Το όνειρο του διορισµού έγινε εφιάλτης… Ξεκινούσε από το σπίτι τα χαράµατα για να επιστρέψει νύχτα

Χαρακτηριστική η περίπτωση µιας εκπαιδευτικού από την Πόλη Χρυσοχούς, η οποία διορίστηκε συµβασιούχος για 2 χρόνια 12 ώρες στο Λανίτειο Λύκειο και 12 ώρες στο Λύκειο Λινόπετρας (Λεµεσό). Το µαρτύριο που βίωσε για δύο χρόνια την ανάγκασε να σταµατήσει παρότι είχε ανάγκη τη δουλειά και ήταν παθιασµένη µε το επάγγελµά της.

• «Ναι, επιλογή µου. Κανένας όµως δεν µπορεί να µου στερήσει την όρεξη που έχω να προσφέρω γνώσεις στα παιδιά»
• «Έχω συνείδηση και θέλω να είµαι επαγγελµατίας … θέλω να βγάζω µε το παραπάνω τα λεφτά που παίρνω. Θέλω η προσφορά µου να είναι περισσότερη από αυτά που µου δίνονται»
• «Η ζωή δεν είναι µόνο η εκπαίδευση, είναι και άλλα… Έχασα την ποιότητα ζωής µου, την ηρεµία και την ησυχία µου»
• «∆εν πιστεύω ότι τελείωσε η ζωή µου εδώ και πρέπει να τα παρατήσω. ∆όξα τω Θεώ ακόµα έχω δυνάµεις και αντέχω. ∆υνάµεις και όρεξη για να προσφέρω και να µάθω στα παιδιά»
• Η επιστολή της εκπαιδευτικού προφανώς δεν λήφθηκε υπόψιν και αντί να εργάζεται σε κάποια σχολική αίθουσα, φέτος εργάζεται στην κουζίνα της ταβέρνας του συζύγου της…

 

Του

Κώστα Νάνου

Χιλιάδες οι συµβασιούχοι εκπαιδευτικοί στη χώρα µας. Όπως παραδέχεται και το Υπουργείο Παιδείας, στην Κύπρο υπάρχουν κατ’ αναλογία περισσότεροι συµβασιούχοι εκπαιδευτικοί σε σύγκριση µε τα υπόλοιπα κράτη-µέλη της ΕΕ.

Αυτό όµως έχει ως συνέπεια και µια σειρά προβλήµατα µε όλα τα προβλήµατα που αυτό συνεπάγεται -συνεχείς µετακινήσεις µε αποτέλεσµα δύσκολα να δηµιουργούνται στέρεες σχέσεις µε τη σχολική κοινότητα, ανασφάλεια, απαξίωση…

Οι δυσκολίες που αντιµετωπίζουν οι συµβασιούχοι εκπαιδευτικοί πολλές φορές καταντούν εφιάλτης όταν συναντούν την αδιαφορία της Πολιτείας, την απουσία σχεδιασµού και την έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση µιας εκπαιδευτικού από την Πόλη Χρυσοχούς, η οποία διορίστηκε συµβασιούχος για 2 χρόνια 12 ώρες στο Λανίτειο Λύκειο και 12 ώρες στο Λύκειο Λινόπετρας (Λεµεσό). Το µαρτύριο που βίωσε για δύο χρόνια την ανάγκασε να σταµατήσει παρότι είχε ανάγκη τη δουλειά και ήταν παθιασµένη µε το επάγγελµά της.

Ατέλειωτες ώρες στους δρόµους

Αποκαλυπτική των δυσκολιών που αντιµετώπισε είναι η επιστολή που απέστειλε στο Υπουργείο Παιδείας και την Εκπαιδευτική Υπηρεσία…

«Μένω Πόλη Χρυσοχούς και ξυπνώ από η ώρα 4:30 (πρωί), για να φύγω από το σπίτι 5:20 περίπου, γα να πάω Λεµεσό να εκτελέσω τα καθήκοντά µου, µε αποτέλεσµα να γυρίζω σπίτι περίπου γύρω στις 4:00 η ώρα (το απόγευµα), µε κίνδυνο της ζωής µου, κάθε µέρα στους δρόµους, ιδίως τώρα που είναι χειµώνας. Και να έχω να ξεκουραστώ και να έχω να προετοιµαστώ για την επόµενη µέρα για την παράδοση στην τάξη.

Εκτός των άλλων, φέτος καλέστηκα να κάνω και το Παιδαγωγικό (Προϋπηρεσιακή Κατάρτιση), που επιβάρυνε περισσότερο την κατάσταση. ∆ηλαδή, τελείωνα τις παραδόσεις στα σχολεία και έπρεπε να τρέξω να έρθω Πάφο µε κίνδυνο τη ζωή µου, για να παρακολουθήσω διαδικτυακά το Παιδαγωγικό της Προϋπηρεσιακής που άρχιζε 3:30-7:30, κάθε Τρίτη, Πέµπτη και Παρασκευή. Να τελειώνω τα διαδικτυακά µαθήµατα 7:30-8:00 η ώρα, να ξεκουράζοµαι λίγο και µετά να κάνω την προετοιµασία µου για την άλλη µέρα, που καµιά φορά πήγαινε και µετά τις 12 το βράδυ ή µέχρι το πρωί.

Κάθε Τετάρτη έπρεπε να πάω να παρακολουθήσω µαθήµατα ζωντανά στο Πανεπιστήµιο Κύπρου στη Λευκωσία (για την προϋπηρεσιακή), πράγµα πολύ δύσκολο για µένα, αλλά το έκανα. ∆ηλαδή έφευγα 2:00 η ώρα από το Λύκειο Λινόπετρας και πήγαινα Λευκωσία, για να παρακολουθήσω µαθήµατα µέχρι 7:30 το βράδυ, µε αποτέλεσµα να γυρίζω σπίτι µου 11:00 η ώρα το βράδυ».

Ναι, επιλογή µου…

«Πολλοί µου λένε επιλογή σου. Ναι, επιλογή µου. Κανένας όµως δεν µπορεί να µου στερήσει την όρεξη που έχω να προσφέρω γνώσεις στα παιδιά και φυσικά γνωρίζω καλά ότι ο εκπαιδευτικός είναι λειτούργηµα, χωρίς βέβαια να υποτιµώ τα λεφτά (µισθό), που είναι ανάγκη επιβίωσης.

Το ότι µερικοί εκπαιδευτικοί λένε τρέξε να καλύψεις την ύλη και τους προγραµµατισµούς, δεν µου αρέσει καθόλου. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι να δώσει γνώσεις στα παιδιά, να τα βοηθήσει να µάθουν και όχι να τρέχουµε να καλύψουµε την ύλη και να είµαστε σωστοί στα προγράµµατα.

∆εν ξέρω ποιοι από εσάς υπήρξατε εκπαιδευτικοί στα σχολεία και είδατε από πρώτο χέρι τις δυσκολίες του εκπαιδευτικού. Για µένα, το 2021 ήταν ο χειρότερός µου χρόνος. Να ξεκινώ από η ώρα 5:20 και να φτάνω σπίτι µου η ώρα 4:00, και να έχω να προετοιµαστώ για την άλλη µέρα, για να προσφέρω και να µάθω στα παιδιά. Γιατί έχω συνείδηση και θέλω να είµαι επαγγελµατίας και θέλω να βγάζω µε το παραπάνω τα λεφτά που παίρνω. Θέλω η προσφορά µου να είναι περισσότερη από αυτά που µου δίνονται. Θα µου πείτε γιατί δεν νοίκιασα Λεµεσό, µε αποτέλεσµα να θέλω το πιο λίγο €400 (τετρακόσια ευρώ) για βενζίνες µηνιαίως. Γιατί έχω οικογένεια στην Πόλη Χρυσοχούς και δικό µου σπίτι. ∆εν ήθελα να µένω µόνη µου Λεµεσό, χωρίς να ξέρω κανένα, µόνο και µόνο για να εκτελέσω τα καθήκοντά µου.

Θα ήθελα να έχω πιο πολύ χρόνο για να προετοιµάζοµαι καλύτερα και να προσφέρω πιο πολλά στους µαθητές, αλλά µε 4 ώρες στο δρόµο είναι φυσικό να κουράζοµαι πιο πολύ από έναν που µένει Λεµεσό και µετά από 20 λεπτά φτάνει σπίτι του στη Λεµεσό, φεύγοντας από το σχολείο.

Όλα αυτά νοµίζω πρέπει να τα λάβετε σοβαρά υπόψιν, όταν κάνετε τους διορισµούς και στέλνετε τους εκπαιδευτικούς µακριά από το σπίτι τους. Είναι λογικό ένας που µένει µακριά από το σχολείο να κουράζεται διπλά και να κάνει πολύ µεγαλύτερη προσπάθεια για να αποδώσει και να προσφέρει γνώσεις, µιας και θέλει και µια κάποια προετοιµασία. Όπως είπα, δόξα τω Θεώ, αντέχω και παρακαλώ τον Θεό να µε βοηθήσει να βγάλω το χρόνο µε επιτυχία.

Αλλά, αν του χρόνου διοριστώ πολύ µακριά από το σπίτι που µένω, δεν θα το αντέξω. ∆εν είµαι µικρή κοπέλα, νεαρή, ελεύθερη, να κάνω καριέρα. Έχω οικογένεια, έναν άντρα, σπίτι και δύο παιδιά που περιµένουν από εµένα. Και η ζωή δεν είναι µόνο η εκπαίδευση, είναι και άλλα».

Έχασα την ηρεµία και την υγεία µου

«Έχασα την ποιότητα ζωής µου, την ηρεµία και την ησυχία µου. Το µόνο που κάνω είναι να ασχολούµαι µε την εκπαίδευση. ∆εν ψωνίζω πια όπως παλιά, δεν µαγειρεύω, δεν καθαρίζω, δεν πάω επισκέψεις και ο λόγος είναι ότι τρώω πολύ χρόνο στην εκπαίδευση λόγω απόστασης. Με επιβάρυνση εκτός των άλλων και της υγείας µου, λόγω άγχους και τρεξίµατος.

Πάντα στη ζωή µου προσπαθούσα να είµαι τυπική, σωστή και καθαρή χωρίς υποκρισίες και υπουλότητες. Ήµουν δύο χρόνιες σηµαιοφόρος στο σχολείο, είμαι πολυνίκης ως η καλύτερη µαθήτρια και η καλύτερη αθλήτρια. Στο πανεπιστήµιο ήµουν η µόνη φοιτήτρια που πέρασε τα µαθήµατα από τον Ιούνιο, δούλεψα σε Λογιστικά-Φορολογικά γραφεία, στο Ταχυδροµείο, στο Λογιστήριο Πολυκλινικής, στο Λογιστήριο Ξενοδοχείου, ήµουν αρκετά χρόνια τµηµατάρχης στη Συνεργατική της πόλης και άλλα.

Όλα τα πιο πάνω τα γράφω για να σας αποδείξω ότι δεν είµαι τυχαία και είµαι καταξιωµένη. Αλλά δεν πιστεύω ότι τελείωσε η ζωή µου εδώ και πρέπει να τα παρατήσω. ∆όξα τω Θεώ ακόµα έχω δυνάµεις και αντέχω. ∆υνάµεις και όρεξη για να προσφέρω και να µάθω στα παιδιά».

Η επιστολή της εκπαιδευτικού προφανώς δεν λήφθηκε υπόψιν και αντί να εργάζεται σε κάποια σχολική αίθουσα, φέτος εργάζεται στην κουζίνα της ταβέρνας του συζύγου της.