Το τρις εξαμαρτείν;

Γιώργου Κ. Γεωργίου*

Σας την ”κατάφερε” το μισαλλόδοξο ΕΛΑΜίτικο μόρφωμα των δήθεν ενωτικών και υπερελλήνων; Γίνατε ουρά των ομοαίματων της εγκληματικής Χρυσής Αυγής; Οχι, λέτε. Το αρνείστε και σας ενοχλεί όταν σας το υποδεικνύουν.

Κι όμως, οι αντιδράσεις, οι αλαλαγμοί και οι προσχηματικές αιτιάσεις όσων απορρίπτουν τη λύση του Κυπριακού δείχνουν κάτι χειρότερο:

Τα καταφέρατε… Μιλάω σε σας του λεγόμενου ενδιάμεσου καθώς και στην ευρισκόμενη σε μόνιμη ιδεολογική διχοστασία κυπριακή δεξιά.

Οι μεν πρώτοι να οδηγήσετε σε αδιέξοδο τη διαπραγμάτευση, η δε δεύτερη να σαλπάρει ντυμένη με φουστανέλες για τις προεδρικές του 2018. Ολοι μαζί να νεκραναστήσετε ένα στοιχειωμένο και μονομερή έρωτα. Διότι, τέτοιος υπήρξε.

Ποτέ η Μητέρα δεν ανταποκρίθηκε στη θυγατρική αγάπη…

Το 1915 μας πρόσφεραν οι Αγγλοι και δεν μας πήρε, το ’31 ο Βενιζέλος μάς διεμήνυσε να κάνουμε ”φρόνιμη υπομονή”, μεταπολεμικά ο Γεώργιος Παπανδρέου μάς είπε δεν θα πάθουμε ασφυξία για χάρη σας, ε, τα άλλα τα ξέρουμε…

Τη δεκαετία του ’70 το κυνηγητό της ουτοπίας γίνεται ενσυνείδητη προδοσία και από το 1974 και εντεύθεν εξελίσσεται σε σοβινιστική ψύχωση.

Ο μόνος, δυνητικά, πραγματικός έρωτας σήμερα είναι η πάλη για επανένωση της πατρίδας και του λαού μας. Και ο αυθεντικά υπερασπιστής της λύσης, αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, είναι το ΑΚΕΛ καθώς και άλλοι γνωστικοί άνθρωποι σ’ αυτό τον τόπο.

Μας θλίβουν οι εξελίξεις και το φυλλορρόημα των προοπτικών επίλυσης του Κυπριακού. Μας στεναχωρεί η μετατόπιση των κομμάτων του λεγόμενου κέντρου προς δρόμους δεξιούς που αγγίζουν τα όρια του εθνικισμού.

Και ο ΔΗΣΥ; Δεν είναι λέει ”ούτε ΕΛΑΜ ούτε ΑΚΕΛ”. Το δεύτερο, σίγουρα δεν είναι. Ολίγο, όμως, έως αρκετό από το πρώτο, σίγουρα είναι. Μόλις προχτές δαφνοστεφανώνατε τον Γρίβα…

Πολύ φοβάμαι πως θα έχουμε επανάληψη του ίδιου σκηνικού. Να πεταχτεί το κεκτημένο των συνομιλιών στον κάλαθο της ιστορίας για χάρη της προεδρικής καρέκλας. Εξάλλου, ξανάγινε. Την πρώτη φορά το 1992 με τις ιδέες Γκάλι και τη δεύτερη το 1998 με τους S300. Πάει πολύ το τρις εξαμαρτείν.

Να μην ξανακούσουμε εκείνο το γλαφυρό αίτημα: ”Δώστε μου λίγους μήνες να το λύσω…” Διότι ως τότε μπορεί να μην υπάρχει τίποτα για επίλυση. Παρά μόνο η διαχείριση μιας εντελώς νέας κατάστασης που θάχει στον πυρήνα της μια διαρκώς εδραιούμενη διχοτόμηση.

Τα πράγματα δεν είναι καλά. Κάποιοι, συνειδητά ή ασυνείδητα, παίζουν το παιχνίδι της Τουρκίας.

Της ανοίγουν τη βαλβίδα εξόδου από τη δεινή θέση που βρίσκεται. Διότι, κανείς από τους διεθνείς παίχτες, που καθορίζουν, εν πολλοίς, και τις παραμέτρους επίλυσης των διεθνών πτυχών της λύσης δεν μπορεί να κάνει αποδεχτές τις, όντως, εξωφρενικές απαιτήσεις της –4 ελευθερίες, εγγυήσεις, παραμονή στρατού, πρωτογενές δίκαιο.

Αντί αυτού, τρέχουμε τώρα να αποδείξουμε ότι δεν πάσχουμε από ένα ιδιόμορφο εθνικό/-ιστικό παλιμπαιδισμό…

Δώσαμε τα προσχήματα και κινδυνεύουμε να φορτωθούμε και μέρος της ευθύνης.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι υπόλογος έναντι των δεσμεύσεών του, αλλά και έναντι της στήριξης που του πρόσφερε, με υψηλό αίσθημα πατριωτικής ευθύνης, το ΑΚΕΛ, όχι χωρίς πολιτικό κόστος.

Να βάλει τον τόπο πάνω από τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Και να ”μαζέψει” τους δικούς του. Κι ο ίδιος να πάψει να πατά σε δύο βάρκες.

Γιατί μαζί του θα πνιγούμε όλοι…
*Βουλευτής Λάρνακας ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις