Το βαθύ σκοτάδι της ηµέρας

Της Μαρίας Φράγκου

 

Παγκόσµια Ηµέρα Προσφύγων σήµερα. Μόνο που βαθύ σκοτάδι σκιάζει την ηµέρα αυτή. Και την κάθε ηµέρα για τον πρόσφυγα, για τον οποίο δεν ξέρω αν λέει πολλά η 20ή Ιουνίου. Σε πολλούς, πάντως, στους περισσότερους, δεν θα λέει τίποτα.

Για το παιδάκι εκείνο που θα ξεκινήσει το ταξίδι της επιβίωσης, µόνο και αβοήθητο, καµία σηµασία δεν έχει τούτη η ηµέρα. Για τον πατέρα εκείνο που θα αφήσει πίσω του σύζυγο, παιδιά και ένα σπίτι τρυπηµένο από τις σφαίρες, αυτή η µέρα δεν έχει καµιά διαφορά από τη χθεσινή, την προχθεσινή, την αυριανή και από τις επόµενες που θα έρθουν. Εκείνη η µάνα που θα αποχαιρετίσει τον γιο της για το ταξίδι προς το άγνωστο, σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών εργασίας, που θα εξασφαλίσει και για τα υπόλοιπα µέλη της οικογένειας µια καλύτερη και ασφαλέστερη πατρίδα, δεν λέει τίποτα η διεθνής Ηµέρα Προσφύγων.

Στα κακοτράχαλα µονοπάτια που περπατούν οι πρόσφυγες, ξεχασµένοι από θεούς και ανθρώπους, αναζητώντας µια όαση στην έρηµο που ζουν, κανένα ηµερολόγιο δεν θα τους θυµίσει πως σήµερα είναι η δική τους µέρα. Και στα καράβια που είναι φορτωµένα γυναικόπαιδα από κάθε γωνιά που σπαράσσεται από πόλεµο ή µαστίζεται από πείνα, και η Ιταλία ή η Τυνησία τους αρνείται την είσοδο, κανένας δεν θα πει και κανένας, κανένας δεν θα θυµηθεί και κανένας δεν θα µάθει πως σήµερα αυτοί οι άνθρωποι έχουν τη δική τους ηµέρα.

Θα ακουστούν και σήµερα λόγια πολλά. Και διακηρύξεις τεραστίων διαστάσεων. Θα αναλυθούν και σήµερα οι αιτίες που δηµιουργούν την προσφυγιά και τους πρόσφυγες. Θα χυθούν τόνοι δακρύων µε τις ιστορίες που θα δηµοσιοποιηθούν, ένεκα της ηµέρας. Κροκοδείλια τα περισσότερα. Γιατί την ουσία λίγοι θα την δουν και λίγοι θα την αναλύσουν.

Στην Ουγγαρία του Όρµπαν ή την Ιταλία του Σαλβίνι είτε είναι είτε δεν είναι Παγκόσµια Ηµέρα Προσφύγων, καµία αλλαγή πολιτικής δεν θα υπάρξει. Και καµία εξέλιξη που θα είναι θετική για τους πρόσφυγες, καµία πρόταση που θα αγκαλιάζει αυτούς τους ανθρώπους, δεν θα υπάρξει.

Παγκόσµια Ηµέρα Προσφύγων σήµερα. Μα πιο πολύ µε σκιάζει η νύχτα αυτών των ανθρώπων. Το σκοτάδι που τους ζώνει, είτε είναι ηµέρα είτε είναι νύχτα. Καµία προοπτική, καµία ελπίδα. Και χρόνο µε το χρόνο, ολοένα και πιο φρικιαστικά γίνονται τα πράγµατα γιατί ολοένα και πληθαίνουν οι αιτίες που ευθύνονται για τις καραβιές των προσφύγων. Ηµέρα µε την ηµέρα η ζωή των προσφύγων καθίσταται και πιο δύσκολη γιατί αυξάνονται αυτοί που τους εχθρεύονται και τους πολεµούν, θεωρώντας τους πολίτες ενός κατώτερου Θεού.

Εδώ καλά καλά δεν διαχωρίζουµε τον πρόσφυγα από τον µετανάστη και τον αιτητή ασύλου, πώς θα τους αντικρίσουµε κατά πώς πρέπει και πώς θα τους συµπεριφερθούµε κατά πώς πρέπει; Όλοι ίδιοι είναι, «χαραµοφάηδες» κατά αυτούς που τη µια στιγµή µπορεί να προσκυνούν τον θεό τους και την άλλη να κλοτσοκοπούν τον ξένο που θα δουν µπροστά τους…

Καλές οι παγκόσµιες ηµέρες. Για να είναι και χρήσιµες, όµως, πρέπει να διέπονται από φως. Και όχι από βαθύ σκοτάδι.