Ένα βουβάλι μόνο του δεν γλιτώνει απ’ τον λύκο

Του Γιάννη Κακαρή

 

Ευρύ είναι το μέτωπο των εργασιακών ζητημάτων που βρίσκονται ανοιχτά, υπό το πρίσμα ακόμη μιας γενικευμένης επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα και την ποιότητα ζωής.

Πρώτη στην ατζέντα είναι η απόδοση της ΑΤΑ, με τη συζήτηση να διαρκεί για μήνες και τους εργοδότες να αρνούνται την πλήρη απόδοσή της. Την ώρα που ο πληθωρισμός βρίσκεται στο 8,7% και τα πάντα έχουν ακριβύνει αισθητά, οι εργοδότες αναθεματίζουν την ΑΤΑ και επαναλαμβάνουν ότι «δεν θα υποθηκεύσουν την ευρωστία της οικονομίας με την αναβίωση “συστημάτων που διαβρώνουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων”» και υπογραμμίζουν ότι «δεν θα θυσιάσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων για χάρη της εργατικής ειρήνης». Επίσης, εκφράζουν δημόσια τη θέση ότι η όποια απόφαση δεν πρέπει να έχει πρόσθετο κόστος για τις επιχειρήσεις.

Τα πιο πάνω δεν αποτελούν είδηση, αφού η άποψή τους είναι χιλιοειπωμένη. Ωστόσο δείχνουν ότι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω και σκοπεύουν να το τραβήξουν μέχρι τα άκρα. Εξάλλου αυτό δείχνει και η ανακίνηση του θέματος των απεργιών. Συγκεκαλυμμένα ζητούν ξανά τη «ρύθμιση των απεργιών στις ουσιώδεις επιχειρήσεις», επιδιώκοντας εμφανώς να θέσουν εμπόδια στο μεγαλύτερο όπλο των εργαζομένων, ώστε να διασφαλίζουν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Από τη στιγμή που με την όποια απεργία στις ουσιώδεις επιχειρήσεις αυτές λειτουργούν με προσωπικό ασφαλείας, προς τι γίνεται ο λόγος;

Αξίζει να αναφερθεί ότι οι ουσιώδεις υπηρεσίες υπάγονται στο Δημόσιο ή ημιδημόσιο. Έναν τομέα στον οποίο εργάζεται ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά εργαζομένων που λαμβάνουν ΑΤΑ.

Την ίδια ώρα, θέτουν και το ζήτημα του συνταξιοδοτικού, με τον γενικό διευθυντή της ΟΕΒ, Μιχάλη Αντωνίου, να αναφέρει ότι «είναι αδύνατο να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του συστήματος και η επάρκεια των συντάξεων χωρίς αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης ή των εισφορών». Μάλιστα, ο κ. Αντωνίου χαρακτηρίζει την αντιλαϊκή πολιτική του Μακρόν -που παρέκαμψε το Κοινοβούλιο προκειμένου να περάσει την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης- ως «αυτονόητο». Τι πιο φυσικό από το να εργαζόμαστε μέχρι τα 67 ή τα 70 μας; Εξάλλου, δεν είναι οι μεγαλοεργοδότες που δίνουν καθημερινά τον ιδρώτα και το αίμα τους για την παραγωγή του πλούτου.

Πέραν από τα μεγάλα ζητήματα που αφορούν την πλειονότητα των εργαζομένων, εδώ και αρκετό καιρό οι εργοδότες ξεκίνησαν να προωθούν νέες μειώσεις μισθών, ωφελημάτων και απολύσεων. Αρνούνται να μειώσουν το περιθώριο κέρδους, στοχεύοντας στη μείωση του εργατικού κόστους.

Σε όλη αυτή τη ζούγκλα οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν από κανέναν ότι θα ενδιαφερθεί για τα προβλήματά τους. Ούτε ένας από μηχανής θεός θα τα επιλύσει. Η μόνη απάντηση βρίσκεται στην οργάνωση. Ένα βουβάλι μόνο του δεν γλιτώνει απ’ τον λύκο. Μια αγέλη όμως;

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy