Σημεία Κοινού/Ορίζοντας

Το τραυλισμα του Λογου: Για το “Πολλαπλότητες του Μηδενος” του Αντώνη Μπαλασόπουλου

Σχεδόν κάθε καινούργια ποιητική συλλογή που εκδίδεται συνοδεύεται από μια κριτική παρουσίαση η οποία σχεδόν πάντα καταλήγει σ’ ένα εκθειαστικού τύπου φιλολογικό πυροτέχνημα. Στη συγκεκριμένη παρουσίαση της ποιητικής συλλογής “Πολλαπλότητες του μηδενός” του Αντώνη Μπαλασόπουλου δεν θα κοσμήσουμε αμαχητί την προσπάθεια με βερμπαλιστικές εκφράσεις κι ούτε θα βαπτίσουμε τη ποιητική συλλογή ως μια νεοφερμένη μορφή ποιητικού λόγου σε μια εποχή που η ποίηση μάλλον γίνεται πολυτέλεια.

Η προσπάθεια μου επικεντρώνεται στο να κάνω σαφές τον ουσιαστικό πυρήνα που διέπει τη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή και το πως αντανακλάται στον αναγνώστη. Σίγουρα δεν θα έχει τον χαρακτήρα μιας κριτικής προτροπής προς την εξιδανίκευση και δεν θα αναμετρηθεί η ποίηση του Μπαλασόπουλου με κανέναν παρά με τον ίδιο τον χρόνο. Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή αρνείται πεισματικά την τοποθέτηση της στην ποιητική αρένα των βάθρων. Εδώ, η ποίηση του Μπαλασόπουλου αγκομαχά μπροστά στο εμπόδιο του ίδιου του ποιητικού της λόγου. “Το χτύπημα στην πόρτα” γίνεται το εναρκτήριο λάκτισμα μιας τελευταίας έκκλησης για μια θέση μέσα στον κόσμο. Η έκκληση για παρουσία είναι αποτέλεσμα ενός γλωσσικού εμποδίου χωρίς όμως να πασχίζει να το υπερβεί. Η αβίαστη γραφή των ποιημάτων και η παράλληλη σκληρότητα με την οποία κινείται ο ποιητικός λόγος βρίσκεται δικαιωματικά ανάμεσα στη λογική συνέπεια και την αισθητική εμπειρία. Το εμφανές προσωπικό στίγμα της ποιητικής συλλογής καταδεικνύεται στον βαθμό που δεν εσωτερικεύεται ως μια απλά προσωπική υπόθεση. Το έργο στο σύνολό του χαρακτηρίζεται από μια βιωματική γραφή παραχωρώντας όμως έδαφος τόσο για την έκθεση στον κόσμο όσο και το καθρέφτισμα της γραφής του ποιητή ως ένα οικείο τόπο για τον Άλλο. Χωρίς ν’ αποπροσανατολίζεται ο ποιητικός λόγος από τη συναισθηματική φόρτιση καταφέρνει χωρίς πυξίδα να λειτουργεί ποιητικά. Οι λέξεις δηλαδή βρίσκουν το νόημα τους όχι έξω από το ποίημα σαν επισκέπτες αλλά λειτουργούν αποκλειστικά για το ποίημα σαν ένα υπόρρητα εκφρασμένο οργανικό σύνολο. Μια καθαρά ποιητική λειτουργικότητα θα έκφραζε αναμφίβολα μια πληκτική ποιητική φόρμα η οποία θ’ άγγιζε μάλλον το όριο μιας γλωσσικής κοινοτοπίας. Αντιθέτως, το έργο του Μπαλασόπουλου αποκαλύπτεται ως μια ποιητική φωτογραφία τραβηγμένη ακριβώς την “ώρα του Λόγου που τραυλίζει”. Το συγκεκριμένο αυτό “τραύλισμα” του Λόγου γίνεται ο ουσιαστικός πυρήνας γύρω από τον οποίο κινείται σαν σύνολο όλη ανεξαιρέτως η ποιητική συλλογή. Το συμβάν του “τραυλίσματος” δεν καθησυχάζει ποτέ τον αναγνώστη σ’ ένα συμβατικό ποιητικό λόγο. Η γλώσσα η οποία προκύπτει από τον ποιητή εμποδίζεται από το απορρυθμισμένο τραύλισμα ως εγγενούς χαρακτηριστικού της ποιητικής γλώσσας. Το υποκείμενο-αναγνώστης αλλά και ο δημιουργός-ποιητής μοιράζονται ένα κοινό παράθυρο κοιτάζοντας από κοινού την εξαίσια θέα μόνο που και οι δύο φαίνεται να συμφωνούν ότι “κάτι παράθυρα είμαστε, θαμπά…”.

Με αυτόν τον τρόπο η ποιητική συλλογή “Πολλαπλότητες του μηδενός” γίνεται το γράμμα του αγγελιοφόρου “Mahmoud”, ο οποίος έχει ήδη επιστρέψει από την “Προσευχή” και μ’ ένα χτύπημα στην πόρτα αναγγέλλει την παρουσία του στον κόσμο. Κουβαλώντας ως νέος ποιητής “τα σημαντικά νέα”, ο ποιητής γίνεται το πρόσωπο του κόσμου που “με σιδερένια πουλιά, με ξύλινα κάστρα φαγωμένα απ’ το αλάτι, με πόδια σκονισμένα από χιλιάδες ερήμους” μπορεί τελικά να ζει.

Αναστάσης Πισσούριος

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy