Για τους νέους µας. Για το µέλλον µας.

Του
Νεόφυτου Παπαλαζάρου*

 

Τα αιµατηρά επεισόδια που διαδραµατίστηκαν το απόγευµα του Σαββάτου 13 Φεβρουαρίου στο κέντρο της πρωτεύουσας, θα απασχολούν για αρκετές ηµέρες ακόµη την κοινή γνώµη. Μέχρι που να έρθει κάποιος να κατεδαφίσει 3-4 αρχοντικά ή κάποιος που θα του σαλέψει και θα δολοφονήσει εν ψυχρώ τη γυναίκα και το παιδί του… Κάποιος, τέλος πάντων, που θα στρέψει αλλού την προσοχή µας! Έτσι ή κάπως έτσι συµβαίνει στην Κύπρο, θα έλεγα γενικά στον κόσµο.

Έχω τη γνώµη πως από όποια οπτική γωνία και να δούµε τα γεγονότα, όλοι θα συµφωνούµε πως όντως ασκήθηκε από µέρους της Αστυνοµίας υπέρµετρη βία! Ο παραλληλισµός που έγινε από πολλούς ότι η βία θύµισε ταραχές στην Τουρκία ή τη χούντα του Πινοσέτ δεν είναι καθόλου υπερβολική. Είδα στους δρόµους διαδηλωτές που στην πλειοψηφία τους, αν όχι στην ολότητά τους, ήταν νεαροί. Ήταν παιδιά δικά µας, που δεν αντέχουν άλλο τον εγκλεισµό, την µπόχα της διαφθοράς. Αγανακτούν βλέποντας κυβερνητικά στελέχη, πολιτειακούς αξιωµατούχους να κλείνουν επιδεικτικά το ένα τους µάτι και να διαλαλούν «This is Cyprus». Ναι, τα παιδιά που ήταν στους δρόµους το Σάββατο 13 Φεβρουαρίου δεν ήταν αλήτες, ούτε «άλουτοι», ούτε λειτουργούσαν υπό την επήρεια της άσπρης σκόνης ή του αλκοόλ. Ήταν οι αληθινά αγανακτισµένοι, αυτοί που βλέπουν να τους τσουρουφλίζουµε τα όνειρά τους.

Αυτά τα παιδιά ήταν ο γιος µου, η κόρη µου, ο γιος του φίλου µου, η κόρη του γείτονά µου… Ήταν παιδιά που δεν αντέχουν πλέον να βλέπουν όλα αυτά που γίνονται -τα οποία τους επηρεάζουν- και να µην αντιδρούν. Ξεκίνησαν µια πορεία, την οποία φρόντισαν εκ των προτέρων να εξαγγείλουν καταθέτοντας τις οργανώσεις που συµµετείχαν και καλώντας όσους θα παρευρεθούν να ακολουθήσουν τα υγειονοµικά πρωτόκολλα που επιβάλλει ο Νόµος περί Λοιµοκαθάρσεως. Είναι νόµος που απαγορεύει τις µαζικές συγκεντρώσεις, τον οποίο έχουν, οµολογουµένως, παραβεί. Στους δέκτες των τηλεοράσεών µας έχουµε δει ένα νεαρό να κινείται µε πατίνια φορώντας τη µάσκα του. Μια νεαρή να χορεύει στη µέση του δρόµου και να κτυπά τα τύµπανα…

Είδαµε όµως και πάνοπλους αστυνοµικούς µε πλήρη εξάρτυση, ωσάν να έβγαιναν για πάταξη µιας… τροµοκρατικής οργάνωσης! Είδαµε ένα υδροβόλο να ρίχνει µε δύναµη νερό εναντίον των διαδηλωτών. Οι νεαροί δεν πέταγαν µολότοφ, δεν έκαιγαν κάδους. Πρόταξαν πανό που µιλούσαν για τη διαφθορά, τον άναρχο καπιταλισµό, τα χρυσά διαβατήρια. Κι όµως είδαµε αστυνοµικό να πατάει µε την µπότα του στο λαιµό διαδηλωτή. Είδαµε το πιεσµένο νερό να χτυπά µια κοπέλα στο πρόσωπο, ένα νεαρό να τρέχει από το κεφάλι του αίµα… Είδαµε να τσουρουφλίζεται η αξιοπρέπειά µας, ο πολιτισµός, η ανθρωπιά µας. Εικόνες που συγκλονίζουν. ∆ικαιολογηµένη η αγανάκτηση της κοινής γνώµης. ∆ικαιολογηµένη η κριτική εναντίον της Αστυνοµίας, που δυστυχώς αδικείται γιατί τη χρειαζόµαστε ισχυρή για να πατάξει το έγκληµα που καλπάζει, τους εγκληµατίες που ισχυροποιούνται!

∆υστυχώς έχει γκρεµιστεί πλέον κάθε ηθικός φραγµός. Ο δαίµονας µάς πήρε και µας σήκωσε για τα καλά! Ναι, ο πάτος δεν έχει πάτο! Έχουµε ηθικό καθήκον όσοι νιώθουµε να µας τρυπά τα ρουθούνια η µπόχα να αντιδράσουµε, να σηκώσουµε οργανωµένα ΑΝΑΣΤΗΜΑ. Για τη δική µας αξιοπρέπεια, για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών µας, για τα παιδιά που διαδηλώνουν, διεκδικώντας ένα µέλλον αισιόδοξο.

* ∆ήµαρχος Γερίου