Είναι πολλές οι φορές στην ιστορία του ποδοσφαίρου που ταλαντούχοι παίκτες κάνουν εξαιρετικά ξεκινήματα στην καριέρα τους τραβώντας επάνω τους τα βλέμματα, όμως κάπου στην πορεία χάνουν από τη λάμψη τους.
Ένας σοβαρός τραυματισμός ή ακόμα και ο ψυχολογικός παράγοντας μπορούν να αποτελέσουν τροχοπέδη στην ανάπτυξη και εξέλιξη της καριέρας του εκάστοτε ποδοσφαιριστή. Από εκείνο το σημείο και έπειτα οι πλείστοι οι οποίοι τον «θεοποιούσαν» και έκαναν λόγο για το λαμπρό μέλλον που προδιαγράφεται μπροστά του, στην καλύτερη, τον αγνοούν πλέον επιδεικτικά ή μιλούν για την αποτυχία του να εντυπωσιάσει και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες.
Λίγοι είναι οι ποδοσφαιριστές που καταφέρνουν να ανακάμψουν και ακόμα λιγότεροι αυτοί οι οποίοι καταφέρνουν να γίνουν καλύτεροι από πριν, γράφοντας παράλληλα και ιστορία.
Ένας από αυτούς ; Ο Τσίρο Ιμόμπιλε.
Γεννημένος λίγο έξω από την Νάπολη το 1990, ο Ιταλός επιθετικός είχε ενταχθεί σε διάφορες ποδοσφαιρικές ακαδημίες στις οποίες απέτυχε να εντυπωσιάσει, καταφέρνοντας όμως το 2002 σε ηλικία 12 ετών να ενταχθεί στις ακαδημίες της Σορέντο, στις οποίες παρέμεινε μέχρι το 2008 δείχνοντας παράλληλα ψήγματα του ταλέντου του.
Τα ταλέντο αυτό είδαν και στην Γιουβέντους, η οποία το 2008 αγόρασε τα δικαιώματά του (μετά από εισήγηση του Τσίρο Φερράρα) και τον ενέταξε στην ομάδα νέων της. Μετέπειτα, και για 3 σεζόν συνέχισε να είναι ποδοσφαιριστής της «Μεγάλης Κυρίας», με 3 διαδοχικούς όμως δανεισμούς σε Σιένα, Γκροσέτο και Πεσκάρα, στις οποίες ναι μεν είχε αξιοπρεπείς παρουσίες αλλά δεν κατάφερε ποτέ να δείξει αυτό που πραγματικά είναι.
Από το 2012 μέχρι το 2014 ήταν η περίοδος στην οποία έπαιξε «γεμάτες» σεζόν ως βασικός σε Τζένοα (2012-2013) και Τορίνο (2013-2014), με την παρουσία του στην τελευταία μάλιστα να είναι ενδεικτική του ταλέντου του σκοράροντας 22 γκολ σε 33 συμμετοχές.
Η παρουσία του εκείνη, ήταν αυτή η οποία του εξασφάλισε την μεταγραφή του στην Μπορούσια Ντόρτμουντ, η οποία θεωρήθηκε (δικαίως), το μεγάλο βήμα στην καριέρα του, η ευκαιρία να δείξει το τι αξίζει και εκτός συνόρων καθώς και το προνόμιο να αγωνιστεί ως βασικός σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό και συμμετέχει στις μεγάλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Όπως και στο ξεκίνημα της καριέρας του στο οποίο είχε «βαφτιστεί» το νέο μεγάλο αστέρι του ιταλικού ποδοσφαίρου και το «next big thing» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου γενικότερα έτσι και τότε όλοι μιλούσαν για αυτόν και τα όσα θα έκανε στο γερμανικό πρωτάθλημα.
Στην αρχή όμως της καριέρας του, και αφού είχε τις λογικές και εντός προγράμματος αποτυχίες ή πισωγυρίσματα στην απόδοσή του, οι επευφημίες έγιναν αμφισβήτηση του ταλέντου του και απορία για το μέλλον του.
Κάτι παρόμοιο έμελλε να γίνει και μετά την παρουσία του στην ομάδα της Βεστφαλίας στην οποία είχε μια απογοητευτική χρονιά ως βασικός επιθετικός με μόλις 3 γκολ σε 24 συμμετοχές.
Ακολούθως, ήρθε ένας δανεισμός στην Σεβίλλη και λίγο πιο μετά η μετακόμισή του εκεί με μόνιμη μεταγραφή.
Ούτε εκεί κατάφερε όμως να δώσει την ώθηση που χρειαζόταν η καριέρα του αποτυγχάνοντας να σκοράρει έστω και μια φορά στην La Liga ( έχοντας όμως 15 συμμετοχές και 4 γκολ συνολικά σε όλες τις διοργανώσεις).
Πλέον όσοι θυμούνταν ακόμα τον Ιμόμπιλε, μιλούσαν για ένα ακόμα ταλέντο που έμεινα απλά ταλέντο, για ένα ακόμα «next big thing» που ποτέ δεν εξελίχθηκε.
Ακολούθησε ένας πολύ σύντομος δανεισμός στην Τορίνο ο οποίος στιγματίστηκε από έναν τραυματισμό και το καλοκαίρι του 2016 η Λάτσιο δίνει 8.75 εκατομμύρια και τον κάνει δικό της.
Και πάλι, πολύ λίγοι πίστεψαν ότι ο Ιμόμπιλε θα πετύχει στην ομάδα της Ρώμης. Θεωρείτο «εξοφλημένος» ποδοσφαιρικά. Και εδώ αρχίζει η ιστορία της εξιλέωσης.
Ίσως ήταν το οικείο για αυτόν ιταλικό ποδοσφαιρικό κλίμα, ίσως ήταν το πείσμα για να αποδείξει σε όλους ότι δεν ξόφλησε, ίσως ήταν η ανάγκη να αποδείξει στον ίδιο του το εαυτό ότι μπορεί να επανέλθει και να κλείσει τα στόματα όλων.
Ίσως ήταν άλλα τόσα, ίσως να μην ήταν και τίποτα από αυτά.
Η ουσία είναι ο Τσίρο Ιμόμπιλε από το 2016 όταν και εντάχθηκε στο δυναμικό της Λάτσιο μέχρι και σήμερα έχει σε 176 συμμετοχές 123 γκολ και 33 ασσίστ ! Βρήκε στην ιταλική πρωτεύουσα το ποδοσφαιρικό του λιμάνι και επιτέλους μπορεί να ξεδιπλώσει στην ολότητά του το ταλέντο του.
Σε 4 μόλις σεζόν στην Λάτσιο έχει καταφέρει να βρίσκεται 3ος σε γκολ στην ιστορία της ομάδας (123) πίσω μόνο από τους θρύλους Τζιουζέπε Σινιόρι (127) και Σίλβιο Πιόλα (149) και το περάσει να πρώτος είναι απλά θέμα χρόνου, εάν παραμείνει φυσικά στην ομάδα.
Την σεζόν 2017-2018 κατάφερε να είναι πρώτος σκόρερ στην Serie A με 29 γκολ και συνεχίζει να σπάει ρεκόρ με την Λάτσιο.
Ειδικότερα όμως φέτος, αυτό που κάνει ο Ιμόμπιλε είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Ο Ιταλός επιθετικός, οδηγεί πλέον την κούρσα για το βραβείο του «Χρυσού Παπουτσιού» μαζί με τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι της Μπάγερν με 34 συνολικά γκολ αφήνοντας λίγο πίσω τον Κριστιάνο Ρονάλντο με 31. Το ενδιαφέρον στοιχείο όμως είναι ότι η Bundesliga τελείωσε ενώ η Serie A έχει ακόμα 2 παιχνίδια για την ολοκλήρωσή της. Ως εκ τούτου, δίνεται η ευκαιρία στους Ιμόμπιλε και Ρονάλντο -εάν σκοράρουν- να κατακτήσουν αυτοί το βραβείο, με σαφές προβάδισμα για τον πρώτο ο οποίος σκόραρε χατ-τρικ στον χθεσινό αγώνα της Λάτσιο απέναντι στην Βερόνα.
Η κατάκτηση του βραβείου αυτού, θα είναι μια τεράστια επιτυχία για τον Ιμόμπιλε τόσο προσωπική όσο και γενικότερα. Ακόμα όμως και να μην συμβεί, η πορεία του στη Λάτσιο και ειδικότερα η φετινή του χρονιά θα αποτελεί μια διαρκή υπενθύμιση για όλους.
Λοΐζος Μωυσέως
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
