Το Κέλυφος
Η ιστορία πίσω από το έργο
Νομίζω πως είχα πάντα στο μυαλό μου να γράψω μια ιστορία για το Αλτσχάιμερ. Είχα δει περιπτώσεις από συγγενείς φίλων μου να χάνονται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, από αυτή την ασθένεια και η ιστορία πίσω από ένα άνθρωπο που υποφέρει με αυτό τον τρόπο με είχε συγκλονίσει. Αυτό το «άδειασμα» του ανθρώπου από όλα όσα υπήρξε στη ζωή του, η εγκατάλειψη της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του για να απομείνει πια στα χέρια των οικείων του σαν ένα «Κέλυφος», με έκανε πάντα να αναρωτηθώ για τη σημασία αυτού που υπήρξε ένας άνθρωπος και αυτού που μένει όταν σταματήσει με χίλιους δύο τρόπους να υπάρχει.
Όταν ήρθε η ανάθεση από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΘΟΚ να γράψω ένα θεατρικό έργο που να συμβαδίζει και με τον κεντρικό άξονα του ρεπερτορίου του ΘΟΚ που είναι «ο άλλος», σκεφτήκαμε με τον Σάββα Κυριακίδη το Αλτσχάιμερ. Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση «ο άλλος» δεν είναι ο άρρωστος. Αποφάσισα σχεδόν αμέσως να μην γράψω για τον ασθενή, αλλά για τον αντίκτυπο που έχει μια τέτοια ασθένεια στην οικογένειά του. Είχε προηγηθεί ο θάνατος του πεθερού μου λίγους μήνες νωρίτερα, που χάθηκε πολύ γρήγορα στα 69 του χρόνια, από μια ιδιαίτερη περίπτωση άνοιας που εξελισσόταν ταχύτατα και βίωσα από κοντά το πλήγμα που καταφέρνει το Αλτσχάιμερ σε μια οικογένεια. Έτσι θέλησα να γράψω ένα έργο όχι τόσο για τον ίδιο τον ασθενή, παρόλο που η σκιά της απουσίας/παρουσίας του πέφτει βαριά σε όλο το έργο, αλλά για αυτούς που μένουν πίσω, για αυτά που δεν λέχθηκαν, για τις συγνώμες που δεν ζητήθηκαν, για τους λογαριασμούς που δεν έκλεισαν όσο νόμιζες πως είχες ακόμα καιρό.
Κυρίως, ωστόσο, θέλησα να περιγράψω τον ψυχισμό μια γυναίκας που δεν βρίσκεται στην πρώτη νεότητα (το γυναικείο σύμπαν είναι άλλωστε μόνιμη εμμονή στον -συγγραφικό- κόσμο μου). Μια γυναίκας που βιώνει αργά και σταδιακά το χάσιμο του συντρόφου της, προσπαθώντας να αντεπεξέλθει με γενναιότητα και αξιοπρέπεια όχι μόνο σε αυτό που της έλαχε, αλλά και στον τρόπο που οι «άλλοι», η κοινωνία, ακόμα και τα ίδια τα παιδιά της περιμένουν να αντιδράσει. Και κυρίως πώς αυτή η γυναίκα, ως σύζυγος, ως μητέρα και ως άτομο, μπορεί να πιάσει το νήμα μετά από μία τέτοια απώλεια και να συνεχίσει. Έδωσα στο έργο τον τίτλο «Το Κέλυφος» θέλοντας να περιγράψω το «άδειασμα» που επιφέρει σε έναν άνθρωπο η άνοια. Όπως λέει σε μια στιγμή του έργου η βασική ηρωίδα η Άννα, «ο άνθρωπός μου πέθανε, έφυγε από μέσα του. Άδειασε. Εκεί που βρισκόταν υπάρχει τώρα ένα κενό. Τώρα πια έχει απομείνει ένα κέλυφος». Ωστόσο, γράφοντας το έργο, ένιωσα πως ο τίτλος περικλείει πολύ καλά αυτό που συνιστά η απώλεια. Όλο αυτά από τα οποία «αδειάζει» από μια οικογένεια μια τέτοια ασθένεια. Όλα αυτά τα εύθραυστα που απομένουν όταν φεύγει από μέσα τους η ζωή. Όλα αυτά που περικλείει κιόλας η ζωή κάποιου όταν φεύγει και πως συνεχίζει να ζει, μέσα από τις μνήμες αυτών που τον αγάπησαν, για πάντα.
Κωνσταντία Σωτηρίου
Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου
Σκηνοθεσία: Ανδρέας Αραούζος, Σκηνικά – Κοστούμια: Έλενα Κατσούρη, Μουσική: Γιώργος Κολιάς, Σχεδιασμός φωτισμών: Σταύρος Τάρταρης, Βοηθός Σκηνοθέτις: Μαρία Ιόλη Καρολίδου Παίζουν: Φώτης Αποστολίδης, Βαρνάβας Κυριαζής, Υρώ Μανέ, Παναγιώτα Παπαγεωργίου, Ανδρέας Τσέλεπος
Παραστάσεις Λευκωσία, Θέατρο ΘΟΚ, Νέα Σκηνή από 14 Απριλίου και κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, Πάφος, Μαρκίδειο Θέατρο, Τετάρτη 25 Απριλίου, Ελ. Αμμόχωστος, Δημοτικό Θέατρο Σωτήρας, Τετάρτη 2 Μαΐου, Λεμεσός, Θέατρο Ριάλτο, Τρίτη 8 και Τετάρτη 9 Μαΐου, Λάρνακα, Δημοτικό Θέατρο, Τρίτη 15 Μαΐου
Έναρξη παραστάσεων: 20.30
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy