Το ημερολόγιο του Λίο: Η ζωή στο Προεδρικό

Νοέμβριος 2014

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, Πλήττω! Η ζωή στο Προεδρικό έχει αλλάξει πολύ. Η γκλαμουριά του πρώτου καιρού έφυγε. Τα γκαλά. Ο κόσμος. Οι γνωριμίες. Τα σιθρού της γιαγιάς. Είναι λίγος καιρός τώρα που βαριέμαι πολύ. Τόσο πολύ που αποφάσισα εδώ και λίγους μήνες να αρχίσω μαθήματα υπολογιστών. Τι; Δεν έχω εγώ δικαίωμα στη μόρφωση; Στο κάτω-κάτω, τόσοι και τόσοι πληρώνονται εδώ στο Προεδρικό για να γράφουν στο Twitter, δεν μπορώ να το κάνω κι εγώ;

Τα πράγματα άλλαξαν. Παλιά ανυπομονούσα για το Υπουργικό. Περνούσα τόσο καλά, έτρωγα και τα σουβλάκια μου. Από τότε που ο θείος Κυριάκος όμως έγινε πρέσβης στην Αθήνα, νηστικοί τη βγάζουμε. Εφυγε κι ο θείος Χρίστος, πήγε στις Ευρώπες. Και δεν έφτανε αυτό, πήρε μαζί του και τον θείο Μακάριο. Εκεί έχασα τη γη κάτω από τα σκυλίσια πόδια μου! Το τι δάκρυ έριξα δεν λέγεται. Περνούσα τόσο καλά παίζοντας μαζί του. Και τι μου έμεινε; Ο άλλος Μακάριος έξω στην αυλή και ο θείος Βίκτωρας! Μπορείτε δηλαδή να φανταστείτε το δράμα που ζω;

Και δεν με φτάνει η βαρεμάρα μου, είναι μερικοί μήνες τώρα που ο παππούς είναι συνέχεια μες στα νεύρα. Πόσες φορές να κρυφτώ μη φάω κανένα αδέσποτο τασάκι; Ολοι τον νευριάζουν πλέον. Ο θείος Ιωνάς, η θεία Χρυστάλλα, ο θείος Νικόλας που δεν βλέπει την ώρα να μας πετάξει από εδώ μέσα… Μα τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, θα ζητήσω να με χαρίσουν. Ακουσα ότι ο θείος Μάριος κλείνει τις συμφωνίες του στα cafe. Πιο ενδιαφέρον μού ακούγεται παρά εδώ μέσα. Εκτός κι αν πάω Πάφο, στο θείο Σάββα. Εχει σκυλί; Πάντα ήθελα να μάθω τένις!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Η μόνη παρηγοριά που βρίσκω, λοιπόν, είναι τα μαθήματα υπολογιστών που ξεκίνησα εδώ και λίγους μήνες. Εμαθα να γράφω, να διορθώνω, να μπαίνω στο Facebook, να γράφω στο Twitter. Αγαπώ πολύ τους υπολογιστές. Κι έτσι μπορώ να βοηθώ και τον παππού στις δουλειές του.

Ξεκίνησα από τα πολύ βασικά. Με την επεξεργασία κειμένου στη Word. Θυμάμαι, την πρώτη μου εργασία την έκανα σε ένα κείμενο που βρήκα στον υπολογιστή του θείου Μακάριου. Εγραφε το όνομα της θείας Χρυστάλλας αλλά δεν έδωσα σημασία. Η άσκηση ήταν πολύ απλή. Να αφαιρέσω και να προσθέσω μια παράγραφο σε κείμενο. Η δασκάλα ήταν πολύ περήφανη για μένα! Ξεφτέρι έγινα!

Απαντώ και στα e-mail του παππού. Τις προάλλες, απάντησα στον θείο Ιωνά. Ετσι κι αλλιώς, με το που βλέπει ο παππούς το όνομα νευριάζει! Ηταν διάφορα ονόματα για μια χάρη έλεγε. Σαν multiple choice μού φάνηκε. Διάλεξα λοιπόν στην τύχη κάποια ονόματα και τα έστειλα πίσω. Εν τω μεταξύ κάτι έπιασε το αφτί μου για έναν φυλακισμένο που ψάχνουν. Ουπς! Μήπως έκανα καμιά πατάτα;

Εκεί όμως που έγινα πραγματικά ξεφτέρι είναι στη δαχτυλογράφηση κειμένων! Εξασκήθηκα πολύ με τον θείο Βίκτωρα. Αυτός μου υπαγορεύει κι εγώ γράφω. Τις προάλλες κάτι συγχυσμένα μού έλεγε πάλι για το ποιος φταίει που κατέρρευσε η Λαϊκή Τράπεζα. Κι εγώ τα έγραφα στον υπολογιστή του για εξάσκηση. Εν τω μεταξύ, το κείμενο βρέθηκε μετά στη New York Times. Πάλι καλά που δεν το υπέγραψα και να εκτεθώ για τις βλακείες. Βρε θείε Βίκτωρ, τι έκανες; Πάλι έπαιζες με τα e-mail;

Πάντως δεν πρόκειται να σταματήσω, θα συνεχίσω τα μαθήματα. Στο κάτω-κάτω σήμερα είμαστε Προεδρικό, αύριο δεν είμαστε. Πρέπει κι εγώ να διασφαλίσω το μέλλον μου. Και με τη φόρα-κατηφόρα που έχουμε πάρει το τελευταίο διάστημα, με βλέπω σύντομα μόνιμο κάτοικο στο φιλετάκι! Γαβ γαβ!

Λίο