Υποκρισία που φουντώνει την οργή των αντιστασιακών

Του Χρήστου Χαραλάμπους

Αυτές τις μέρες αναπόφευκτα οι μνήμες γυρίζουν πίσω σε εκείνο τον μαύρο Ιούλη του 1974, ιδιαίτερα για όλους εκείνους που βίωσαν στο πετσί τους την τρομοκρατία, τον εξευτελισμό, τα βασανιστήρια, το θάνατο που σκόρπισαν οι πραξικοπηματίες και όλα τα κακά που ακολούθησαν του πραξικοπήματος. Και τα μνημόσυνα, οι καθιερωμένες εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για όλους εκείνους που έπεσαν μαχόμενοι κατά του πραξικοπήματος, υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία και νομιμότητα, είναι το ελάχιστο οφειλόμενο από τους δικούς τους αλλά και από την ίδια την Πολιτεία.

Όμως κάθε 15 του Ιούλη τρίζουν τα κόκαλα των ηρωικών νεκρών της αντίστασης και φουντώνει ο θυμός, όχι μόνο των συγγενών τους αλλά όλων των δημοκρατικών πολιτών αυτού του τόπου, όλων εκείνων που γνωρίζουν και 47 χρόνια μετά δεν ξεχνούν τι έγινε τότε και από ποιους…

Κι αυτά τα αρνητικά συναισθήματα πηγάζουν μέσα από την προκλητική συμπεριφορά κάποιων, οι οποίοι το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν αυτές τις μέρες είναι να σκύβουν το κεφάλι και να σιωπούν κι όχι να υποκρίνονται και μάλιστα με τον πιο επίσημο τρόπο. Κι η αναφορά βέβαια αυτή έχει να κάνει με αυτούς που σήμερα βρίσκονται στην εξουσία του τόπου και τολμούν και έχουν το θράσος να εμφανίζονται σαν τιμητές αυτών που αντιστάθηκαν στο πραξικόπημα, στο πλαίσιο της συστηματικής προσπάθειάς τους να διαστρεβλώνουν τα ιστορικά γεγονότα.

Για τον δημοκρατικό κόσμο της Κύπρου, για όλους εκείνους που αντιστάθηκαν στο πραξικόπημα, για τους συγγενείς και τους συναγωνιστές των νεκρών της αντίστασης που ξέρουν ότι η προδοσία του 1974 έχει όνομα και λέγεται Γρίβας και ΕΟΚΑ Β’, για όλο αυτόν τον κόσμο αποτελεί πρόκληση κάθε φορά που εκείνοι που υποστήριζαν ή με οποιονδήποτε τρόπο συνεργάστηκαν με τους πραξικοπηματίες εμφανίζονται να βγάζουν λόγους στα μνημόσυνα των πεσόντων και να καταθέτουν στεφάνια στους τάφους και τα μνημεία τους.

Αυτός ο ρόλος ανήκει αποκλειστικά στους συγγενείς των ηρωικών νεκρών και τον δημοκρατικό κόσμο της Κύπρου που ποτέ δεν ξεχνούν και θέλουν να θυμίζουν τους προδότες και τους δολοφόνους που όχι μόνο βρίσκονται αμετανόητοι και ατιμώρητοι ανάμεσά μας, αλλά έχουν αναρριχηθεί και στην εξουσία του τόπου.

Μόνο πρόκληση, ντροπή και οργή προκαλεί ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης κάθε φορά που εμφανίζεται στα μνημόσυνα και μιλά για «μέρα μνήμης και τιμής» αναφερόμενος στη 15η Ιουλίου 1974 και σε εκείνους που αντιστάθηκαν και έπεσαν μαχόμενοι κατά των πραξικοπηματιών. Των πραξικοπηματιών που ο ίδιος υπερασπιζόταν όταν οδηγούνταν ενώπιον της δικαιοσύνης.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και το ότι ποτέ δεν ακούστηκε μια συγγνώμη. Αντίθετα, δεν χάνεται ευκαιρία να βολεύονται σε αξιώματα αυτοί που μετείχαν στην καταστροφή του τόπου και να εξισώνεται ο θύτης με το θύμα».