Τρίζουν τα κόκαλα των νεκρών του πραξικοπήματος

Του Χρήστου Χαραλάμπους

 

Τρίζουν τα κόκαλα των ηρωικών νεκρών που αντιστάθηκαν στο φασιστικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 και όλων εκείνων που δολοφονήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια από άνανδρους παλικαράδες και τους νυχτοβάτες της ΕΟΚΑ Β. Και μαζί με τους νεκρούς φουντώνει κάθε χρόνο όλο και περισσότερο ο θυμός αυτών που έμειναν πίσω -των παιδιών τους, των γονιών και των συγγενών τους, των συναγωνιστών τους.

Κοντά μισό αιώνα, αυτοί οι άνθρωποι και γενικότερα ο δημοκρατικός λαός της Κύπρου γίνονται μάρτυρες ενός επαναλαμβανόμενου εγκλήματος με δράστες τα ίδια πρόσωπα εκείνης της εποχής αλλά και τους πολιτικούς και κομματικούς επίγονούς τους, που αμετανόητοι και ατιμώρητοι συνεχίζουν να διαφεντεύουν τον τόπο μέσα από τα διάφορα πολιτειακά και άλλα αξιώματα που κατέχουν.

Τρίζουν τα κόκαλα των νεκρών και η πικρία και η οργή των ζωντανών μεγιστοποιείται κάθε χρόνο. Και δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς με όλο αυτό το θράσος και την υποκρισία που εκδηλώνεται από όλους εκείνους που το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν ήταν να σκύβουν κάτω το βλέμμα και να σιωπούν. Έτσι, τουλάχιστον, δεν θα προκαλούσαν το λαϊκό αίσθημα. Αντί αυτού, όμως, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, με τη συμπεριφορά τους, με λόγια και πράξεις, ξεπερνούν κάθε όριο προκλητικότητας. Μια προκλητικότητα που ξεκινά από τα υψηλά δώματα της εξουσίας και επεκτείνεται μέχρι και τον τελευταίο άμυαλο αυλικό.

Η ατιμωρησία και η ανοχή που όλα αυτά τα χρόνια επιδείχθηκε για τους αμετανόητους εγκληματίες της ΕΟΚΑ Β λειτούργησε, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, σαν σκυτάλη για συνέχιση του αρρωστημένου εθνικισμού και της φασιστικής ιδεολογίας. Νοοτροπίες και συμπεριφορές τις οποίες βιώνει ο τόπος και ο λαός μας μέσα από προκλητικές αναφορές και τοποθετήσεις αλλά και πράξεις κομματικών αξιωματούχων της δεξιάς και των παρατρεχάμενών τους, που 46 τώρα χρόνια δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προσπαθούν να διαγράψουν από τη μνήμη του λαού τα έργα και τις ημέρες της ΕΟΚΑ Β, παραχαράσσοντας την Ιστορία.

Μια τακτική πολύ γνωστή και προσφιλής για τη Δεξιά και τα ακραία παρακλάδια της, που δυστυχώς εδώ στην κατακρεουργημένη Κύπρο όπως και στην Ελλάδα έχουν αφεθεί να σηκώσουν κεφάλι και να γίνονται συνεχώς όλο και πιο απειλητικοί και επικίνδυνοι για τη δημοκρατία.

Αλήθεια, τι θα απαντούσαν όλοι αυτοί στο ερώτημα «γιατί ποτέ δεν εμφανίζεται κανένας τους στην εκδήλωση καταδίκης του πραξικοπήματος και απότισης φόρου τιμής στους πεσόντες αντιστασιακούς που διοργανώνεται κάθε 15 του Ιούλη στη Λεμεσό, εκεί μπροστά από το Μνημείο των Πεσόντων;»

Την απάντηση τη δίνουν με κάθε επισημότητα ο κυβερνητικός Συναγερμός που αγκαζέ με το ΕΛΑΜ και λοιπούς ομοϊδεάτες κομματικούς συγγενείς τιμούν κάθε χρόνο εκείνους που μετείχαν στο πραξικόπημα.