Υποκρισία για Όσκαρ

Του Τάσου Περδίου

Ηχηρότερη σημειολογία από τη μονόλεπτη σιγή που τήρησαν, λέει, οι καλεσμένοι και συμμετέχοντες στην 94η τελετή των βραβείων Όσκαρ στις 28 Μαρτίου για την Ουκρανία δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Αυτή κι αν ήταν υποκρισία για Όσκαρ και τιμής ένεκεν η Ακαδημία θα έπρεπε να τους βραβεύσει όλους. Μηδενός εξαιρουμένου. Τέτοιες ερμηνείες δεν μπορούν να αφήνονται χωρίς την αναγνώριση που τους ταιριάζει.

Το μέσο αμερικανάκι πρέπει να νομίζει κατόπιν τούτου ότι πριν την τελετή ο Κρις Ροκ ήταν στο τηλέφωνο με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες και πρότεινε την έπαυλη στο Μπέβερλι Χιλς για να φιλοξενήσει οικογένειες. Δεν αποκλείω μάλιστα κάποιοι από αυτούς να προθυμοποιήθηκαν να μετακομίσουν σε μοτέλ για να βάλουν στα φτωχικά τους οικογένειες προσφύγων από την Ουκρανία.

Ανάμεσα στη χλιδή, το χασίς, την κόκα και την ίντριγκα, ένας διεθνισμός και μια συγκινητική ανθρωπιστική αλληλεγγύη αναδύεται από τα ενδότερα του Χόλιγουντ.

Έχουν και το τεκμήριο της… εξαγωγής ειρήνης και αλληλεγγύης οι Αμερικανοί, αδιαμφισβήτητα. Και ποιος καλύτερος τρόπος να φιλτραριστεί αυτό το… τεκμήριο παρά από τη βιομηχανία του Χόλιγουντ; Έχουν ταΐσει τόσο Ράμπο και τόσο American Sniper εδώ και πενήντα χρόνια, που ακόμα νομίζουν ότι δυσκολευόμαστε να ξεχωρίσουμε τη διαφορά ανάμεσα στον κινηματογράφο και την πραγματική ζωή.

Τώρα που το σκέφτομαι, ο τρόπος που αντιμετωπίζεται από τα δυτικά ΜΜΕ αυτός ο πόλεμος δείχνει ότι αυτοί που βρίσκονται πίσω από τα μεγάλα συγκροτήματα ΜΜΕ είναι πεπεισμένοι ότι το μέσο αμερικανάκι δεν βρίσκεται πια μόνο στην εκεί άκρη του Ατλαντικού, αλλά έχει περάσει και στην εδώ.

Αν είχα ένα σεντ για κάθε αράδα που έχω διαβάσει τις τελευταίες βδομάδες στα βρετανικά ΜΜΕ για τον διαβολικό Πούτιν και τις περιστέρες της ειρήνης και της δημοκρατίας στη Δύση, δεν θα έγραφα σ’ αυτή τη στήλη, επειδή θα ήμουν εκατομμυριούχος. Από εκατομμυριούχους ποδοσφαιριστές μέχρι πολυεκατομμυριούχους επιχειρηματίες, σε πολιτικούς που έχουν βαμμένα τα χέρια τους με αίμα στις τέσσερις άκρες της υφηλίου, έχει πέσει τόσο δάκρυ και τόση «οργή» που θαρρείς ότι τα προηγούμενα χρόνια και τις προηγούμενες δεκαετίες ζούσαμε σε μια τρελή χαρά που θυμίζει καρτούν.

Λένε κάποιοι, επιχειρώντας να αδράξουν και αυτή την ευκαιρία για να πλήξουν την Αριστερά, ότι η Αριστερά τηρεί στάση δύο μέτρων και δύο σταθμών στηρίζοντας αυτή τη φορά τη Ρωσία, σε αντίθεση με την αντιπολεμική στάση της σε άλλες περιπτώσεις. Ενός λεπτού σιγή για τους ερασιτέχνες ηθοποιούς και παπαγάλους των πρεσβειών και των δυτικών «εταίρων» που προβάλλουν τα σύνδρομα και την ιδεολογική τους φρενίτιδα σε άλλους. Η Αριστερά ποτέ δεν τάχθηκε υπέρ κανενός πολέμου, αλλά ταυτόχρονα δεν έχει καμία διάθεση να κλείσει τα μάτια μπροστά στη φρίκη που έχουν επιβάλει οι πόρνες του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία εδώ και 8 χρόνια.  Αυτή είναι η διαφορά μας.

Εδώ και δεκαετίες δεν έχουν καταφέρει να ψελλίσουν ούτε λέξη για τις βαρβαρότητες των Αμερικανών, των Εγγλέζων, των Γάλλων, των Γερμανών και του ΝΑΤΟ σε τόπους που όλοι γνωρίζουμε. Και έχουν τώρα το θράσος να κατηγορούν την Αριστερά για υποκρισία και δύο μέτρα και δύο σταθμά. Οι ξεδιάντροποι…