Ζητήματα στοιχειώδους παιδείας…

Της Αντρης Δημητρίου*

Πολλούς αιώνες πριν ο άνθρωπος “ανακάλυψε” την πυρίτιδα. Ακόμα περισσότερους αιώνες πριν είχε “ανακαλύψει” τον τροχό. Οφείλουμε οι πάντες σε αυτό τον τόπο να συμβιβαστούμε και να συμπορευτούμε, επιτέλους, με αυτήν τη συνθήκη. Ζήτημα στοιχειώδους παιδείας!

Είτε μας αρέσει είτε όχι η στοιχειώδης παιδεία παραμένει εξακολουθητικά ζητούμενη σε αυτόν τον τόπο. Το αποδεικνύει η αδυναμία εδώ και δεκαετίες να συνεννοηθούμε για τα αυτονόητα, να δούμε και λίγο έξω από τον μικρόκοσμό μας. Να πάψουμε να αναζητούμε διέξοδο στα αδιέξοδά μας ανακυκλώνοντάς τα και να αντιληφθούμε ότι είναι αδύνατη η λύση των προβλημάτων μας με κορυφαίο όλων το “εθνικό” όταν διαρκώς ανατροφοδοτούμε τις αιτίες που τα γέννησαν.

Το μέγα ζητούμενο και για την πρόσφατα συσταθείσα δικοινοτική τεχνική επιτροπή για την παιδεία είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που συνολικά και συλλογικά αφορά τον κυπριακό μας μικρόκοσμο: “Στοιχειώδης παιδεία” το όνομά του! Αυτή και μόνο αυτή καλείται στην πράξη να επιβεβαιώσει ότι διαθέτει η δικοινοτική τεχνική επιτροπή κατά τη διάρκεια άσκησης των καθηκόντων της. Αυτή και μόνο αυτή καλείται στην πράξη να αποδείξει ότι διαθέτει καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας μελέτης των δεδομένων και, ακολούθως, σύνταξης των προτάσεων/εισηγήσεών της, ώστε όχι μόνο να αναδεικνύουν αλλά και να ενδυναμώνουν τον αναγκαίο νέο χαρακτήρα του συστήματος παιδείας μας σε μια νέα ενωμένη πατρίδα. Αυτή και μόνο αυτή. Αρκεί και περισσεύει!

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, πολύ απλά, ότι η “επιτροπή” οφείλει να αναγνωρίσει τα σημερινά δεδομένα στο χώρο της Παιδείας ως πράγματι έχουν. Να υπερβεί το χρόνιο κυπριακό σύνδρομο της τήρησης των κακώς εννοούμενων ισορροπιών και να εστιάσει στην υπαρξιακή για το μέλλον του τόπου ανάγκη ξεριζώματος από τον κρίσιμο χώρο της Παιδείας των καταστροφικών σπόρων του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας που είναι διάσπαρτοι ένθεν και ένθεν. Τόσο απλά!

Αθλια “φαινόμενα” όπως αυτό των “εκπαιδευτικών” επισκέψεων στο μνημείο του διχαστικού ακροδεξιού Γρίβα αναπτυσσόμενα ξανά στις μέρες μας υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού είναι αδύνατο να “ισορροπήσουν” με τη διεκδίκηση του στόχου μιας αληθώς απελευθερωτικής, σύγχρονης παιδείας σε μια ενωμένη πατρίδα. Πρόκειται για “φαινόμενα” άκρως εκρηκτικά, τα οποία εάν δεν ενταφιαστούν οριστικά, μπορεί να αποβούν “μοιραία”. Ωσάν τίποτε να μην έχουν διδαχτεί μισό και πλέον αιώνα κάποιοι σε αυτόν τον “μαρτυρικό” τόπο, ωσάν να μη διαθέτουν καν τη στοιχειώδη παιδεία που ο κάθε κοινός νους οφείλει να διαθέτει -να μπορεί αν μη τι άλλο να διδάσκεται.

Ας ξεκινήσουμε με βάση αυτό, την απαλλαγή από το σύνδρομο τήρησης ισορροπιών που είναι εκ της φύσης τους αδύνατο να ισορροπήσουν. Ολα τα άλλα ας είμαστε βέβαιοι ότι θα προκύψουν. Οπως είναι βέβαιον ότι και ο τροχός της δικής μας “ιστορίας” αργά ή γρήγορα θα μπορέσει ξανά να κινηθεί.

Θα γίνει άραγε έτσι; Εχοντας ως δεδομένο ότι, έστω ετεροχρονισμένα, έστω κατόπιν των αντιδράσεων που προκλήθηκαν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μοιάζει τελικά να κατανόησε ότι ο αρχικός αποκλεισμός από τη δικοινοτική τεχνική επιτροπή για την παιδεία ανθρώπων της αριστεράς που “κουβαλούν” στους ώμους τους αγώνες χρόνων για μια “σύγχρονη και απελευθερωτική παιδεία σε μια ελεύθερη πατρίδα” ήταν μια λανθασμένη από μέρους του επιλογή, μπορούμε να επιτρέψουμε στη σκέψη μας να κρατήσει ανοιχτό ένα περιθώριο αισιοδοξίας. Κάτι κινείται…

*Συνδικαλίστρια, υποψήφια βουλευτής Λευκωσίας