Το παρόν και κυρίως το μέλλον της κυπριακής ποίησης

Σημεία κοινού/ Ορίζοντας

Το παρόν και κυρίως το μέλλον της κυπριακής ποίησης

Μια σημαντική έκδοση κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον εκδοτικό οίκο Αρμίδα. Η ανθολόγηση Οι νεότεροι κύπριοι ποιητές & ποιήτριες 1981-2001 επιχειρεί ν’ αποτυπώσει την εικόνα και τις τάσεις της ποίησης που γράφεται σήμερα από νέες ποιήτριες και ποιητές 19-39 ετών. Αξίζουν συγχαρητήρια στην Αλεξάνδρα Ζαμπά, η οποία είχε την ευθύνη της ανθολόγησης και της επιμέλειας της έκδοσης. Ο πρόλογός της είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικός. Συγχαρητήρια ασφαλώς αξίζουν και στον εκδοτικό οίκο Αρμίδα. Στην ανθολόγηση περιλαμβάνονται αρκετοί φίλοι οι οποίοι εξέδωσαν ποιητικές συλλογές και έχουν αναγνωριστεί για την προσωπική, ποιητική τους φωνή. Ανάμεσα στους πιο νέους συγκαταλέγονται και δύο «δικά» μου παιδιά. Ο μαθητής μου Παύλος Ανδρέου και η μαθήτριά μου Αλεξία Βίκτωρος. Είναι μόλις 20-21 ετών, αλλά διακρίνονται ήδη για τον ώριμο στίχο και το πάθος τους για την ποίηση. Περήφανος για όσα έχουν καταφέρει ως τώρα. Εύχομαι σύντομα να ανοίξουν ακόμα περισσότερο τα φτερά τους και να προχωρήσουν στη δική τους προσωπική ποιητική συλλογή.

Αιμίλιος Σολωμού

 

Φευγαλέο βλέμμα

Τα μόνα που μπορέσαμε να πούμε

ήταν αυτά που φοβηθήκαμε.

Τα άλλα που δεν μας τρόμαξαν

τα πήραμε μαζί μας.

Σαν κάποιος να ετοιμάζεται απρόβλεπτα

να κρίνει την ψυχή μας.

Σκοπούσαμε να καταλάβουμε τη θάλασσα

κι ύστερα το κύμα.

Δεν είπαμε τίποτα

γείραμε στα καλοκαίρια.

Κι έτσι η εκδικήτρα θάλασσα

αρνείται να επιστρέψει την ελπίδα.

Εμείς που αντισταθήκαμε στα πρέπει της

έχουμε γενναία δόση αλατιού στο αίμα μας.

Η μυλόπετρα αλέθει την άμμο.

Τα όνειρα πρόλαβαν και έγνεψαν

έστω για λίγο, στο φως.

Παύλος Ανδρέου

 

Χρυσά Πινόλια

Αν ο ήχος της άρπας δεν ήταν το εμβατήριο του παραδείσου,

αν το χρώμα των ματιών δεν ήταν δασύλλιο αποκαλύψεων,

αν η λαλιά δεν ήταν ουράνιο χείλος,

αν η άνοιξη δεν ήταν προσμονή,

αν η θλίψη δεν ήταν οιωνός απάρνησης της ευτυχίας,

αν η ζωή δεν ήταν απόδειξη της ύπαρξης του θανάτου…

Τότε όλα θα ήταν τόσο απλά.

Η πλάση ανέκαθεν ήταν πολύμορφη.

Ναρκωμένη μεν

αλλά πολύπαθη,

πολυμήχανη κόρη.

Λαγκάδια με λαϊκά και απειθάρχητα παιδιά,

βουνοκορφές με θέα τον γκρεμό που βαστάζει τον ουρανό.

Κι εκεί που λες δεν έχω τίποτε πλέον,

μπορεί να έχεις ολόκληρο τον κόσμο ανάκατο,

χωρίς τη μετάφρασή του στα χέρια.

Αλεξία Βίκτωρος