Το «Όχι» και το Όχι της 28ης Οκτωβρίου 1940

Του Μιχάλη Μιχαήλ

 

 

Ακούσαμε και διαβάσαμε πάλι τις ίδιες και τις ίδιες αναφορές που επαναλαμβάνονται για οκτώ δεκαετίες. Ένα αναμάσημα των γνωστών συνθημάτων, των υπερβολών αλλά και της φτιαχτής ιστορίας που θέλει να παρουσιάσει τον Μεταξά ως τον μεγάλο ήρωα, αφήνοντας στο περιθώριο το μεγαλείο του απλού λαού που πρόταξε τα στήθια του απέναντι στους εισβολείς.

Ακούσαμε και διαβάσαμε για το Όχι απέναντι στους φασίστες του Μουσολίνι παρακάμπτοντας ότι και ο Μεταξάς ήταν φασίστας.

Δεν θα μας είπαν βέβαια ότι ο Μεταξάς, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο και τα γραφόμενά του, ψέλλισε στον Γκράτσι «Ώστε έχουμε πόλεμο;»

Ούτε θα μας πούνε τους λόγους που αναγκάστηκε να το πει κι αυτό.

Κι αυτό διότι το «Όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Και τούτο διότι το ελληνικό κράτος, οι προύχοντες και οι εκμεταλλευτές του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο φτωχός και καταπιεσμένος ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό κεφάλαιο.

Άλλωστε ο Μεταξάς το παραδέχεται στο Ημερολόγιό του και στην ομιλία του προς τους δημοσιογράφους δύο μέρες μετά την ιταλική εισβολή.

Ότι αυτό που έγινε στις 28 Οκτωβρίου δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ήταν αναμενόμενο διότι προ καιρού είχε αρχίσει η πορεία των πραγμάτων. Γράφει ότι είχε επαφές με την Ιταλία κι έστειλε και επιστολή προς τον Χίτλερ για να μην εκτραχυνθούν τα πράγματα. Έγιναν διαβουλεύσεις, διπλωματικές επαφές που δεν απέδωσαν.

Ανέφερε στους δημοσιογράφους ότι: «Εις σχετικές βολιοδοσκοπήσεις προς την κατεύθυνσιν του Άξονος μού εδόθη να εννοήσω σαφώς ότι η μόνη λύσις θα ημπορούσε να είναι μια εκούσια προσχώρησις της Ελλάδος εις την “Νέαν Τάξιν” (…) Φυσικά δεν ήτο δύσκολον να προβλέψει κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Άγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδας. Και με το δίκαιόν των…»

Εξέφραζε δε φόβους ότι σε μια τέτοια περίπτωση οι Άγγλοι θα προχωρούσαν μαζί με Έλληνες στη δημιουργία μιας δημοκρατικής Ελλάδας, κάτι που δεν ήταν αποδεκτό από τον Μεταξά.

Και δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι συνεργάτες του Μεταξά (ο οποίος στο μεταξύ είχε πεθάνεις) έγιναν στελέχη των κατοχικών κυβερνήσεων και ίδρυσαν τα περιβόητα Τάγματα Ασφαλείας, τα οποία συνέδραμαν στη ναζιστική κατοχή της Ελλάδας.

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού που αγωνίστηκε με αυταπάρνηση, τόσο ενάντια στην ιταλική εισβολή όσο και στη συνέχεια ενάντια στη ναζιστική κατοχή κάτω από την καθοδήγηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy