Την παρούσα διακυβέρνηση φιλεργατική δεν την λες ούτε με σφαίρες. Ούτε ως παρατραβηγμένο ανέκδοτο δεν μπορεί να ακουστεί κάτι τέτοιο. Η διακυβέρνηση Αναστασιάδη δεν χάνει ευκαιρία, αφορμή ή και πρόσχημα ακόμη, προκειμένου να βάλει χέρι σε εργατικά δίκαια και κεκτημένα, σε εργασιακά θέσμια και κατοχυρωμένα, συνταγματικά και νομοθετικά, εργατικά δικαιώματα. Τα παραδείγματα ανάλογης, αν μη τι άλλο αντιδεοντολογικής, συμπεριφοράς είναι τόσα πολλά που δεν χρειάζεται καν να υπομνήσει κανείς οτιδήποτε χάριν τεκμηρίωσης. Φτάνει μόνο να θυμηθούμε τα διατάγματα της κας Ζέτας Αιμιλιανίδου για ασύδοτο και παντελώς ανεξέλικτο ωράριο λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων σε όλη την κυπριακή επικράτεια.
Στα χρόνια της μνημονιακής μας ζωής, οι εργαζόμενοι είδαν μισθούς, ωφελήματα, δίκαια και δικαιώματα να συρρικνώνονται, είδαν συναδέλφους τους να χάνουν τη θέση εργασίας τους… Το συνδικαλιστικό κίνημα επέδειξε υπευθυνότητα και ωριμότητα, αυτοβούλως παγοποίησε διεκδικήσεις και συλλογικές συμβάσεις, μέχρι να ’ρθουν καλύτερες μέρες. Οι εργαζόμενοι επέδειξαν κατανόηση και αυτοσυγκράτηση, συνέχισαν να εργάζονται με μειωμένα οφέλη, προσδοκώντας σε καλύτερες μέρες. Αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε γιατί η κυβέρνηση όποτε ήθελε να περάσει τα μνημονιακά της νομοσχέδια για να πάρει την επόμενη δόση απευθυνόταν και στους εργαζομένους και τις θυσίες τους; Γιατί όποτε έπαιρνε τα εύσημα των διεθνών δανειστών, ευχαριστούσε το λαό για τις θυσίες του, την καρτερικότητά του, την υπομονή του; Και έλεγε πως τα εύσημα στο λαό ανήκουν; Το ’λεγε για να τους «καλοπιάσει»; Κι αφού είναι έτσι τα πράγματα, γιατί σήμερα δαιμονοποιούνται οι εργαζόμενοι γιατί διεκδικούν; Γιατί δαιμονοποιείται το συνδικαλιστικό κίνημα; Τι σημαίνει «δεν μπορούν κάποιοι βολεμένοι να καταστρέφουν την οικονομία», κατά τον κ. Αβέρωφ Νεοφύτου; Γιατί δεν μιλά με το ίδιο πάθος και το ίδιο μένος και για τους τραπεζίτες; Αυτούς που αποδεδειγμένα ευθύνονται για την κατάρρευση της οικονομίας του τόπου; Το συνδικαλιστικό κίνημα όλα τούτα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης συμπεριφέρθηκε με διαλλακτικότητα, μετριοπάθεια και ανοχή. Για να διατηρηθούν θέσεις εργασίας και να μην οδηγηθεί περισσότερος κόσμος στην ανεργία. Αυτό που γίνεται σήμερα από τους κυβερνώντες και όλους όσοι τα ίδια συμφέροντα εξυπηρετούν και προασπίζονται, μόνο με διασυρμό του θεσμού του συνδικαλισμού ερμηνεύεται. Μόνος στόχος η απαξίωση του στα μάτια της κοινής γνώμης. Μόνος στόχος να πείσουν πως ο συνδικαλισμός είναι περίπου «αμαρτία» ή έγκλημα καθοσιώσεως.
Πρόοδος χωρίς διεκδικήσεις δεν μπορεί να υπάρξει. Και για να υπάρξει πρόοδος κάποιοι πρέπει να αγωνιστούν. Και αυτοί που αγωνίζονται, αυτοί που σηκώνουν το βάρος της προόδου είναι οι εργαζόμενοι.
Ας σταματήσουν οι γνωστοί, με όνομα και επίθετο, να επιχειρούν διάσπαση των εργαζομένων. Ας σταματήσουν να απαξιώνουν εργαζομένους που διεκδικούν και να στέλλουν το μήνυμα πως το κάνουν μόνο για τα χρήματα. Ο συνδικαλισμός δεν είναι αγκάθι.
Αγγιξαν πολλά ιερά και όσια των εργαζομένων από τον πρώτο κιόλας χρόνο της διακυβέρνησής τους. Ας μην τολμήσουν όμως να πειράξουν το συνδικαλίζεσθαι -γιατί αυτή είναι η ουσία- διότι αλίμονό τους.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
