Για τον Δημόσιο Κήπο Λεμεσού

Πυξίδα/Ορίζοντας

Για τον Δημόσιο Κήπο Λεμεσού

Αν  πέτυχε κάτι σημαντικό, ίσως άθελά του, το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας είναι να προκαλέσει τον ευρύ δημόσιο διάλογο. Οπότε με μιαν ομόφωνη μεν απόφασή τους οι δημοτικοί «άρχοντες» επεδίωξαν να «βελτιώσουν»(;) την εικόνα του Δημόσιου Κήπου, αποδεχόμενοι ομόφωνα(!) μιαν μεγάλη οικονομικά δωρεά, προκάλεσαν όμως την αντίδραση μερίδας πολιτών. Να σημειώσω εδώ πως χρησιμοποιώ την λέξη (πολίτης) με το ουσιαστικό της νόημα κι όχι με την έννοια του «κατοίκου». Κι αυτό για να προλάβω τυχόν επιχειρήματα (τα οποία θεωρώ πολύ πιθανόν να προκύψουν, σε κάποιο μεταγενέστερο στάδιο) αν οι θιασώτες των «μοντέρνων» αντιλήψεων για την «μηχανοποιημένη» παιδική ενασχόληση και ψυχαγωγία αντιληφθούν πως εξανεμίζονται τα επιχειρήματά τους και προβάλουν τα περί πλειοψηφίας. Αναμφίβολα, την πλειοψηφία των κατοίκων δεν την απασχολεί το θέμα, απλούστατα, γιατί δεν παίρνουν τα παιδιά τους στον Δημόσιο Κήπο παρά στους παιδότοπους των fast food και των συναφών χώρων ώστε να προετοιμαστούν καταλλήλως για την «ομαλή» τους μετάβαση σε πλέον «αναβαθμισμένους» χώρους διασκέδασης (και όχι ψυχαγωγίας και ο νοών νοείτο…).

Το άλλο θέμα που, αβίαστα, προκύπτει έχει να κάμει με τους κανονισμούς και κατά πόσον έχουν εφαρμοστεί ή όχι. Κι εδώ θα εκφράσω την διαφωνία μου, γιατί στην περίπτωση του Κήπου δεν πρέπει να τίθεται το θέμα μόνο ως διαδικαστικό ή κατά πόσον έχουν τηρηθεί η μη οι διάφοροι κανόνες που έχουν ήδη αναφερθεί στις ως τώρα ανακοινώσεις, οι οποίες έχουν δημοσιοποιηθεί ευρέως. Ας μου επιτραπεί να πω πως, αρχικά ως παιδί, με τους γονιούς μου και με τους δασκάλους, του Δημοτικού ή του Γυμνασίου,  στη συνέχεια ως γονιός ο ίδιος και τώρα τα παιδιά μας ως γονιοί οι ίδιοι,  γνωρίσαμε όλοι μας τον Κήπο και αφεθήκαμε να επιλέγουμε οι ίδιοι (ως παιδιά) κατά πόσο θα χρησιμοποιήσουμε τα λιγοστά κι όμορφα «παλιά», χειροκίνητα κι απλά στη χρήση τους, παιχνίδια. Όσο για το τμήμα του Κήπου, με τα ζώα και τα πτηνά (μέσα στα κλουβιά) λειτουργούσε για την γνωριμία κι εξοικείωσή μας μ’ αυτά, ανάγκη βέβαια που δεν υφίσταται με τα σημερινά δεδομένα, αλλά και με την σύγχρονη και ορθή αντίληψη για τους ζωολογικούς κήπους. Όμως και πάλι, με κανένα τρόπο, η ως τώρα διαμόρφωση δεν ανατρέπει την συνολική φυσιογνωμία του Κήπου. Αντίθετα, δεν διαπιστώσαμε, δυστυχώς, κανένα προβληματισμό των δημοτικών αρχών και «αρχόντων» για την ολοένα αυξανόμενη χρήση του Κήπου με κάθε λογής φιλανθρωπική ή άλλη αμφιλεγόμενη εκδήλωση (με κορωνίδα, βεβαίως, την ολοένα και «εκφυλιζόμενη» Γιορτή του Κρασιού…).

Τέλος, θα ήθελα να θίξω το ζήτημα των δωρεών στους δήμους γενικότερα. Κακώς μέχρι σήμερα, ο καθένας  θεωρεί ως δεδομένη την αποδοχή των κατά καιρούς δωρεών οι οποίες, κατά κανόνα, γίνονται με τον «όρο», όχι απλώς της αποδοχής, παρά και της χρησιμοποίησης, προβολής ή δημόσιας τοποθέτησής τους (δυστυχώς, είμαστε ήδη μάρτυρες αυτών των «συνεπειών»). Σε ζητήματα αισθητικής, οι αιρετοί μεν, αλλά μη επαΐοντες επί παντός επιστητού, δημοτικοί σύμβουλοι οφείλουν να είναι πολλαπλώς επιφυλακτικοί και να συμβουλεύονται (δεν είναι μεμπτό) τους εκάστοτε ειδικούς.

Αυτά τα λίγα, ως μικρή συμβολή στο φλέγον θέμα, ενός πολίτη της Λεμεσού.

Ιούλιος Φ. Θεοδωρίδης