Το τελευταίο αντίο στον Άνθρωπο που αγάπησε τους ανθρώπους

Το τελευταίο χειροκρότημα στον Δημήτρη Χριστόφια  από τις χιλιάδες που έφτασαν από κάθε γωνιά της Κύπρου.

 

Της Μαρίας Φράγκου

Βουβό, θλιμμένο, αργόσυρτο ποτάμι το ανθρωπομάνι που συνέρρεε στο οίκημα της ΠΕΟ από νωρίς το πρωί μέχρι τις 3:00 το απόγευμα, χθες, μέσα στην κάψα του καλοκαιριού. Ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, όταν φτάνει το αυτοκίνητο με το φέρετρο του Δημήτρη Χριστόφια. Η Έλση, η Μαριάννα, η Χριστίνα, ο Χρίστος πάνε κοντά στον άνθρωπό τους, αυτόν που έκανε όλους τους ανθρώπους οικογένειά του, που πόνεσε με τον πόνο τους που χάρηκε με τη χαρά τους. Μάτια δακρυσμένα, καρδιές σφιγμένες. Ένα κόκκινο γαρύφαλλο, μια χούφτα χώμα από το Δίκωμο, μια αγάπη απέραντη…

Η Κύπρος κήδευσε χθες τον ηγέτη της. Ο λαός είπε το ύστατο χαίρε σε αυτόν που μέχρι την τελευταία του πνοή πάλευε για το δίκαιο και την κοινωνική δικαιοσύνη, οραματιζόταν την Κύπρο της ειρήνης, κοινής πατρίδας των παιδιών της και γι’ αυτό αγωνίστηκε και πάλεψε από κάθε αξίωμα που ο λαός τον έταξε να υπηρετήσει. Ανάμεσα στις εκατοντάδες, τις χιλιάδες που περνούν μπροστά από το φέρετρο για να αποχαιρετήσουν τον Δημήτρη Χριστόφια, δεν ξεχωρίζεις ποια είναι Ελένη και ποια η Νικγκιούν. Ποιος είναι ο Γιάννης και ποιος ο Μεχμέτ. Ο Δημήτρης Χριστόφιας, έτσι κι αλλιώς, δεν ξεχώριζε Ε/κ και Τ/κ, Αρμένηδες, Μαρωνίτες και Λατίνους.

Για τον Δημήτρη Χριστόφια ήταν όλα παιδιά της ίδιας γης. Και τους αγκάλιαζε όλους με την ίδια αγάπη και την ίδια θέρμη. Χιλιάδες πολίτες είπαν το τελευταίο αντίο στον Άνθρωπο που αγάπησε τους ανθρώπους και αγωνίστηκε για προκοπή και ευημερία του τόπου. Άνθρωποι κάθε ηλικίας περιμένουν υπομονετικά στη σειρά για να αποχαιρετήσουν αυτόν που τους έδωσε πίσω την περηφάνια τους, αυτόν που διέλυσε μύθους και έσπασε ταμπού, που έβαλε την Αριστερά ψηλά στο βάθρο που της ανήκει, μετά τις διώξεις, τους κατατρεγμούς και τις απαγορεύσεις. Ο 60χρονος με το αναπηρικό καροτσάκι δεν διαμαρτύρεται για τη ζέστη, ούτε ζητά προτεραιότητα να περάσει μπροστά. Περιμένει καρτερικά για να ενώσει το κλάμα του με το κλάμα των χιλιάδων… Η ηλικιωμένη κυρία κάνει αέρα με τη βεντάλια της, ακουμπά στα εκθέματα του μουσείου της ΠΕΟ και περιμένει να δει για τελευταία φορά αυτόν που πάσκισε για τα γηρατειά της δίνοντάς της το μικρό τσεκούδι, αν και ήρθαν οι επόμενοι για να της το κόψουν, γιατί «δυσχέραινε» τα κρατικά ταμεία…

Ο στρατιώτης με τα ρούχα παραλλαγής ήρθε στο σύντομο χρόνο της εξόδου του από το στρατόπεδο, να πει αντίο στον ηγέτη που πάλεψε για την Κύπρο. Αυτή την αγάπη που ο Δημήτρης Χριστόφιας πρόσφερε απλόχερα, ο κόσμος θέλει να του την επιστρέψει πίσω. Και να του πει ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτά που έκανε, για αυτά που άφησε παρακαταθήκη, γιατί η σπορά του έπιασε και χιλιάδες θα συνεχίσουν τον αγώνα του. Όλοι αυτοί που έφθασαν στη Λευκωσία από τη μια άκρη της Κύπρου έως την άλλη για να τιμήσουν τον Δημήτρη Χριστόφια, θέλουν και να συμπαρασταθούν στην οικογένειά του, σε αυτούς που πρέπει να μάθουν να ζουν, πια, χωρίς τον αγαπημένο τους…