Υποδομές και όχι λόγια για την εναλλακτική διακίνηση

Του Χρήστου Χαραλάμπους

Πριν από λίγες μέρες όλη η Κύπρος, σε κρατικό και τοπικό επίπεδο, μετείχε στην καθιερωμένη Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας, με διάφορες εκδηλώσεις υπό τις βαρύγδουπες δηλώσεις και επισημάνσεις υπουργών, δημάρχων και άλλων αξιωματούχων. Κάποιοι μάλιστα απ’ όλους αυτούς, στα πλαίσια της επικοινωνιακής τακτικής που ακολουθούν, δεν παρέλειψαν να ποζάρουν για φωτογράφιση καβάλα σε ποδήλατα ή κινούμενοι με τα πόδια από τα σπίτια στα γραφεία τους.

Από αυτές τις εκδηλώσεις δεν έλειψαν βέβαια ο Δήμος Λεμεσού και οι άλλες τοπικές Αρχές, που τίμησαν με διάφορες δράσεις την Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας, θέλοντας, όπως ανέφεραν και τα σχετικά δελτία Τύπου, να δοθεί ώθηση στους πολίτες ώστε να βάλουν περισσότερο στην καθημερινότητά τους τη χρήση εναλλακτικών τρόπων και μέσων διακίνησής τους, ιδιαίτερα στο κέντρο της πόλης. Μέσων όπως οι δημόσιες συγκοινωνίες, το ποδήλατο, αλλά και η διακίνηση με τα πόδια, δεδομένων και των μικρών αποστάσεων.

Επίκεντρο, ωστόσο, των βασικών εκδηλώσεων ήταν το ποδήλατο, ενώ σε ομιλίες, χαιρετισμούς και αναφορές τους ακούσαμε δημάρχους και άλλους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να επαναλαμβάνουν εαυτούς, να λένε πολλά και ωραία για τους εναλλακτικούς τρόπους διακίνησης και την ανάγκη μείωσης της χρήσης του αυτοκινήτου.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τον Δήμο Λεμεσού, όπου καταγράφεται και το μεγαλύτερο πρόβλημα από την κυκλοφορία αυτοκινήτων και ιδιαίτερα στο κέντρο της πόλης, ακούσαμε για μια ακόμα φορά να γίνεται λόγος για οράματα, σχεδιασμούς και προγράμματα που προωθούν την ανάπτυξη και την υλοποίηση του Σχεδίου Βιώσιμης Κινητικότητας με στόχο την ουσιαστική βελτίωση της οδικής ασφάλειας για τους ευάλωτους χρήστες και τη διαμόρφωση μιας νέας κουλτούρας διακίνησης με λιγότερη χρήση του αυτοκινήτου.

Θα ήταν ευχής έργον αν όλα αυτά τα ωραία, που ακούγονται όποτε υπάρχει κάποια εκδήλωση πανηγυρικού χαρακτήρα, μπορούσαν να εφαρμοστούν, ή καλύτερα αν είχαν πραγματικά τη θέληση να τα εφαρμόσουν αυτοί που έχουν και την αρμοδιότητα και την ευθύνη. Κι αλήθεια, περιμένουν ότι με τα λεγόμενά τους πείθουν τον κόσμο που πραγματικά επιζητεί τη χρήση του ποδηλάτου;

Οι πολιτικές και οι πρακτικές που εφαρμόζονται κάθε άλλο παρά προωθούν τη χρήση του ποδηλάτου. Οι πρακτικές που εφαρμόζονται έχουν να κάνουν με την αύξηση των χώρων στάθμευσης μέσα στην πόλη, οπότε ενθαρρύνεται ακόμα περισσότερο η χρήση του αυτοκινήτου (γι’ αυτό και το συνεχές κυκλοφοριακό πήξιμο), και όχι με τη δημιουργία ποδηλατόδρομων ή τις πεζοδρομοποιήσεις εμπορικών και άλλων δρόμων που συγκεντρώνουν μεγάλο αριθμό πολιτών, όπως άλλωστε υποδεικνύεται και στο Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας.

Από την άλλη, πώς μπορεί ο πολίτης να αποφασίσει να κινηθεί πεζός στο κέντρο της πόλης, όταν ακόμα και τα πεζοδρόμια δεν εμπνέουν ασφάλεια, αφού ή θα είναι κατειλημμένα από μοτοσικλέτες ή άλλα άχρηστα αντικείμενα των διαφόρων καταστημάτων; Επομένως, για την εναλλακτική διακίνηση ο κόσμος θέλει υποδομές και όχι ωραία λόγια και παραινέσεις.