Μια εβδοµάδα µετά το ρατσιστικό πογκρόµ της Λεµεσού, τα θύµατα που βίωσαν στο πετσί τους όλο το φασιστικό µένος των οργανωµένων κουκουλοφόρων, αλλά και γενικότερα οι πρόσφυγες και άλλοι µετανάστες που ζουν και δραστηριοποιούνται επαγγελµατικά στην πόλη παλεύοντας για ένα µεροκάµατο, διακατέχονται ακόµα από έντονα συναισθήµατα τρόµου και ανασφάλειας.
Του Χρήστου Χαραλάµπους
Αυτοί που δέχτηκαν τις χωρίς έλεος εθνικιστικές επιθέσεις, που ξυλοφορτώθηκαν από τους γνωστούς-άγνωστους ροπαλοφόρους και είδαν µέσα σε λίγα λεπτά να διαλύονται τα µαγαζάκια που µε πολύ κόπο είχαν καταφέρει να στήσουν, προσπαθούν ακόµα να µαζέψουν ό,τι σώζεται για να αποτελέσει τη βάση της επαγγελµατικής επαναδραστηριοποίησής τους για να µπορέσουν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς ανάµεσα στην κοινωνία της πόλης που τους φιλοξενεί.
Τους συναντήσαµε, πλαισιωµένους από συµπατριώτες τους που από την πρώτη στιγµή έτρεξαν για να τους συµπαρασταθούν και να τους προσφέρουν κάθε δυνατή οικονοµική ή άλλη βοήθεια. Στη µατιά τους, αλλά και στις λίγες κουβέντες που κάναµε (µισά Αγγλικά, µισά Ελληνικά), αβίαστα διακρίνεται η λύπη για όσα έγιναν, αλλά και η αγωνία µήπως ξαναζήσουν τα ίδια.
Έχουν ακούσει ότι η Αστυνοµία συνέλαβε κάποιους όµως «ήταν πάρα πολλοί και φοβόµαστε ότι δεν θα µας αφήσουν ήσυχους… είναι άνθρωποι που δεν θέλουν να βλέπουν ξένους κι αυτό είναι επικίνδυνο…» λένε χαρακτηριστικά και µε αυτό δικαιολογούν και την παράκλησή τους να µη βγουν φωτογραφίες. ∆εν κρύβουν, ταυτόχρονα, την ελπίδα τους ότι «µπορεί και να σταµατήσουν να µας πολεµούν…» Ελπίδα που πηγάζει, όπως εξηγούν, από τις µεγάλες εκδηλώσεις συµπαράστασης και αλληλεγγύης που έγιναν από «friendly Cypriots».
Κόκκινο πανί για τους φασίστες
Και βέβαια, αυτοί οι κυνηγηµένοι που ο πόλεµος και η ανάγκη -δικαίωµα που έχει ο κάθε άνθρωπος για επιβίωση- τους έφερε στην Κύπρο και αποτελούν κόκκινο πανί για τους φασίστες εθνικιστές, δεν είναι µόνο οι άνθρωποι που είδε όλη η Κύπρος να κλαίνε ανάµεσα στα ερείπια των καταστηµάτων τους.
∆εν είναι µόνο η Ντάο, η πολύτεκνη µάνα από το Βιετνάµ, που ζει στη Λεµεσό εδώ και 15 περίπου χρόνια και αγωνίζεται µε την οικογένειά της να επιβιώσουν, δουλεύοντας το µικρό µπακάλικο που δηµιούργησαν µε πολλούς κόπους στην περιοχή του µόλου και έγινε στόχος των εθνικιστών.
Ούτε και ο Τασίρ από τη Συρία που και αυτός ζει στη Λεµεσό εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά οι ρατσιστές κουκουλοφόροι τού κατέστρεψαν το κουρείο του στο οποίο πολλοί από τους πελάτες είναι Κύπριοι και φίλοι του.
Εκτός από τους δύο αυτούς που έγιναν «διάσηµοι» µέσα από τα ΜΜΕ και τα ΜΚ∆ είναι και πολλοί άλλοι Σύροι, Αιγύπτιοι και Αφρικανοί τους οποίους συναντήσαµε στο µόλο, αλλά και σε στενά της Λεµεσού να εργάζονται κάπου ή να αναζητούν εργασία. ∆έχτηκαν να µας πουν δυο κουβέντες ανώνυµα και χωρίς φωτογραφίες και όχι αδικαιολόγητα, αφού διακατέχονται από το φόβο ότι οι ρατσιστικές επιθέσεις θα συνεχίσουν και «κανένας δεν µπορεί να ξέρει πότε και ποιοι θα είναι οι επόµενοι στόχοι…»
Το φόβο αυτό τον τροφοδοτούν και κάποια συµβάντα που καταγράφουν στην καθηµερινότητά τους, επισηµαίνοντας ότι σχεδόν κάθε βράδυ γίνονται επιθέσεις σε ξένους που είτε περπατούν στο δρόµο είτε δουλεύουν ως ντελιβεράδες. Και θυµίζουν το περιστατικό µε τους τρεις διανοµείς φαγητού που µέσα σε διάστηµα λίγης ώρας τους επιτέθηκαν κουκουλοφόροι κι αφού τους κτύπησαν, τους πήραν τις µοτοσικλέτες, τα χρήµατα και τα τηλέφωνά τους και ακόµα τους ψάχνει η Αστυνοµία.
Ζητούν επιτάχυνση της εξέτασης των αιτήσεων ασύλου
Στην πλειοψηφία τους οι υπήκοοι τρίτων χωρών που βρίσκονται στη Λεµεσό και ενδεχοµένως και στις άλλες περιοχές, κατάγονται από τη Συρία και είναι αυτοί που κατά κύριο λόγο, έχουν καλύτερες επαγγελµατικές και φιλικές σχέσεις µε τους Κυπρίους.
Η µακρόχρονη παρουσία τους στον τόπο µας, η στάση ζωής που ακολουθούν στην πλειοψηφία τους ως οικογενειάρχες και εργαζόµενοι, συνέβαλε και συµβάλλει στην κοινωνική ένταξη και αποδοχή τους.
Στα µάτια και τη φασιστική αντίληψη όµως των εθνικιστών, όπως µας επισηµαίνουν, δεν παύουν να είναι «ξένοι και ανεπιθύµητοι», γι’ αυτό και δεν εξαιρούνται από κάθε ρατσιστική επιδροµή. Αρκετοί ήταν αυτοί που βίωσαν τη ρατσιστική µανία των κουκουλοφόρων που έδρασαν τη νύκτα της 1ης Σεπτεµβρίου, που δέχτηκαν ξυλοδαρµούς και είδαν τις περιουσίες τους να καίγονται και να καταστρέφονται.
Μιλώντας µε κάποιους Σύρους, εκφράζουν τη λύπη αλλά και τους φόβους τους για τη ρατσιστική βία και το εθνικιστικό παραλήρηµα και ζητούν υποστήριξη από τους δηµοκρατικούς ανθρώπους της Κύπρου, αλλά και από την κυβέρνηση.
«Η συριακή κρίση διαρκεί για περισσότερο από 12 χρόνια και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν διαθέτουν έγκυρα συριακά διαβατήρια», µας ανέφεραν, υποδεικνύοντας ότι «η πρόσφατη απόφαση να απαιτείται συριακό διαβατήριο ως απόδειξη ταυτότητας, βάζει ένα βαρύ φορτίο στους νεοφερµένους, συµπεριλαµβανοµένων εκείνων που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέµου και δεν έχουν επίσηµες εγγραφές για να αποδείξουν την ταυτότητά τους».
Πολλοί πρέπει να πληρώσουν γύρω στα 800 ευρώ για ένα συριακό διαβατήριο το οποίο όµως έχει ισχύ µόλις δύο χρόνια, όπως µας λένε και επισηµαίνουν την ανάγκη «η κυβέρνηση να επανεξετάσει την απόφασή της και να επιταχύνει την εξέταση των αιτήσεων ασύλου για να επιτραπεί στους πρόσφυγες να εργαστούν και να συνεισφέρουν θετικά στην κοινωνία».
«Τι κάνουµε ως κοινότητα…» ρωτά ο Αφρικανός φοιτητής
Με παρρησία που αποπνέει ανθρωπισµό και όχι παλικαρισµό, τοποθετείται για τις ρατσιστικές συµπεριφορές που βιώνουν στη Λεµεσό και γενικότερα στην Κύπρο οι αλλοδαποί µη Ευρωπαίοι υπήκοοι, ο Αφρικανός µεταπτυχιακός φοιτητής Ντάνιελ Μπαράσα.
Ο Ντάνιελ ζει στη Λεµεσό τα τελευταία χρόνια και πριν από µερικούς µήνες είχε πέσει και ο ίδιος θύµα ξυλοδαρµού επειδή είναι µαύρος.
«Πάντα προτιµώ να αξιοποιώ άλλες προσεγγίσεις αντί απλά να σχολιάζω και καταδικάζω, αλλά σήµερα όχι, θέλω να πω κάτι, θέλω να πω ότι είναι ντροπή… τόσα χρόνια γίνονται προσεγγίσεις και δεν µαθαίνουµε…» λέει και κάνει λόγο για «µια εκτροπή που δηµιουργήθηκε επίτηδες».
Αναρωτιέται «τι κάνουµε ως κοινότητα… αν εκτρέφουµε ψυχοπαθείς…» και απευθυνόµενος στους γνωστούς-άγνωστους ρατσιστές εθνικιστές που οργανωµένα δρουν όπως δρουν, κρυβόµενοι κάτω από τη µαύρη κουκούλα τους και µε την ανοχή, όπως αποδείχτηκε, εκείνων που έχουν υποχρέωση να τους σταµατήσουν, στέλνει σαφές µήνυµα µε πολλούς όµως αποδέκτες.
«Αν πρέπει να επιτεθείτε στον µετανάστη για να αποκαταστήσετε την ειρήνη και την αρµονία του κράτους, τότε µη χτυπήσετε κανέναν άλλο µετανάστη… είµαι εδώ και σας προσφέρω θυσία τον εαυτό µου…» λέει, προσθέτοντας χαρακτηριστικά ότι «ακόµα κι αν το σώµα µου δεν αντέχει τον πόνο, ακόµα κι αν πεθάνω, δεν θα έχετε κανένα πρόβληµα γιατί κανείς δεν θα σας ψάξει αφού κι εγώ µετανάστης είµαι… απλά να µου υποσχεθείτε ότι θα υπάρξει ειρήνη και αρµονία µε τους µετανάστες…»
Aκολουθήστε μας στο Google News
