Γιατί ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις

Του
Μιχάλη Π. Χριστοφίδη*

 

Όλα σχεδόν τα κόμματα έχουν φουλάρει τις μηχανές τους και η προεκλογική περίοδος έχει ήδη ξεκινήσει. Μια προεκλογική σε πολύ δύσκολους και περίπλοκους καιρούς.

Μεγάλη πρόκληση και σε αυτήν την εκλογική διαδικασία είναι πώς αντιμετωπίζεται η αποχή που τείνει να θεωρηθεί πράξη επαναστατική.

Είναι να απορεί κάποιος σε ποια σημεία αληθινά θα τιμωρηθεί το σύστημα απέχοντας. Τουναντίον, την επομένη των εκλογών θα υπάρχει ένα νέο κοινοβούλιο που πάλι θα νομοθετεί και θα καθορίζει, σε σημαντικό βαθμό, το μέλλον του καθενός και του τόπου. Ένα κοινοβούλιο για το οποίο, εσύ που απείχες, δεν συνέβαλες με τη δική σου ψήφο να διαμορφωθεί. Απεναντίας, η αποχή διευκολύνει αλλά και ενισχύει συνήθως την υπάρχουσα διακυβέρνηση. Άσε που με την αποχή απεμπολείται το ουσιαστικό δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεστε, που όχι μόνο δεν χαρίστηκε, αλλά για να κατακτηθεί έχουν πραγματοποιηθεί αιματηροί αγώνες και θυσιάστηκαν ζωές.

Οι κύριοι πυλώνες που οφείλουν να καθορίσουν τις πολιτικές επιλογές του κάθε σκεπτόμενου πολίτη που αποφασίζει να είναι ενεργός, άρα και χρήσιμος, είναι το πολιτικό πρόβλημα του τόπου και η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Αυτό είναι το πρώτο και το κύριο βήμα που πρέπει να τον προβληματίσει. Στο παρόν κείμενο θα σταθούμε στον πρώτο πυλώνα.

Όσοι αποδέχονται το ιστορικό αυτονόητο της πατρίδας μας χωρίς ενδοιασμούς, οφείλουν να έχουν ως επιλογή τους το ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες  Δυνάμεις. Το ΑΚΕΛ, ως συνεχιστής του Κ.Κ.Κ., ήταν η πολιτική δύναμη και δυστυχώς πολλές φορές η μόνη, που από της ίδρυσής της αποδέχεται τον κυπριακό λαό ως ενιαίο σύνολο.

Πολλοί κακόπιστοι κριτικοί ίσως ανατρέξουν στο παρελθόν για να εντοπίσουν ιστορικές στιγμές που κατά την άποψη τους αναιρούν την πιο πάνω θέση. Γνωρίζουν όμως πως ό,τι και να πουν θα είναι φτηνές δικαιολογίες. Ξέρουν, όπως όλοι, ότι η συμβίωση όλων των κοινοτήτων της Κύπρου αποτελεί μέρος του DNA της Αριστεράς. Ότι δεν είναι μια ρομαντική ουτοπία, αλλά ένα ιστορικό αυτονόητο που σφραγίστηκε με αγώνες και θυσίες μέσα στους αιώνες. Εξάλλου, αν ήταν ένας ακίνδυνος ρομαντισμός δεν θα λυσσούσαν, σε όλες τις ιστορικές περιόδους, οι κάθε λογής σκοταδιστές και φασίστες να πολεμήσουν καθετί επιβεβαίωνε αυτό το ιστορικό αυτονόητο. Για χάρη του διαλόγου όμως, ας μπει στο τραπέζι η θέση ότι αυτή η πολιτική θέση ατονούσε σε κάποιες ιστορικές περιόδους. Μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει τη σημαντική θέση που έχει στην πολιτική του ΑΚΕΛ με την ανατολή του 21ου αιώνα;

Η προτεραιότητα και οι προσπάθειες επί προεδρίας Χριστόφιας, οι αναβαθμισμένες και ουσιαστικές επαφές ολόκληρου του Λαϊκού Κινήματος με τους Τουρκοκυπρίους και τα προοδευτικά και δημοκρατικά κόμματα και φορείς του, ειδικά μετά τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων το 2003, η παρουσία Τ/κύπριου στις ευρωεκλογές του ’19 με το ψηφοδέλτιο του κόμματος, αναφορές εδώ τηλεγραφικές, είναι πολιτικές δράσεις συνέχεια της μακρόχρονης πολιτικής θέσης του.

Οι άνθρωποι που ενστερνίζονται αυτή τη φιλοσοφία λύσης με ποια πολιτική δικαιολογία μπορεί να κάνουν διαφορετική πολιτική επιλογή; Αν την κάνουν, είναι έτοιμοι να αναλάβουν την ευθύνη της όποιας τυχόν οπισθοχώρησης της κύριας και της πιο καθαρής δύναμης που εργάζεται και βάζει πάνω, ακόμα και από την ίδια της την ύπαρξη, την Κύπρο και το λαό της; Ολόκληρο το λαό της.

Ουσιαστικά λοιπόν, ξεδιπλώνοντας το ψηφοδέλτιο στις 30 του Μάη ψηφίζουμε για το μέλλον της Κύπρου και των παιδιών της.

* Ποιητής, Λάρνακα