Υποκριτές και Φαρισαίοι με γραβάτα

Του Χαράλαμπου Μερακλή

Η ∆ύση, µε τους τεράστιους σύγχρονους εξοπλισµούς και τις εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες από όλα τα µέρη του πλανήτη που ήταν υποστηρικτές της, καλείται να διαχειριστεί σήµερα την ήττα της και τις συνέπειες που προκαλεί η ντροπή που προκαλεί η πολιτική τους µε τις χιλιάδες Αφγανών κάθε ηλικίας που στοιβάζονται στο αεροδρόµιο της Καµπούλ και αλλού αναζητώντας µια χώρα φυγής στο εξωτερικό για να γλιτώσουν από το µένος της εκδίκησης των Ταλιµπάν στους οποίους τους παρέδωσαν Αµερικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι, Άραβες και Ασιάτες ηγέτες. […]

∆υτικές χώρες και διεθνείς οργανισµοί τηρούν µιαν ήπια στάση έναντι των Ταλιµπάν µε στόχο να επικράτησει σταθερότητα και µια περιορισµένη εφαρµογή ανθρωπίνων δικαιωµάτων σε όλη τη χώρα ανεξάρτητα φύλου, µειονοτήτων και φοίτησης παιδιών στα σχολεία περιορίζοντας ταυτόχρονα την έκταση της προσφυγοποίησης.

∆εν θα υπάρξει λοιπόν σοβαρή πίεση στους Ταλιµπάν εκ µέρους των ∆υτικών επειδή φοβούνται διείσδυση της Κίνας στο Αφγανιστάν µέσω του ∆ρόµου του Μεταξιού, της οικονοµικής ανάπτυξης σε όλους τους τοµείς, της ανάπτυξης των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου προς τις γειτονικές χώρες διά του Ινδικού Ωκεανού.

Το Αφγανιστάν από το 1840 ήταν ένα Εµιράτο και µια φεουδαρχική, κατακερµατισµένη, πολυθεϊκή κοινωνία µε τοπικούς πολεµάρχους. ∆εν διαθέτει στρατό, χωρίζεται σε φατρίες και δεν έχει δρόµους ούτε υποδοµές. Ο πληθυσµός του είναι σουνίτες – Παστού, οι Τζατζικιού, Ουζµπέκοι, οι σιίτες Χαζάροι µε µόνο συνδετικό κρίκο το Ισλάµ. […] Η αµερικανονατοϊκή κατοχή στο Αφγανιστάν δεν άλλαξε τίποτε στις δοµές της χώρας και διατηρήθηκαν όλα τα προνόµια πολέµαρχων, φυλάρχων, διακινητής οπίου, µουλάδων κ.λπ.

Εκείνο που τώρα φοβούνται οι ∆υτικοί είναι µήπως οι τοπικοί πληθυσµοί, φατρίες και οπλαρχηγοί οδηγήσουν σε ένα νέο τύπο εµφυλίου πολέµου και σε ένα κύµα προσφύγων.

Τα σηµειούντα καθηµερινά γεγονότα στο αεροδρόµιο της Καµπούλ είναι µια πηγή ντροπής για τον δυτικό πολιτικό κόσµο και πολιτισµό που περηφανεύεται πως είναι ο δηµιουργός της προόδου, τεχνογνωσίας και πολιτισµού άσχετα αν στο πέρασµα του χρόνου είµαστε όλοι συνυπεύθυνοι για την προσφυγιά και οι χώροι από όπου και αν προερχόµαστε είναι νεκροταφεία αυτοκρατοριών και νεκροταφεία νεκρών.

Σ’ αυτή την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα παρά τις τραγωδίες που περνά η ανθρωπότητα εξακολουθούµε να είµαστε διεφθαρµένοι, κοµπλεξικοί, οπισθοδροµικοί. Αντί να προτάσσουµε τις ιδέες και τις Βίβλους µας υψώνουµε επίλεκτα τείχη οικονοµικών και γεωπολιτικών συµφερόντων των χωρών µας και δεν δεχόµαστε στα πάτρια εδάφη µας αυτούς τους πρόσφυγες που προβάλαν τα στήθια τους για να διώξουν από τα εδάφη τους τους εκάστοτε κατακτητές. Ο κάθε ξεριζωµός όµως δεν έχει εθνικότητα, ούτε θρησκεία.

Το µόνο που αποµένει για µας είναι να παραµείνουµε ενωµένοι και µε ζωντανή τη µνήµη της ελπίδας και µακριά από τα υπονοµευτικά σχόλια απέναντι στους αλλόθρησκους που κατά τον Σταύρο Ζουµπουλάκη «είναι η πηγή του φονταµενταλισµού», ενώ όπως σηµειώνει ο Στρατής Μπουρνάζος «οι φανατικοί οδηγούν στη µισαλλοδοξία και στη διακίνηση αντιλήψεων που οδηγούν σε σύγκρουση πολιτισµών.