Υποκρισία… και αντανακλαστικά της υγιούς κοινωνίας

Του Γιώργου Δεληγιάνη

 

Τον Μάιο του 2019, «δικαστήριο» στα κατεχόμενα έκρινε αθώο τον Σενέρ Λεβέντ και τον Αλί Οσμάν Ταμπάκ στην αγωγή που είχε καταθέσει εναντίον τους ο τότε «πρέσβης» της Τουρκίας στα κατεχόμενα Ντεριά Κανμπάι για μια δημοσίευση καρικατούρας/φωτομοντάζ στην εφημερίδα που έδειχνε ένα αρχαίο ελληνικό άγαλμα να ουρεί στο κεφάλι του Ταγίπ Ερντογάν.

Η καρικατούρα/φωτομοντάζ είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα στις 2 Δεκεμβρίου 2017 με τον υπέρτιτλο σε αυτή «Με τα ελληνικά μάτια».

Μάλιστα, ο ενάγων κατέθεσε την αγωγή «εκ μέρους του λαού» και περιελάμβανε τις κατηγορίες για επίθεση εναντίον ηγέτη ξένης χώρας και πρόκλησης χάσματος μεταξύ Τουρκίας και ψευδοκράτους.

Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι όλοι αυτοί που μέχρι προχθές διερρήγνυαν τα ιμάτια τους για τον καλλιτέχνη Γιώργο Γαβριήλ και για τα κατ’ εκείνους αισχρά, υβριστικά και ασεβή έργα του, ζητώντας την κεφαλή του επί πίνακι, εκείνες της ημέρες με την υπόθεση Λεβέντ και το ούρημα στο κεφάλι του Ερντογάν ήταν μαζί με τον Τουρκοκύπριο δημοσιογράφο και πιθανότατα να έκαναν και κάποια ανάρτηση με τη φωτογραφία, με βαθυστόχαστες αναφορές περί καταπιεστικού καθεστώτος στα κατεχόμενα και τη δυνατότητα επιβολής από τον Ερντογάν στα πιόνια του.

Και στη συγκεκριμένη περίπτωση του καλλιτέχνη Γιώργου Γαβριήλ, δεν θα πρέπει να διαφεύγει κανενός ότι η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να αποφασίσει να αποσύρει την πειθαρχική δίωξη του, πότε; Μετά που η υπόθεση του μετά από σχεδόν δύο χρόνια, οπόταν και ο άνθρωπος ανέβασε σε προσωπικό του λογαριασμό σε Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης, τα έργα που έφτιαξε στον δικό του χρόνο στο σπίτι του.

Ούτε στο σχολείο, ούτε κατά τη διάρκεια μαθήματος, ούτε σε μια προσπάθεια να μεταδώσει τα πιστεύω που εξέφρασε μέσω των έργων του προς τους μαθητές του.

Η κυβέρνηση δηλαδή (και όχι μόνο ο Υπουργός Παιδείας) εδώ και σχεδόν δύο χρόνια άφησε τον κ. Προδρόμου και τους λειτουργούς του στο Υπουργείο να ψάχνουν μεθόδους και τρόπους και τα κατάστιχα κανονισμών και νομοθεσιών περί Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας και δεν ξέρω τι άλλο, για να μπορέσουν να τσαλαπατήσουν έναν άνθρωπο που τους έθιξε, τι;

Τα κατ’ εκείνους ιερά και όσια με τον Χριστό, αλλά κυρίως εκείνους τους οποίους έχουν μετατρέψει σε σύμβολα (τον Αναστασιάδη με το ουίσκι, τον Αρχιεπίσκοπο που τον ουρεί ένας σκύλος και τον μεγαλύτερο προδότη Γρίβα που γέννησε ποτέ τούτος ο τόπος, εξ αιτίας του οποίου η μισή χώρα είναι κατεχόμενη).

Ευτυχώς που αυτά δεν έγιναν πριν μια-δυο δεκαετίες, γιατί δεν ξέρω κι εγώ πού θα κατέληγε ο κ. Γαβριήλ. Ευτυχώς που υπάρχει πλέον ο τρόπος και τα μέσα, ώστε τα αντανακλαστικά του υγιούς μέρους της κοινωνίας να βγουν προς τα έξω.