Ευρώπη των απεργιών και της αλληλεγγύης

Του
Κυριάκου Λοΐζου

Από τα ξημερώματα της Τρίτης βρίσκεται σε εξέλιξη νέα απεργία στα αεροδρόμια της Γερμανίας, μέρος μιας σειράς απεργιών σχεδόν πανεθνικού χαρακτήρα στις συγκοινωνίες της χώρας γενικότερα. Κοινό σημείο, οι καλύτερες συνθήκες εργασίας, αφού τα τελευταία χρόνια η συρρίκνωση εργασιακών δικαιωμάτων – ωφελημάτων έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις, σε μια χώρα που ομολογουμένως δεν μας έχει συνηθίσει σε τόσο μεγάλης κλίμακας απεργιακές κινητοποιήσεις -αν αναλογιστούμε και τους αγρότες όπου οι κινητοποιήσεις τους έχουν πανευρωπαϊκό, πλέον, χαρακτήρα.

Το πάλαι ποτέ ελκυστικό μότο της ΕΕ, «H Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης», προφανώς και δεν ισχύει, ούτε και ίσχυε ποτέ· αντιθέτως ήταν και είναι (τώρα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό) Ευρώπη ταχυτήτων… αρκετών μάλιστα.

Το παράδειγμα της Γερμανίας, πάντως, είναι χαρακτηριστικό. Και αυτό διότι πρόκειται για μια χώρα που στο πρόσφατο παρελθόν -μαζί με τη Γαλλία- επωφελείτο στρατηγικά (ως χώρα και οικονομία) από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ η φράση «γερμανοκρατούμενη ΕΕ» δεν απείχε πολύ από την πραγματικότητα. Ωστόσο, στην εποχή των πολλών πολέμων, ανάμεσα σε αυτούς και στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αναδύθηκε η πραγματικότητα που επιβάλλει τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων, αλλά παράλληλα και το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς. Πολεμικοί εξοπλισμοί και ασφάλεια γενικότερα καταπίνουν τις ευρωπαϊκές οικονομίες, με τους πολίτες να βλέπουν την τσέπη τους σχεδόν τρύπια και το μέλλον των νέων να φαντάζει αβέβαιο.

Για να σταθούμε στο ζήτημα των συγκοινωνιών, πρόκειται για μια πολύ σοβαρή υπόθεση, αφού η υποβάθμισή τους μπορεί να αποβεί μοιραία. Το τραγικό παράδειγμα των Τεμπών μάς λέει πολλά, όλα όσα δεν θα θέλαμε ποτέ να ξέρουμε για τις συγκοινωνίες όταν υποβαθμίζονται εντέχνως για να επωφεληθούν μερικές εταιρείες, κάποιες οικογένειες.

Το μοναδικό «όπλο» που έχουν οι εργαζόμενοι είναι η αλληλεγγύη, όχι όμως η ευρωπαϊκή. Αυτή έχει άλλες δουλειές, όπως το να εξοπλιστεί και να εξοπλίσει καλά και να παρέχει την απαραίτητη κάλυψη στις ΗΠΑ στην κόντρα με την Ανατολή. Δεν περίμενε κανείς ότι σε μια χώρα όπως είναι η Γερμανία, θα «παρέλυαν» για δύο μήνες τα σημαντικότερα δίκτυα συγκοινωνιών της χώρας και θα ακυρώνονταν εκατοντάδες χιλιάδες πτήσεις. Το γερμανικό παράδειγμα είναι διδακτικό για την περιδίνηση στην οποία έχει πέσει η ευρωπαϊκή μεσαία τάξη, αλλά ενδεικτικό του τι θα ακολουθήσει. Πρώτα οι κούρσες εξοπλισμών και μετά οι εργαζόμενοι. Πρώτα οι πλάτες στις ΗΠΑ και μετά τα κονδύλια για την Παιδεία.

Οι πρώην ευημερούσες χώρες δεν θα είναι οι ίδιες πια, και ήδη δεν είναι. Σε αυτόν τον κατακερματισμένο κόσμο, η αλληλεγγύη και οι αγώνες είναι τα μοναδικά όπλα, εκείνες οι ασπίδες που θα προστατεύσουν τους εργαζομένους από τα θηρία.