Ζωή με τα χατίρια – Η θλιβερή ιστορία ενός άστεγου στην Κύπρο της… ανάπτυξης

Του Τάσου Περδίου

Στην περιοχή εκείνη, πολύ κοντά στο εμπορικό κέντρο της Λάρνακας, υπάρχουν καινούργιες πολυκατοικίες. Υπάρχει μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, μεγάλα καταστήματα και κάποια φανταχτερά σπίτια. Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν τεκμήρια για τη σημερινή μας κυβέρνηση την ώρα που υπερηφανεύεται για το οικονομικό «θαύμα» που στην πραγματικότητα βλέπει μόνο η ίδια και μια χούφτα εκατομμυριούχων. Στην ίδια περιοχή όμως διαδραματίζεται ένα ανθρώπινο δράμα, το οποίο δείχνει ότι όταν κάποιοι διεκδικούν δάφνες για την επιστροφή της ανάπτυξης και της ευμάρειας στον τόπο μας, πολύ απλά δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Ο κύριος Στέφαν Νικολάε είναι 55 ετών και κατάγεται από τη Ρουμανία. Αν κάνει τον κόπο κάποιος από την Πολιτεία να επισκεφθεί το χώρο όπου διαμένει στην οδό Κέρκυρας στη Λάρνακα, θα αισθανθεί ντροπή για το θλιβερό κατάντημα του κράτους μας. Εμείς συναντήσαμε τον αξιοπρεπέστατο κύριο στο χώρο όπου μένει τα τελευταία χρόνια και καταγράψαμε τη θλιβερή ιστορία ενός άστεγου. Στην Κύπρο της «ανάπτυξης».

 

Ζούσε σε αυτοκίνητο και μετακόμισε σε τρώγλη

Ο Στέφαν έφτασε στην Κύπρο για να εργαστεί στο εργοτάξιο ανέγερσης του καινούργιου αεροδρομίου Λάρνακας. Εκεί όντως εργάστηκε ως οικοδόμος για πέντε χρόνια. Με την ολοκλήρωση του αεροδρομίου βρέθηκε στην ανεργία όπου συνεχίζει να βρίσκεται εδώ και εννέα χρόνια. Το χειμώνα του 2014 κατάντησε να ζει μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο στο πάρκο Ρένου Πρέντζα. «Εγώ ήρθα στην Κύπρο για ένα καλύτερο μέλλον αφήνοντας την οικογένειά μου. Μετά την ολοκλήρωση του αεροδρομίου έψαξα για δουλειά αλλού, αλλά κατέληξα στην ανεργία. Όταν εγκαταλείφθηκα από τη σύζυγό μου αναγκάστηκα να μείνω στην Κύπρο. Από το χειμώνα του 2014 μέχρι τον Φλεβάρη του 2015 έμενα μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο που μου δόθηκε από τον ιδιοκτήτη μιας επιχείρησης εδώ στη γειτονιά. Έμενα στο αυτοκίνητο για 14 μήνες περίπου και είχα φαγητό μόνο αν μου έδιναν οι γείτονες. Έφτασα στο σημείο να ψάχνω για υπολείμματα λαχανικών ή τροφών έξω από υπεραγορές και φρουταρίες. Από τις κακουχίες στο αυτοκίνητο έπαθα γάγγραινα και κινδύνεψε η ζωή μου. Σώθηκα με τη βοήθεια του καλού μου φίλου Θεοδόση, ο οποίος έκανε μεγάλες προσπάθειες για να εγχειριστώ στο νοσοκομείο», μας είπε.

Το… σπίτι του είναι μια τρώγλη, ένα μικροσκοπικό παράπηγμα, μια παράγκα σε μέγεθος μιας μικρής αποθήκης, χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και χωρίς αποχωρητήριο

Εγκαταλελειμμένος από το Γραφείο Ευημερίας

Μετά το δράμα του αυτοκινήτου, μια γειτόνισσα, παραχώρησε στον Στέφαν ένα παράπηγμα στην αυλή του σπιτιού της όπου μένει έκτοτε. Πρόκειται για τρώγλη, κυριολεκτικά, αν και το κράτος μας δεν αποδείχθηκε ικανό ούτε αυτού του επιπέδου τη στέγη να βάλει πάνω από το κεφάλι του ανθρώπου αυτού. Η ανέχειά του οφείλεται στο γεγονός ότι έχει εγκαταλειφθεί από το Γραφείο Ευημερίας, ενώ οι αιτήσεις του για εξασφάλιση Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος πέφτουν στο κενό, με αποτέλεσμα να βρίσκεται κυριολεκτικά στο πουθενά. «Μέχρι πριν δύο χρόνια περίπου έπαιρνα βοήθημα από το Γραφείο Ευημερίας, το οποίο δεν ξεπέρασε τα 250 ευρώ το μήνα. Την τελευταία φορά που πήρα, το ποσό ήταν 100 ευρώ για ένα μήνα. Ο λόγος ήταν ότι ανέλαβε καθήκοντα ένας νέος λειτουργός στο Γραφείο Ευημερίας και όταν με ρώτησε από πού κατάγομαι και του απάντησα “από τη Ρουμανία” αμέσως το ποσό μειώθηκε!» Εκτός από την αναλγησία, την αδιαφορία και την εξοργιστική γραφειοκρατία του κρατικού μας μηχανισμού, ένας άστεγος μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος και με το ρατσισμό, οπότε δεν έχει καμία τύχη, όπως αποδεικνύεται. Από το Γραφείο Ευημερίας, ο Στέφαν παραπέμφθηκε στο Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, το οποίο όμως έχει απορρίψει τις αιτήσεις του τέσσερις φορές. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα να ζει κυριολεκτικά από τα χατίρια και την ανθρωπιά των γειτόνων, σε άθλιες συνθήκες που δεν περιποιούν τιμή σε καμία σύγχρονη κοινωνία. Το… σπίτι του είναι μια τρώγλη, ένα μικροσκοπικό παράπηγμα, μια παράγκα σε μέγεθος μιας μικρής αποθήκης, χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και χωρίς αποχωρητήριο. Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους. «Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο πουθενά. Όταν με παρέπεμψαν στο Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα και απορρίφθηκα τέσσερις φορές έμεινα ξεκρέμαστος, αφού δεν με δέχονται ούτε στο Γραφείο Ευημερίας. Βρίσκομαι στο πουθενά», μας είπε με πόνο ψυχής, αλλά συνάμα με αξιοπρέπεια. Μετά την απόρριψη της αίτησης για εξασφάλιση Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος, ο 55χρονος υπέβαλε ιεραρχική προσφυγή στην Υπουργό Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ωστόσο η κα Αιμιλιανίδου απέρριψε την προσφυγή με το αιτιολογικό ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για συνεχή και νόμιμη διαμονή στις περιοχές που ελέγχονται από την Κυπριακή Δημοκρατία κατά την περίοδο των πέντε προηγούμενων ετών από την υποβολή της αίτησης παρά το γεγονός ότι ενώπιον της υπουργού τέθηκαν πιστοποιητικά κοινοταρχών που επιβεβαίωναν τη μόνιμη διαμονή του αιτητή στην Κύπρο.

«Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο πουθενά. Όταν με παρέπεμψαν στο Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα και απορρίφθηκα τέσσερις φορές έμεινα ξεκρέμαστος, αφού δεν με δέχονται ούτε στο Γραφείο Ευημερίας…»

Επείγει η κάρτα νοσηλείας

Ο κ. Θεοδόσης Μιχαήλ είναι γείτονας του Στέφαν και ο άνθρωπος στον οποίο στηρίζεται η φυσική επιβίωσή του μετά την πλήρη εγκατάλειψη από την Πολιτεία. Τον ρωτήσαμε και μας απάντησε ότι το κράτος πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του: «Η άμεση ανάγκη είναι η κάρτα νοσηλείας για να μπορέσει να πάρει φάρμακα. Υπάρχει άμεση ανάγκη. Αντιμετωπίζει καρδιολογικό πρόβλημα και είναι διαβητικός. Δεν του βγάζουν κάρτα νοσηλείας. Επίσης πρέπει να αναλάβει ευθύνη η Πολιτεία. Δεν μπορεί να αφήνεται ένας άνθρωπος να ζει σε αυτές τις συνθήκες και να κινδυνεύει να πεθάνει αν δεν τον βοηθούν οι γείτονες. Τις τελευταίες μέρες τον βοήθησα εγώ για να αγοράσει γάλα και ψωμί. Το ψωμί και το κοτόπουλο για αυτό τον άνθρωπο είναι πολυτέλεια», μας είπε χαρακτηριστικά καλώντας την κυβέρνηση και το κράτος να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Όπως πληροφορούμαστε, η υπόθεση έχει τεθεί υπόψιν της Επιτρόπου Διοικήσεως και αναλήφθηκαν πρωτοβουλίες για κάλυψη τουλάχιστον άμεσων αναγκών του 55χρονου.