Η νεκρή ζώνη γέμισε ζωή και οράματα για το μέλλον

 

#UniteCyprusNow: Δεκάδες άνθρωποι σμίγουν τα χαμόγελά τους κάθε βράδυ μέχρι να ξημερώσει η ειρήνη

 

 

Του Δημήτρη Στρατή

 

Εδώ και 23 μέρες μια ομάδα ανθρώπων μαζεύεται σχεδόν καθημερινά στο τέρμα της οδού Λήδρας, στη νεκρή ζώνη, για να εκφράσει έμπρακτα τη θέλησή της για λύση του Κυπριακού και επανένωση της Κύπρου. Πότε λίγοι, πότε περισσότεροι, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι δίνουν κάθε μέρα ραντεβού, την ίδια ώρα, αναπτύσσοντας πολύμορφες δράσεις, πολιτιστικές παρεμβάσεις, ενωμένοι γύρω από το όραμα της ειρήνης στην Κύπρο.

Η «Χ» βρέθηκε σε μια από τις εκδηλώσεις, την περασμένη Πέμπτη συγκεκριμένα, που ήταν βραδιά ποίησης. Το χαμόγελο μεταξύ των ανθρώπων ήταν χαρακτηριστικό. Πρόσωπα γεμάτα ελπίδα και αγωνία, ταυτόχρονα, για το μέλλον.

Μια ομάδα διοργανωτών συντονίζεται μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και οργανώνεται για τα πρακτικά ζητήματα σε μια παλιά αποθήκη στη νεκρή ζώνη. Συνομιλώντας με τους ανθρώπους αυτούς, διακρίνει κανείς τρία κυρίαρχα στοιχεία: Την αισιοδοξία που πηγάζει από τη βεβαιότητα ότι αυτός ο λαός είναι «καταδικασμένος» να ζήσει σε μια κοινή πατρίδα. Την ελπίδα, η οποία δεν είναι ένα σύνθημα κενό περιεχομένου, αλλά πηγάζει από τον συνεχή αγώνα για λύση ανεξάρτητα από τα πισωγυρίσματα στις συνομιλίες. Και τέλος, την αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη μεταξύ Ε/κ και Τ/κ, οι οποίοι τονίζουν εμφαντικά ότι «οι ηγέτες δεν είναι οι μόνοι παίκτες στο παιχνίδι της λύσης». Κάθε βράδυ στις επτά το απόγευμα μια περιοχή που συνηθίσαμε να ονομάζουμε «νεκρή» γίνεται ίσως η πιο ζωντανή, γεμάτη χρώματα, μουσικές και οράματα για το μέλλον.

 

Δεν ηγείται κανένας, γιατί έχουν εμπιστοσύνη μεταξύ τους

 

Μια παλιά αποθήκη στη νεκρή ζώνη που παραχωρήθηκε από το Δήμο Λευκωσίας αποτελεί το «κέντρο επιχειρήσεων» της ομάδας. Η αποθήκη αυτή στο μέλλον θα αποτελέσει ένα γραφείο όπου θα μπορεί κανείς να δει το Τοπικό Σχέδιο της Λευκωσίας, που αποτελεί το κοινό έργο μεταξύ Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων πολεοδόμων.

Όπως μας εξηγούν οι διοργανωτές, αποφασίστηκε ότι κανένας δεν θα ηγείται της προσπάθειας αυτής, καθότι τόσο οι Ελληνοκύπριοι όσο και οι Τουρκοκύπριοι αποφάσισαν ότι θα έχουν εμπιστοσύνη μεταξύ τους. Όποιος θέλει να βοηθήσει καθημερινά το κάνει. Η ομάδα συντονισμού μαζεύεται στις έξι το απόγευμα για να συντονίσει τα επόμενά της βήματα, ενώ καθημερινά στις επτά ξεκινούν οι δραστηριότητες.

Την ερχόμενη Τετάρτη στην εκδήλωση θα εμφανιστεί η δικοινοτική χορωδία, η οποία για 20 χρόνια παράγει πολιτισμό, ενισχύει τη δικοινοτική συνεργασία, όσο κι αν δέχεται ενίοτε και επικρίσεις, όπως τότε που της απαγορεύτηκε η συμμετοχή σε ενδοσχολική εκδήλωση. Κάθε Πέμπτη υπάρχουν άλλες παρεμβάσεις, όπως απαγγελίες ποιημάτων, ενώ την Παρασκευή συνήθως είναι μέρα χορού και μουσικής. Το δε Σάββατο γίνεται πράξη η ανθρώπινη αλυσίδα για την ειρήνη.

 

 

Κτίσιμο εμπιστοσύνης

 

Ένας από τους διοργανωτές των εκδηλώσεων είναι ο Ανδρέας Λόρδος, ο οποίος εξηγεί στη «Χ» ότι οι συνάξεις των Ε/κ με τους Τ/κ έγιναν εντελώς αυθόρμητα. Απλοί άνθρωποι επικοινώνησαν μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης χωρίς κανένας να θυμάται τελικά ποιος το ξεκίνησε πρώτος. «Βρεθήκαμε για να λέμε ότι δεν γίνεται να σταματήσουν αυτές οι συνομιλίες και ότι πρέπει να υπάρξει ένα δρόμος που θα μας οδηγήσει μπροστά». Βρέθηκε αρκετός κόσμος, σημείωσε, που ένιωθε ότι δεν μπορούσε να είναι πάνω στον καναπέ την ώρα που παιζόταν η τύχη του για την υπόλοιπη ζωή του. Αυτό ακριβώς, εξήγησε, είναι που διακυβεύεται τις επόμενες εβδομάδες στη Γενεύη.

«Είμαστε εδώ για 21 μέρες», προσθέτει ο Ανδρέας Λόρδος, και «το μήνυμα που θέλουμε να στείλουμε είναι ότι δεν μπορείς να έχεις λίγη ειρήνη και λίγη διαμάχη, πρέπει να διαλέξεις. Όταν διαλέξεις την ειρήνη, που είναι το λογικό, πρέπει να ενεργήσει ο καθένας με όποιο τρόπο μπορεί, μικρό ή μεγάλο, με σκοπό να στείλει αυτό το μήνυμα. Αυτό θα επιτρέψει το κτίσιμο της εμπιστοσύνης».

«Η κοινή φωνή και η εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών της Κύπρου, ανεξαρτήτου γλώσσας ή οποιουδήποτε άλλου προσωπικού χαρακτηριστικού που τους αυτοπροσδιορίζει, είναι αυτό που θα μας δώσει τη φωνή που θέλουμε για να πούμε: έξω ο στρατός κατοχής, ειρήνη στην Κύπρο και επανένωση», σημειώνει.

Η πλατφόρμα του UniteCyprusNow ενόψει των κρίσιμων συνομιλιών σκοπεύει να διατηρήσει τη δυναμική και να κλιμακώσει τις εκδηλώσεις και τις δραστηριότητές της. Καλεί τον κόσμο να έρθει έμπρακτα και να στηρίξει το μήνυμα της ειρήνης. «Τώρα δεν είναι η ώρα για αδιαφορία, μέχρι τις 28 Ιουνίου θα στείλουμε αυτά τα μηνύματα και στη Γενεύη και έπειτα θα στέλνουμε τα μηνύματά μας αναλόγως των εξελίξεων με σκοπό να στηρίξουμε τους ηγέτες για να καταλήξουν σε λύση και δημοψήφισμα, το οποίο να στηρίξει ο κόσμος», καταλήγει.

 

Γονέας που παλεύει ειρηνικά για το μέλλον των παιδιών του

 

Μια Τ/κ ακτιβίστρια, η Όγια Ακίν, εξομολογείται ότι μετά τα χωριστά δημοψηφίσματα του 2004 ένιωθε ιδιαίτερα απογοητευμένη. Όταν όμως επανήρχισαν οι συνομιλίες ένιωσε ξανά την ελπίδα. Πρόσφατα όμως με το ενδεχόμενο ναυαγίου των συνομιλιών η απογοήτευση ήρθε ξανά. «Για μένα προσωπικά«, εξηγεί, «αυτές οι συνάξεις του UniteCyprusNow ήταν σωτήριες! Το να είσαι με τόσους πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι δεν θέλουν ούτε και μπορούν να μείνουν σπίτι, το να βρίσκονται μαζί κάθε μέρα, να μοιράζονται μαζί τραγούδια, να μοιράζονται τη φωνή τους, να παράγουν μαζί ήχους, για μένα και αυτό είναι εντελώς προσωπικό. Αυτό ήταν σωτήριο», λέει η Όγια υπονοώντας το ψυχολογικό κομμάτι. Κάθε μέρα, σημειώνει, «βλέπουμε νέα πρόσωπα. Βλέπουμε ανθρώπους να έρχονται ξανά και ξανά με τα παιδιά και τα εγγόνια τους», αναφέρει. «Το να είμαι εδώ για τη λύση», σημειώνει, «είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχω κάνει. Έχω δύο μικρά παιδιά και θέλω να με δουν ως γονέα που παλεύει ειρηνικά για το μέλλον τους».

 

Περισσότεροι παίκτες στο γήπεδο θα φέρουν τη νίκη

 

«Ερχόμαστε εδώ γιατί η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία», υποδεικνύει ο Κωστάκης Χριστοδουλίδης. Η ελπίδα είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει, προσθέτει. Η ελπίδα, συνεχίζει, ποτέ δεν πεθαίνει ό,τι και να συμβεί. «Εμείς δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε και να ελπίζουμε για την επανένωση αυτού του τόπου. Όσο πιο πολλά ξέρουμε την ιστορία αυτού του τόπου, τόσο πιο εύκολα θα πετύχουμε επανένωση. Ο Αναστασιάδης και ο Ακιντζί δεν είναι οι μόνοι παίκτες στο παιχνίδι, παίκτες μπορούν να γίνουν όλοι μας, ο καθένας απ’ εμάς», σημειώνει. «Όσο πιο πολλοί είμαστε εδώ κάθε μέρα τόσο πιο πολλοί παίκτες παίζουμε μέσα στο γήπεδο και άρα έχουμε περισσότερες ελπίδες να κερδίσουμε», καταλήγει.

 

Ελάτε μαζί μας…

 

Η Ελίζα Παπαγεωργίου σημειώνει ότι η πρωτοβουλία είναι ευρύτερη και σχεδόν καθημερινή. Στόχος είναι να ζωντανέψει η νεκρή ζώνη και να δοθεί ένα βήμα στους απλούς ανθρώπους που θέλουν την επανένωση της Κύπρου. «Ε/κ και Τ/κ συναντιόμαστε εδώ κάθε μέρα και στέλνουμε μήνυμα προς όλη την Κύπρο: Παρακαλούμε, ελάτε μαζί μας», προσθέτει. Η επανένωση επείγει και πρέπει να γίνει τώρα.

Η Αϊσέ Χασάν έρχεται εδώ σχεδόν κάθε μέρα για να συμβάλει στην επικράτηση της ειρήνης. «Έρχομαι για να δείξω την αλληλεγγύη μου, μετακόμισα από το Λονδίνο, όπου έμενα, πίσω στην Κύπρο τον περασμένο χρόνο και πιστεύω ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό να φτάσουμε στην ειρήνη. Πιστεύω ότι εμείς έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τις καταστάσεις», αναφέρει.

 

 

 

Η κατάρα της λεηλασίας

 

Το βράδυ της Πέμπτης περιελάμβανε πολιτιστικές παρεμβάσεις με ποιήματα Ε/κ και Τ/κ. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:

 

Η κατάρα της λεηλασίας

 

Λεηλατήσαμε τα καταστήματά τους

χαλάσαμε τ’ αγάλματά τους

λογχίσαμε τα γουρούνια τους και τα κάψαμε

μαζί με τις φωτογραφίες των παιδικών τους χρόνων

γεμίσαμε τα χαντάκια τους

ισοπεδώσαμε με μπουλντόζες τους τάφους τους

και κτίσαμε απάνω τους γήπεδα ποδοσφαίρου

κατεδαφίσαμε πλίθινους τοίχους που κουβαλούσαν τους τοίχους τους

νομίσαμε πως δεν θα επιστρέψουν ποτέ…

και γύρισαν κρατώντας στα χέρια τους το κλειδί της πόρτας μας.

 

Του Κιουρτ Καντς

 

 

 

 

Στους Τ/κ φίλους μου

 

Τα ποιήματά μας είναι σαν τα πουλιά

πετούν πάνω από τα συρματοπλέγματα

και συναντιούνται στον αέρα

κάθονται ύστερα πάνω στη γη

που αυλακώσαν οι ερπύστριες

πάνω σε τάφους άγνωστων νεκρών

περιφέρονται ανάμεσα στα ερείπια

τσιμπολογώντας ξεχασμένους σπόρους

μιας ελπίδας που πέρασε για να επιβιώσουν

ύστερα κατεβαίνουν στις πλατείες σαν γελωτοποιοί

και σαρκάζουν με τα αποθέματα της αισιοδοξίας τους

μέσα στην περιφρόνηση και τον διασυρμό

αλλά κι έτσι ακόμη η ποίησή μας

είναι μια χειρονομία που προεκτείνεται στο μέλλον

όπως ένα χέρι που περιμένει το άλλο να έρθει να το σφίξει.

 

Του Γιώργου Μολέσκη

 

 

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy