Επικίνδυνα παιχνίδια, ξένο το τίμημα

Του Δημήτρη Παλμύρη

Δεν μπορείς να παίζεις με τη φωτιά και να περιμένεις πως όλα θα πάνε καλά. Αυτό μας θύμισε το θερμό επεισόδιο μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας το προηγούμενο Σαββατοκύριακο και οι εξελίξεις που ακολούθησαν.
Είναι πάρα πολλοί αυτοί που στηρίζουν τους ανταγωνισμούς των κρατών και τα επικίνδυνα πολιτικά παιχνίδια που παίζουν. Θεωρούν πως εάν δεν προχωρήσει η “δική” μας συμμαχία κρατών στην ενίσχυση της θέσης της, θα το κάνει πρώτος ο αντίπαλος και τότε τα πράγματα θα είναι χειρότερα.

Τέτοιο παιχνίδι παίζει εδώ και χρόνια η ΕΕ, στη σχέση της με τη Ρωσία. Η σχέση αυτή βέβαια είναι αρκετά περίπλοκη, καθώς εμπλέκονται και ξεχωριστά συμφέροντα των ΗΠΑ την ίδια ώρα, αλλά και οι ενεργειακές ανάγκες της ΕΕ ικανοποιούνται από τη Ρωσία. Ζήτημα είναι το ποιος θα ορίζει αυτή τη σχέση.

Ακόμη όμως κι αν η σύγκρουση αυτή δεν έχει σαν στόχο το να φτάσει στα άκρα, όταν η προσπάθεια για αύξηση της ισχύς των διεθνών “παικτών” εντείνεται, γίνονται και πιο πιθανά τα σενάρια να ξεφύγει από τον έλεγχό τους η κατάσταση. Είναι δηλαδή πολύ πιθανό να τροχιοδρομηθούν τέτοιες εξελίξεις που η ίδια η σύγκρουση να αποτελεί μονόδρομο ακόμη κι αν αυτό δεν αποτελούσε τον πρωταρχικό στόχο.

Όταν λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση σε συνεργασία με τις ΗΠΑ στήριξε το κίνημα που έριξε την κυβέρνηση του φιλορώσου Προέδρου της Ουκρανίας για να αντικαταστήσει έναν φιλοδυτικό, είχε σε γνώση της πως στήριζε ένα κίνημα στο οποίο είχαν σημαντικότατο λόγο οι νεοναζί. Και όταν τα ακροδεξιά στοιχεία συνασπίστηκαν για να στηρίξουν κυβερνήσεις ή να χτυπηθούν με τη Ρωσία που απαντούσε σε αυτές τις κινήσεις, η ΕΕ ήταν σε κάθε βήμα δίπλα τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ ήθελαν να κάνουν παρέα με τους ναζί. Σημαίνει πως οι ναζί εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους και αυτή τη συνεργασία επέλεγαν ιστορικά ΗΠΑ και ΕΕ, όταν τους βόλευε.

Όμως το να δίνεις δύναμη σε τέτοιους θεσμούς δεν μπορεί απλά να σε βολεύει εσένα όπως ακριβώς θέλεις. Έχουν και αυτοί τα δικά τους συμφέροντα και στόχους. Όταν λοιπόν ο Ποροσένκο, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας θέλει να ανεβάσει τα ποσοστά του, καθώς είναι πίσω στις δημοσκοπήσεις για τις προεδρικές εκλογές, όταν αποφασίζει να το παίξει ήρωας ηγέτης για να κερδίσει την ακροδεξιά ψήφο, όταν επιβάλλει στρατιωτικό νόμο για να πλήξει τους αντιπάλους του, τότε θα παρατείνει το πολεμικό κλίμα με τους Ρώσους.

Αν όμως οι Ρώσοι για τους λόγους τους αποφασίσουν να παίξουν το ίδιο χαρτί; Αν με τη λογική της ισχύος αποφασίσουν πως θα πρέπει και αυτοί με τη σειρά τους να απαντήσουν πριν να ενισχυθούν περαιτέρω οι αντίπαλοί τους; Μέσα σε όλα αυτά αξίζει να εντάξουμε και την κούρσα των εξοπλισμών που ανήγγειλαν τόσο η ΕΕ με τους Ευρωστρατούς και την PESCO όσο και οι ΗΠΑ με την απόφαση απόσυρσης από τη συμφωνία για τα πυρηνικά όπλα μεσαίου βεληνεκούς.
Οι κίνδυνοι από όλα αυτά είναι περισσότερο από φανεροί. Μήπως όμως είναι αυτοί που θα πληρώσουν το τίμημα των αποφάσεών τους;