Το γράμμα θα το φέρει ο ταχυδρόμος…

Του Αντρέα Καζαμία – Δημοτικός Σύμβουλος Αμμοχώστου

Αυτός δεν ήθελε να πάει. Πώς να πάει, άλλωστε, αφού οι «Τούρτζιοι» σφετερίζονται το σπίτι της μάνας του. Έτσι έμαθε και δεν τον αδικεί κανείς. Στον Αϊ-Σέρκη, κάπου εκεί, μόλις δεις το καφενείο αριστερά. Εκείνος ο δρόμος. Οδηγεί στο σπίτι της μάνας του. Έξω είχε και ένα τρακτέρ. Δεν ξέρουμε αν ήταν εκείνο το τρακτέρ του παππού του. Στο μεταξύ το μωρό πάτησε στα λασπόνερα και η κουβέντα με τον Αλή θα έπρεπε να σταματήσει, αφού θα έπρεπε να του αλλάξει τα ρούχα. Ήταν, ωστόσο, ενδιαφέρουσα. «Το πρόβλημα…», σε άπταιστα ελληνικά μιλούσε, «…ελύθηκε. Άδετε, πάω τζι’ εγώ στην Πάφο, έρκεστε τζι’ εσείς ποδά». Το πρόβλημα ελύθηκε…

Το πρόβλημα ελύθηκε για πολλούς, φοβάμαι. Μεγάλο, επίσης, προβληματισμό προκαλεί το γεγονός ότι κανείς δεν θα τολμούσε σήμερα να διεξάγει μια αξιόπιστη έρευνα, ένα δημοψήφισμα με βασικό ερώτημα: »Επιθυμείτε λύση συμβίωσης;». Δεν θα θέλαμε να ακούσουμε την απάντηση «Το πρόβλημα ελύθηκε»… Δεν ισχύει το ίδιο, βέβαια, για τους πρόσφυγες, οι οποίοι άφησαν στα κατεχόμενα τις αναμνήσεις τους, τις περιουσίες τους, τα παιδικά τους χρόνια, την ίδιά τους τη ζωή.

Η λύση του Κυπριακού κινείται σε δύο άξονες. Πρώτος είναι ο πολιτικός (συνομιλίες, διαπραγματεύσεις, τεχνικές επιτροπές, …). Επ’ αυτού έχουν αναπτυχθεί στρατηγικές, κάποιοι αναπτύσσουν νέες (;) στρατηγικές, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι το ποθούμενο. Δεύτερος άξονας είναι η ίδια η καθημερινότητα. Αυτός που «δεν θέλει να πάει» (είναι κατανοητό) και αυτός που λέει ότι «το πρόβλημα ελύθηκε» (και αυτό είναι κατανοητό) όσο κι αν δεν συμφωνώ μαζί τους. Η καθημερινότητα είναι ισχυρή και δεν το έχουμε αντιληφθεί.

Μας προσπερνούν τα γεγονότα. Ο άνθρωπος προσπαθεί να ξεπεράσει τα όποια προβλήματα της καθημερινότητας και λίγο θα ασχοληθεί, πλέον, με το Κυπριακό. Αυτή είναι, δυστυχώς, η πραγματικότητα.

Λίγες μέρες μετά την 20ή Ιουλίου και μόλις μια μέρα πριν την 14η Αυγούστου. Οι σειρήνες ήχησαν πρωί πρωί. Το θέμα δεν είναι, όμως, να ηχούν κάθε 5η και κάτι πρωινή… Το θέμα είναι να ηχούν καθημερινά, μέχρι την τελική δικαίωση. Γιατί δικαιολογημένος είναι εκείνος που δεν θέλει να πάει γιατί «κρατούν το σπίτι της μάνας του». Αδικαιολόγητος είναι αυτός που θυσιάζει τα πάντα στο βωμό της εκλογής, της επανεκλογής, ή/και ό,τι άλλο.

Η πολιτική ηγεσία έπρεπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Μοντ Πελεράν, Γενεύη, Κρανς-Μοντάνα… Η ιστορία κτύπησε – ξανά – την πόρτα και δεν της άνοιξε κανείς. Να ξαναπούμε το χιλιοειπωμένο ότι «43 χρόνια είναι πολλά»; Χαίρω πολύ. Οι ψευδαισθήσεις του «πάλι με χρόνια με καιρούς» πέρασαν ανεπιστρεπτί. Δύο είναι οι δρόμοι. Η καθημερινότητα είναι ο ένας. Από μόνη της δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα αλλά είναι σημαντική. Ο δεύτερος είναι η πολιτική. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Οι πολιτικοί μέσω της πολιτικής ας σταθούν, έστω και τώρα, στο ύψος των περιστάσεων. Μέχρι τις εκλογές του Φεβρουαρίου έχουμε καιρό. Ξεκουραστείτε τον Αύγουστο και απ’ εκεί και πέρα Σεπτέμβρης… Οκτώβρης… Νοέμβρης…

Το χρωστούμε όλοι μας στο Δαυλό, στη Βιτσάδα, στο Μαραθόβουνο, στη Λύση, στην Κοντέα, στη Μακράσυκα, στο Σπαθαρικό, στη Γύψου, στο Λευκόνοικο… στη Μύρτου, στο Δίκωμο, στον Κορμακίτη, στη Βασίλεια, στην Καρπασία… στην Κερύνεια… στην Αμμόχωστο…

Το πρόβλημα δεν ελύθηκε. Το πρόβλημα θα λυθεί όταν έρθει το γράμμα… Όταν έρθει το γράμμα στη «Λεωφόρο Ελευθερίας». Τον αριθμό θα τον βρει ο ταχυδρόμος…

Υ.Γ. Οι Αμμοχωστιανοί στις 14 Αυγούστου θα βρισκόμαστε στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αμμοχώστου στη Δερύνεια για μια ανοιχτή συζήτηση με τον Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο προκειμένου να εκφράσουμε θέσεις, αντιθέσεις, απόψεις και εισηγήσεις, προκειμένου ενωμένοι να προχωρήσουμε. Η πικρία του καθενός για τις όποιες πολιτικές είναι σεβαστή. Έχουμε, ωστόσο, λόγο και ρόλο – ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Η Αμμόχωστος (πρέπει να) είναι η προτεραιότητά μας.