Τους ψάχνει κανείς;

Της Ελένης Μαύρου

Από το 2019 μέχρι τον Απρίλιο του 2022, 11 ασυνόδευτοι ανήλικοι από τρίτες χώρες εξαφανίστηκαν από το χώρο διαμονής τους, όπου βρίσκονταν υπό την κηδεμονία του κράτους και εξακολουθούν να αγνοούνται.

Σκεφτείτε μόνο ότι μιλούμε για παιδιά που εγκατέλειψαν τις χώρες και τις οικογένειές τους για να γλιτώσουν από την πείνα, τη στρατολόγηση, τους παιδικούς γάμους, τις συνέπειες του πολέμου… Παιδιά που περπάτησαν 12 με 14 ώρες μέσα από τα βουνά, με το χιόνι να τους φτάνει ως τη μέση, για να περάσουν κάποια σύνορα ή τα έβαλαν οι ίδιοι οι γονείς τους σε σαπιοκάραβα, ακριβοπληρώνοντας τους διακινητές, για να φτάσουν κάπου που θα βρουν ασφάλεια. Συχνά ξεγελιούνται και η «παρέα» με τους διακινητές που υποτίθεται θα βοηθήσουν, μπορεί να καταλήξει μέχρι και σε τραγωδία.

Παιδιά που τους στέρησαν με βίαιο τρόπο την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας.

Επτά από αυτούς εξαφανίστηκαν από την κακόφημη «Πουρνάρα». Εκεί όπου συνεχίζουν να τσουβαλιάζουν σε κοντέινερ εκατοντάδες παιδιά. Χωρίς πρόσβαση σε εκπαίδευση ή άλλη απασχόληση. Παρά τις εκθέσεις της Επιτρόπου για το Παιδί, τις εκθέσεις της Επιτρόπου Διοικήσεως, τις εκθέσεις της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων…

Τους έψαξε κανείς;

Ή μήπως όταν (το απεύχομαι) βρεθεί κάποιο από αυτά σε ένα ξεροπήγαδο ή σε μια λίμνη, θα συγκλονιστούμε και πάλι για λίγο και θα ψάχνουμε να βρούμε πού πήγαμε λάθος;

Η υποχρέωση του κράτους να προστατεύει τα παιδιά αυτά εξαντλείται στις ελάχιστες και υπερπλήρεις δομές για ανήλικους; Στις οποίες βέβαια καταλήγουν μόνο λίγοι «τυχεροί».

Πόσοι ασυνόδευτοι ανήλικοι μένουν εκτός δομών και περιπλανώνται σε πλατείες και δρομάκια; Σαν και τα παιδιά που, μη αντέχοντας τις άθλιες συνθήκες των «κέντρων φιλοξενίας» μας, προτίμησαν να μένουν σε αντίσκηνα, σαν και αυτά στην περιοχή της Πύλης Πάφου; Με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται; Και πάλι καλά που υπάρχουν καλόψυχοι άνθρωποι που τους έχουν έγνοια και τους προμηθεύουν με λίγο φαγητό και κουβέρτες για να ζεσταθούν. Για πόσο καιρό όμως ακόμα;

Και τι γίνεται μόλις κλείσουν τα 18 τους χρόνια και απομακρύνονται από τις δομές; Πού θα πάνε; Ποιες υπηρεσίες θα τους στηρίξουν μέχρι να μπορέσουν, μόνοι και αβοήθητοι, να σταθούν στα πόδια τους; Ποιες κοινωνίες θα τους αγκαλιάσουν και θα τους βοηθήσουν να βρουν το δρόμο τους όταν κάποιοι ανέχτηκαν ή και επικρότησαν το ρατσιστικό παραλήρημα τοπικών αρχόντων (θυμάστε το Ζύγι, το Παραλίμνι;) στο ενδεχόμενο φιλοξενίας των παιδιών αυτών στην περιοχή τους;

Κατά τ’ άλλα, ο πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, ο Αβέρωφ Νεοφύτου, θυμήθηκε τώρα να κάνει προτάσεις για… ενδεχόμενο πρόγραμμα φιλοξενίας Ουκρανών προσφύγων από κυπριακές οικογένειες με οικονομική στήριξη, μάλιστα, από το κράτος!

Είναι ντροπή για ένα κράτος να μεταχειρίζεται ανθρώπους και πολύ περισσότερο παιδιά, με αυτό τον τρόπο. Δεν μπορεί να συνεχίζει να κρύβεται πίσω από όσα φορτικά εκστομίζει όπου κάτσει και όπου σταθεί ο ΥΠΕΣ.

Από τη στιγμή που τα παιδιά αυτά βρέθηκαν στον τόπο μας έχουμε ευθύνη και υποχρέωση να τους παράσχουμε κάθε στήριξη. Και κυρίως να τα προστατεύσουμε.

Αν θέλουμε να λεγόμαστε κράτος. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.