Υπεράσπιση της Βενεζουέλας από την όλο και αυξανόμενη επιθετικότητα της διεθνούς Δεξιάς

ΠΕΔΡΟ ΙΟΥΣΕ:  Υπεράσπιση της Βενεζουέλας από την όλο
και αυξανόμενη επιθετικότητα της διεθνούς Δεξιάς

Ο Πέδρο Ιούσε ξεκίνησε τη μαχητική εμπλοκή και δράση του μέσα από τις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας το 1979 σε ηλικία μόλις 17 χρόνων, όταν εργαζόταν σε εργοστάσιο πουλερικών. Σήμερα, είναι μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κόμματος και συντονίζει τα θέματα και τους αγώνες των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι ο Γενικός Συντονιστής της Ταξικής Τάσης Εργαζομένων “Cruz Villegas”, καθώς και της Ανεξάρτητης Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας του Εθνικού Μετώπου Αγώνα της Εργατικής Τάξης (FNLCT).

Η συνέντευξη παραχωρήθηκε στην ιστοσελίδα “Venezuela Analysis” και επικεντρώθηκε στην κατάσταση της εργατικής τάξης στη χώρα, πώς μπορεί αυτή να συμβάλει στο ξεπέρασμα της σημερινής κρίσης, καθώς και στις προσδοκίες του ΚΚ Βενεζουέλας σχετικά με τα οικονομικά μέτρα που ανακοινώθηκαν πρόσφατα από τον Πρόεδρο Μαδούρο.

Όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη σοβαρή ιμπεριαλιστική απειλή που επικρέμαται σήμερα πάνω σε ολόκληρη τη Βενεζουέλα, απαιτείται ενότητα και κοινή δράση
Οι αγώνες των εργαζομένων δεν θα είχαν κανένα νόημα εάν οι ΗΠΑ και οι κυβερνήσεις των μαριονετών τους ξεκινούσαν έναν πόλεμο εναντίον της Βενεζουέλας και επέβαλλαν μια νεοφιλελεύθερη και φιλοϊμπεριαλιστική κυβέρνηση

Ποια είναι η σημασία του αγώνα των εργαζομένων -με την οικονομική κρίση και τις πολλές διαστάσεις της, συμπεριλαμβανομένου του πληθωρισμού και της μετανάστευσης- στη Βενεζουέλα σήμερα; Πέρα από τον συνηθισμένο λόγο περί ανάγκης αύξησης της παραγωγής, ποιες λύσεις μπορεί να προτείνει η εργατική τάξη; Πώς μπορούν οι εργαζόμενοι να βοηθήσουν σε μια κατάσταση όπου η σοσιαλιστική προοπτική φαίνεται να απομακρύνεται;

Για το ΚΚ Βενεζουέλας, το πιο σημαντικό καθήκον της εργατικής τάξης αυτή τη στιγμή είναι η υπεράσπιση της χώρας μας από την όλο και αυξανόμενη επιθετικότητα της διεθνούς Δεξιάς υπό την καθοδήγηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, με τον οικονομικό, πολιτικό, επικοινωνιακό και διπλωματικό αποκλεισμό που δέχεται η Βενεζουέλα και την απειλή πραγματοποίησης στρατιωτικής επίθεσης εναντίον του λαού μας. Σε περίπτωση που υλοποιούνταν τα σχέδια του ιμπεριαλισμού και των οργάνων του ενάντια στη χώρα μας, οι συνέπειες θα ήταν καταστροφικές για το λαό μας, αλλά και για τους λαούς της Λατινικής Αμερικής γενικότερα.
Στην περίπτωση αυτή, τα συμφέροντα των μονοπωλίων των ΗΠΑ θα επιβάλλονταν με μεγάλες απώλειες ζωής. Η εθνική κυριαρχία, η εδαφική ακεραιότητα, η ειρήνη, τα επιτεύγματα του λαού της Βενεζουέλας -παρόλο που επί του παρόντος είναι επισφαλή- θα κινδύνευαν, ακόμη και η ίδια η ύπαρξη της Βενεζουέλας ως εθνικού κράτους. Οι αγώνες των εργαζομένων, που επικεντρώνονται σε συγκεκριμένες οικονομικές και κοινωνικές απαιτήσεις, δεν θα είχαν κανένα νόημα εάν οι ΗΠΑ και οι κυβερνήσεις των μαριονετών τους ξεκινούσαν έναν πόλεμο εναντίον της Βενεζουέλας και επέβαλλαν μια νεοφιλελεύθερη και φιλοϊμπεριαλιστική κυβέρνηση.
Από τη δική μας σκοπιά, η πιο σημαντική συμβολή που μπορεί να κάνει η εργατική τάξη είναι να συσπειρώσει δυνάμεις -και να το πράξει διατηρώντας την ανεξαρτησία και ταξική αυτονομία της- με στόχο να μπει επικεφαλής ενός πλατιού πατριωτικού και αντιιμπεριαλιστικού μετώπου.

Μια νέα μορφή κοινωνικής διαμαρτυρίας εμφανίστηκε τους τελευταίους μήνες. Αντί των βίαιων διαμαρτυριών κατά της κυβέρνησης (όπως οι «guarimbas» το 2014 και 2017), τώρα οργανώνονται συχνά λαϊκές κινητοποιήσεις που στοχεύουν να σπρώξουν την κυβέρνηση προς υιοθέτηση θέσεων που να ευνοούν τους εργάτες και φτωχούς αγρότες αντί τους εργοδότες και μεγάλους ιδιοκτήτες γης. […] Γιατί τώρα το επίκεντρο της επανάστασης φαίνεται να είναι στις αγροτικές περιοχές;

Το πρώτο είναι ότι οι βίαιες ενέργειες της Δεξιάς το 2014 και το 2017, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν ως «guarimbas», δεν πρέπει να συγχέονται ή να συγκρίνονται με τους νόμιμους αγώνες και κινητοποιήσεις των εργατών, των αγροτών και του λαϊκού κινήματος. Επιπλέον, είναι πολύ σημαντικό οι εργαζόμενοι να κινητοποιηθούν για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και επίσης να προχωρήσουν πιο πέρα από άμεσους οικονομικούς στόχους.
Φυσικά, υπάρχουν τμήματα της αγροτιάς και κάποιες αγροτικές κοινότητες που διεξάγουν αγώνες ενάντια στους γαιοκτήμονες (παλιά και νέα μέλη αυτής της τάξης) και εναντίον των γραφειοκρατών που είναι μαζί τους.
Ο αγώνας του αγρότη, ο οποίος βρίσκεται σε άνοδο, υπερασπίζει τα προοδευτικά επιτεύγματα και κατακτήσεις που πέτυχε αυτό που αποκαλούμε η Μπολιβαριανή Επανάσταση, ιδιαίτερα αυτά που επιτεύχθηκαν κατά τη διάρκεια της θητείας του Προέδρου Ούγκο Τσάβες. Έχει επίσης θέσει μερικούς ακόμη μεγαλύτερους στόχους όσον αφορά την υπέρβαση της γεωργικής δραστηριότητας του κεφαλαίου και την κατάκτηση της κυριαρχίας έναντι των πολυεθνικών εταιρειών που ελέγχουν τις γεωργικές εισροές. Αυτό ακριβώς πρότεινε η Ταξική Αγροτική Τάση “Nicomedes Abreu” (υπό την ηγεσία του ΚΚ Βενεζουέλας), η οποία, μαζί με την Πλατφόρμα Αγώνας Αγροτών, διοργάνωσε την Πορεία Αξιοπρέπειας.
Αλλά αυτού του είδους ο αγώνας που αναπτύσσεται και διαμορφώνεται στα πλαίσια μιας διαδικασίας εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης πρέπει να ενωθεί με τους αγώνες της εργατικής τάξης, όπου υπάρχουν δυνάμεις που δεν παλεύουν αποκλειστικά για άμεσους οικονομικούς και κοινωνικούς στόχους. Σε μια χώρα όπου η γεωργική παραγωγή έχει μειωθεί, επιδεινώνοντας την εξάρτησή μας από τις εισαγωγές (ιδιαίτερα τώρα με την έλλειψη ξένου συναλλάγματος λόγω του αποκλεισμού από τον ιμπεριαλισμό), το τι ακριβώς μπορούν να πετύχουν οι πραγματικοί αγροτικοί παραγωγοί είναι στρατηγικής σημασίας.

Το ΚΚ Βενεζουέλας υπέγραψε ένα έγγραφο με τον Πρόεδρο Μαδούρο ως πρόδρομο υποστήριξης της υποψηφιότητάς του στις εκλογές της 20ής Μαΐου. Εν συντομία, ποιος είναι ο χαρακτήρας αυτού του εγγράφου και, κυρίως, ποιο είναι το σημερινό στάτους της συμφωνίας;

Η Ενιαία Συμφωνία-Πλαίσιο εκφράζει τις προγραμματικές πτυχές μιας συμμαχίας μεταξύ των κομμουνιστών και των σοσιαλιστικών δυνάμεων. Διαμορφώθηκε στο πλαίσιο της ανάγκης να αντιμετωπιστεί η κρίση του καπιταλισμού και (σε τοπικό επίπεδο) η κατάρρευση του εξαρτημένου συστήματός μας. Δυστυχώς, οι κυρίαρχες τάσεις στην κυβέρνηση και στην ηγεσία του PSUV επέλεξαν έναν ρεφορμισμό που είναι συμφιλιωτικός με το κεφάλαιο και που απομακρύνεται από επαναστατικές και προοδευτικές θέσεις.
Επομένως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η κυβέρνηση δεν τήρησε το περιεχόμενο της Συμφωνίας-Πλαισίου. Για παράδειγμα, δεν έχει επαναφέρει τους εργαζομένους που έχουν απολυθεί παράνομα από τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα στις θέσεις εργασίας τους, πράγμα που αποτελούσε δημόσια δέσμευση του ίδιου του Προέδρου Μαδούρο.
Ομοίως, η κυβέρνηση επέτρεψε την επιδείνωση της κατάστασης πολλών κρατικών επιχειρήσεων και όλα δείχνουν ότι πρόκειται για μια στρατηγική ιδιωτικοποίησης πολλών από αυτές τις εταιρείες. Όλα αυτά συγκρούονται με τα όσα καθορίζονται στο έγγραφο: την ανάκτηση κρατικών επιχειρήσεων με ένα νέο μοντέλο διαχείρισης που θα ενσωματώνει τους εργαζόμενους.

Σε μια διαδικασία αλλαγής όπως αυτή της Βενεζουέλας, πώς πρέπει να επιτευχθεί μια ισορροπία μεταξύ της αναγκαίας αυτονομίας του εργατικού κινήματος αφενός και της δέσμευσης σε μια διαδικασία εθνικής χειραφέτησης από την άλλη;

Κατά την άποψή μας (του ΚΚΒ και του FNLCT), ο αγώνας των εργαζομένων δεν έχει χαλιναγωγηθεί από την κυβέρνηση. Μάλλον η κυβέρνηση επιδιώκει να τον ξεπεράσει ή να τον δαμάσει μέσω της CBST. Αυτή η συνδικαλιστική συνομοσπονδία και, πιο συγκεκριμένα, η ηγεσία της, είναι όργανο του επίσημου και γραφειοκρατικού συνδικαλιστικού ρεφορμισμού. Η CBST υπάρχει έτσι ώστε να υπάρχει ένας ηγεμονικός συνδικαλισμός που να υποτάσσεται στην κυβέρνηση και να καθοδηγείται από τη ρεφορμιστική μικροαστική τάξη.
Όλα αυτά είναι πολύ προβληματικά, διότι δεν βοηθούν στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης μεταξύ των εργαζομένων και δεν συμβάλλουν στη δημιουργία μιας εργατικής τάξης ικανής να αντιμετωπίσει τους ιδιοκτήτες, το αστικό κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα – πιέζοντας έτσι για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Έτσι, η Ταξικά Συνειδητοποιημένη Τάση Εργατών «Cruz Villegas» και το FNLCT προτείνουν να ενδυναμωθεί το εργατικό κίνημα και το ταξικά συνειδητοποιημένο συνδικαλιστικό κίνημα. Προτείνουν όπως γίνει αυτό με ανεξαρτησία και αυτονομία έναντι του κεφαλαίου, του κράτους και των αστικών και μικροαστικών κομμάτων.
Ωστόσο, συνειδητοποιούμε ότι όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη σοβαρή ιμπεριαλιστική απειλή που επικρέμαται σήμερα πάνω από ολόκληρη τη Βενεζουέλα, απαιτείται ενότητα και κοινή δράση, όπως και η συμμετοχή όλων των διαφορετικών τομέων των εργαζομένων σε μια ευρεία πατριωτική αντιιμπεριαλιστική συμμαχία.