Ανοιχτός ορίζοντας/ Ορίζοντας

Το κενό,

η ιστορία πίσω από το έργο 

Σύμφωνα με την υποκειμενική και ταπεινή άποψη του συγγραφέα, δύο βασικά γνωρίσματα δίνουν την ικανότητα στον άνθρωπο να γίνεται περισσότερο «ανθρώπινος» και να υπερέχει, έστω και λίγο, από τους υπόλοιπους ζωντανούς οργανισμούς (χωρίς φυσικά αυτό να είναι απόλυτο).

Η ικανότητα του να αγαπά και να θυμάται.

Όταν ο άνθρωπος καταφέρνει να ερωτεύεται, να συναισθάνεται και να επαναφέρει στη μνήμη θετικά ή αρνητικά γεγονότα, τόσο της υφιστάμενης, όσο και προηγούμενων του ζωών (για όσους πιστεύουν στη μετεμψύχωση), τότε  έρχεται πιο κοντά στον δικό του, ανώτερο εαυτό, αφυπνίζεται και πιο δύσκολα αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης, ή χειραγωγείται. Ένα συνειδητοποιημένο, αφυπνισμένο και συναισθηματικά πλήρες ανθρώπινο κοινωνικό σύνολο, προκαλεί νευρικότητα και ανησυχία στο (όποιο) «σύστημα» ή «καθεστώς», το οποίο συνεχώς προσπαθεί να εξεύρει καινούργιους τρόπους για να το ελέγχει και να το «λοβοτομεί».

Τα πιο πάνω αποτελούν τη βασική ιδέα πάνω στην οποία έχει κτιστεί το Κενό.  Η αρχική σύλληψη δημιουργήθηκε σε συνεργασία με την Ανθή Ζαχαριάδου και με στόχο την υποβολή της ως Πρόταση σε μια παλαιά Δράση των Αποθηκών του ΘΟΚ. Με τη πάροδο των χρόνων το έργο ωρίμασε, συμπληρώθηκε και κατακρεουργήθηκε από το αρσενικό του διδύμου, και εν τέλει μετουσιώθηκε στην υφιστάμενη του μορφή, η οποία ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Μάριου Ιωάννου από το Θέατρο Δέντρο.

Το έργο ουσιαστικά περιγράφει την εξέλιξη αλλά και την κατάληξη ενός πειράματος σε μια δυστοπική κοινωνία, όπου ένα καθεστώς -το οποίο αυτοαποκαλείται «Πρόνοια»- έχει τη δυνατότητα να επιλέγει άτομα και να τα περιορίζει σε ένα «Σπίτι» με δική τους συγκατάθεση, αλλά με προσεκτικά επιλεγμένη ενημέρωση ως προς τους στόχους της εκεί παρουσίας τους. Τα άτομα αυτά είναι προγραμματισμένα ώστε να μην έχουν μνήμες από τις εξόδους τους, δίδοντας έτσι την ευκαιρία στην Πρόνοια να βγάζει συμπεράσματα που θα χρησιμοποιεί μετέπειτα για σκοπούς  χειραγώγησης στην υπόλοιπη κοινωνία.

Στόχος του πειράματος, η καταπίεση οποιασδήποτε φυσικής επιθυμίας ή συναισθημάτων, η διαγραφή της μνήμης (μέσω κάποιου «Αντίδωρου») καθώς και η επακόλουθη καταγραφή των συνεπειών που επέρχονται μέσα από κάθε «ταξίδι» των ατόμων έξω από το Σπίτι, δηλαδή στο Κενό.

Το Κενό είναι ο χώρος όπου τα πάντα μπορεί να συμβούν αφού εκεί ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τον αρχικό του «ακατέργαστο» εαυτό και έχει τη δυνατότητα να θεραπεύει τραύματα ή να εκπληρώνει επιθυμίες.

Το Κενό είναι η «άλλη πλευρά» των Doors, ο «θαυμαστός νέος κόσμος» του Huxley, ή ακόμη, το αντίβαρο του «Αντίδωρου», δηλαδή το υγρού που κάθε βράδυ αναμένεται να πίνουν οι τέσσερεις χαρακτήρες του έργου για να διαγράφουν μνήμες και να καταπιέζουν τα συναισθήματά τους. Αυτό που απομένει να διαπιστωθεί, είναι ποιο από τα δύο θα υπερισχύσει. Το Αντίδωρο ή το Κενό;

Η απάντηση, στο σανίδι του Δέντρου.

Μάριος Νικολάου

Λευκωσία, Θέατρο Δέντρο

18, 19, 23, 24, 25, 26, 30, 31 Οκτωβρίου, 8.30 μ.μ.

Λεμεσός, Παλιό Ξυδάδικο

1η Νοεμβρίου,

Πάφος Μαρκίδειο 6 Νοεμβρίου

 

 

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy