Παιδιά χωρίς όνομα αλλά με διάγνωση…

Της Ελένης Κωνσταντίνου

To κουδούνι του σχολείου δεν κτύπησε για όλα τα παιδιά, αφού ένας αριθμός παιδιών με αναπηρίες δεν μπορεί να απολαύσει το δικαίωμα στην ενιαία εκπαίδευση.

Για άλλη μια φορά οι γονείς παιδιών με αναπηρίες καταγγέλλουν τα όσα βιώνουν στην προσπάθεια τα παιδιά τους να έχουν το δικαίωμα στην ενιαία εκπαίδευση. Πριν ένα χρόνο και πάλι κατάγγελλαν τα κακώς έχοντα.

Βρέθηκαν έξω από το Υπουργείο Παιδείας διαμαρτυρόμενοι, λαμβάνοντας υποσχέσεις για διατμηματική έρευνα και μεταρρύθμιση της εκπαιδευτικής πολιτικής.

Συναντήσεις είχαν και με βουλευτές και άλλους αξιωματούχους του κράτους, οι οποίοι αναγνώρισαν την ανάγκη για αλλαγή της νομοθεσίας περί ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης για να συνάδει με τη Σύμβαση.

Φέτος, όμως, βρίσκονται στον ίδιο παρανομαστή, αφού δεν φαίνεται να άλλαξε κάτι. Παιδιά παραμένουν στο σπίτι γιατί δεν τους εγκρίνουν οι αρμόδιοι τη μετάβασή τους από την ειδική μονάδα στην ενιαία εκπαίδευση.

Υπάρχουν περιπτώσεις που ο εξοπλισμός τους, όπως για παράδειγμα ειδικό τροχοκάθισμα, θα έρθει τον Φεβρουάριο, ενώ άλλοι φοιτούν χωρίς ουσιαστική βοήθεια από ειδικούς προσοντούχους εκπαιδευτικούς.

Επίσης υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν υποστηρικτική τεχνολογία για να μπορούν να συμμετέχουν ισότιμα στο μάθημα. Παράλληλα έχει τεθεί και το θέμα των συνοδών, αφού παρατηρείται σε μεγάλο βαθμό το φαινόμενο σε σχολεία ένας συνοδός να είναι υπεύθυνος για δύο και τρία παιδιά.

Επίσης γονείς καταγγέλλουν πως επιλέγονται συνοδοί, οι οποίοι δεν έχουν τα κατάλληλα προσόντα για να βοηθήσουν τα παιδιά τους και πως οι δικές τους επιθυμίες δεν λαμβάνονται υπόψιν.

Χαρακτηριστική η περίπτωση της Γιόλας Χαραλάμπους, μητέρας παιδιού με αναπηρίες, το οποίο βρίσκεται σπίτι του αντί στο σχολείο και αυτό γιατί η συνοδός που εγκρίθηκε δεν πληροί τα προσόντα, σύμφωνα με την ίδια, για να τον βοηθήσει εκπαιδευτικά.

Έχουν ζητήσει, όπως σημειώνει, αποκλειστική συνοδό, αλλά το Υπουργείο Παιδείας δεν το έχει εγκρίνει.

Το παιδί της, όπως αναφέρει, πάσχει από ένα σπάνιο σύνδρομο και δεν έχει καθόλου λεκτική επικοινωνία, αλλά επικοινωνεί με εναλλακτικούς τρόπους και μπορεί να συμμετέχει στο μάθημα κανονικά.

Αυτό που ζητά είναι σχολικό βοηθό που να γνωρίζει τους τρόπους επικοινωνίας του παιδιού, να το στηρίξει εκπαιδευτικά.

Λόγια που πρέπει να προβληματίσουν τον καθένα και από την εκπρόσωπο της Παγκύπριας Οργάνωσης Γονέων και Φίλων Παιδιών με εγκεφαλικές και άλλες παραλύσεις «Αγκαλιά Ελπίδας», Γιούλα Πιτσιάλη: «Είναι παιδιά, που κρίνονται ανάξια να είναι στις τάξεις μαζί με τα παιδιά της ηλικίας τους, παιδιά που δεν έχουν όνομα αλλά μια διάγνωση, η οποία τους αφαιρεί το δικαίωμα της συνύπαρξης, το δικαίωμα του σχολείου.

Τα παιδιά της μονάδας ή τα παιδιά της ειδικής εκπαίδευσης». Λόγια που πρέπει να αποτελέσουν την αφορμή, επιτέλους, κάποιες αποφάσεις να γίνουν πράξεις. Άλλωστε το σχολείο ανήκει σε όλα τα παιδιά, προνομιούχα ή μη.