Τουλάχιστον εννά πνάσει τωρά

Θέα/ Ορίζοντας/ Λεζαντα: Φωτογραφία: Δημήτρης Βάττης

Τουλάχιστον εννά πνάσει τωρά

Τον Παπαλάζαρο μού τον σύστησε η μάνα μου. Δεν τον ήξερε. Αλλά κάθε φορά που τον έβλεπε στην τηλεόραση –σε εκδήλωση, συγκέντρωση, συλλαλητήριο του ΑΚΕΛ, έτσι μπροστά-μπροστά– μας  τον έδειχνε «εν τζ̆αι ο Παπαλάζαρος δαμέ, εσκότωσαν του θκυο παιθκιά», δεν ανέφερε ποιοι, ξέραμε. Ακολουθούσε μια παύση που έλεγε τόσα… Έλεγε τα πάντα, τι σήμαινε να χάσει, και με τέτοιο τρόπο, κανείς τα παιδιά του. Κάποτε συμπλήρωνε «εν τους φοάται όμως, θώρε τον, εν τσιάκκος» και δεν ρωτούσαμε τι έπρεπε να φοβάται, το νιώθαμε. Αν ήταν σήμερα εδώ θα στεναχωριόταν που πέθανε, όπως αν έχανε έναν δικό της άνθρωπο, έτσι ένιωσαν πολλοί αυτές τις μέρες, το πιο πιθανό όμως να έλεγε κι ένα «τουλάχιστον εννά πνάσει τωρά», διότι ήξερε ότι μόνο έτσι θα έπναζε από τέτοιο καημό ο Παπαλάζαρος όπως και η παπαθκιά του.

Ίσως όμως να έπναζε, λίγο έστω, όσο ήταν στη ζωή, αν έβρισκε δικαίωση ο θάνατος του Κυριάκου του, αν είχε δικαστεί και τιμωρηθεί ο φονιάς. Ίσως αν δεν έβλεπε τους φονιάδες άλλα και όσους τους στήριξαν να συνεχίζουν τη ζωή τους χωρίς (με ελάχιστες εξαιρέσεις) μια ειλικρινή συγνώμη, χωρίς μεταμέλεια. Ίσως αν μην έβλεπε τόσα στεφάνια στον τάφο εκείνου που ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄, στον τάφο του Γρίβα που κάποιοι θέλουν να του κάνουν και μεγάλα μνημεία. Κάποια από αυτά τα στεφάνια τα έβαλε και ο σημερινός Πρόεδρος και την προσπάθεια αποκατάστασης και ηρωποίησης του αρχηγού της ΕΟΚΑ Β’ τη συντόνιζε για χρόνια και τη στηρίζει ακόμα το κόμμα του. Καλή λοιπόν η ανακοίνωση του Πρόεδρου για τον θάνατο του Παπαλάζαρου, σωστή στο πλαίσιο ενός πολιτικού σαβουάρ βιβρ, «αποπνέει Ευρώπη» αλλά δεν πείθει, ήρθε αργά και είναι ελλιπής αφού δεν εκφράζει μια ειλικρινή μεταμέλεια απέναντι στον Παπαλάζαρο, που δεν έχει ανάγκη κηδείας «δημοσία δαπάνη», τους Παπαλάζαρους τους θάβουν με δάκρυα και χειροκρότημα οι οικογένειες τους και όσοι πραγματικά τους τιμούν.

Aντώνης Γεωργίου