματα από το τελευταίο βιβλίο του Ζερέν «Αζουρέ – Το χρώμα του βλέμματος».

Ενα βιβλίο, μια ποιητική συλλογή που αγγίζει βαθιά την ψυχή του ανθρώπου. Ενα βιβλίο που αποτελεί δίδαγμα  για τη ζωή, τον έρωτα, τον πόνο. Ενα βιβλίο που συγκινεί, συγκλονίζει. Ο Ενβέρ Ζερέν, με τον μοναδικό τρόπο γραφής του, σε ταξιδεύει μαγικά σε έναν άλλο κόσμο, τον δικό του κόσμο, μέσα στον οποίο ο καθένας μπορεί να βρει κομμάτια του εαυτού του και της δικής του ζωής. Ενα βιβλίο-τροφή για το μυαλό και την ψυχή μας, βγαλμένα από την ψυχή του ίδιου του ποιητή.

Ο Ενβερ Ζερέν γεννήθηκε στο Κουρδιστάν. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε από τους Τούρκους για 10 χρόνια. Εδώ και 13 χρόνια βρίσκεται ως πολιτικός πρόσφυγας στην Κύπρο.

Το «Αζουρέ – Το χρώμα του βλέμματος» είναι το πρώτο του βιβλίο που εκδίδεται στα Ελληνικά, μετά από τέσσερα άλλα απαγορευμένα από τους Τούρκους. Παραθέτω τα λόγια του ίδιου του ποιητή σε ερώτηση σχετική με το τι περιγράφει μέσα από την ποιητική του συλλογή: «Μετά από δέκα χρόνια φυλακής, μετά από δέκα χρόνια μέσα σε τέσσερις τοίχους να πλακώνουν την ψυχή σου, ασταμάτητα βάσανα από τους Τούρκους, απεργία πείνας κ.τ.λ., λίγους μήνες μετά την απελευθέρωσή μου, τόσο εκεί, όσο και εδώ ένιωσα πόσο πολύ άλλαξε η ζωή των ανθρώπων! Είχα την ανάγκη να περπατώ συνέχεια, να πατάω στο χώμα. Περπατώντας προς το βουνό που ήταν έξω από το χωριό που έμενα, για να κοιτάζω τα αστέρια, το φεγγάρι, για να περπατώ μόνος στο σκοτάδι της νύχτας κ.τ.λ., ένιωσα από κάθε σπίτι που πέρασα κρύο αρνητικό αέρα! Κατάλαβα ότι ο καθένας έχτισε τη δική του φυλακή που ονομάζεται σπίτι! Επίσης, κατάλαβα ότι μέσα στα σπίτια δεν υπάρχει χαρά πια, δεν υπάρχει αγάπη-έρωτας πια! Κατάλαβα ότι υπάρχει μόνο η υπομονή και η αναγκαστική κατανόηση! Τότε κατάλαβα ότι ο χωρισμός δεν είναι έτσι όπως τον θεωρούμε, ότι υπάρχει ανάμεσα σε τοίχους, σε δρόμους ή σε χρόνους. Με μια λέξη, δεν είναι η απόσταση. Είναι να κοιμάσαι στο ίδιο κρεβάτι αλλά να μη νιώθεις ότι μοιράζεσαι το τραγούδι που έχεις στην ψυχή σου! Δηλαδή είσαι δίπλα, είσαι μαζί, είσαι στο ίδιο κρεβάτι αλλά νιώθεις εκατό χρόνια μακριά! Τότε αποφάσισα να γράψω την Αζουρέ. Ετσι έγραψα αρχικά για το χωρισμό. Ακολούθως όμως έγραψα και για τη ζωή, τη χαρά, το θάνατο, την αγάπη, τη βροχή, τον πόνο και για τον έρωτα».

Πραγματικά, θα ήθελα να παραθέσω πολλά αποσπάσματα από τα ποιήματα του Ζερέν. Δεν ξέρω αν ο ενθουσιασμός μου έχει να κάνει με την ποίησή του ή με τη δική μου δίψα. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι πρόκειται για έναν λογοτέχνη που μεταφέρει με μοναδικό τρόπο τα βιώματά του, καταφέρνοντας να σε συγκλονίζει. Διευκρινίζω ότι προσωπικά δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω. Ελπίζω να τα καταφέρω στην παρουσίαση του βιβλίου.

 

*Βουλευτής Αμμοχώστου ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις