Του Κωνσταντίνου Ζαχαρίου
Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια τα οποία παραμένουν στα ύψη είναι ο καθρέφτης της κατάστασης που επικρατεί στην κοινωνία. Οι εκποιήσεις και το πλαίσιο αφερεγγυότητας δεν έφεραν αποτέλεσμα, αλλά αντίθετα έσφιξαν και άλλο τη θηλιά στα ήδη καταχρεωμένα νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Επίσης η λιτότητα και οι περικοπές οδήγησαν σε μείωση του εισοδήματος των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων να διογκώνεται ολοένα και περισσότερο. Από την άλλη τα υψηλά δανειστικά κάνουν ακόμη χειρότερα τα πράγματα.
Οι μόνοι που κερδίζουν από αυτή την ιστορία είναι οι τράπεζες που συνεχίζουν τις υψηλές χρεώσεις, έχοντας διασφαλισμένο ότι αν πάει κάτι στραβά και κάποιοι δανειολήπτες δεν τα καταφέρουν να αποπληρώσουν το δάνειό τους, θα τους πάρουν την περιουσία, θα την βγάλουν στο σφυρί και θα πάρουν τα χρήματά τους και με το παραπάνω. Ηδη οι πρώτες εκποιήσεις είναι γεγονός, ενώ σύμφωνα με τα στοιχεία τα οποία κατέθεσε πρόσφατα στη Βουλή η Κεντρική Τράπεζα μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και περιπτώσεις πρώτης κατοικίας -αυτές που η κυβέρνηση και οι τράπεζες διαβεβαίωναν ότι δεν θα τις βγάλουν στο σφυρί.
Με δεδομένο ότι σχεδόν ένα στα δύο δάνεια είναι μη εξυπηρετούμενο -για την ακρίβεια το 49,74%- αλλά και λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι τα μέτρα που εφαρμόστηκαν μέχρι στιγμής δεν απέδωσαν -οι αναδιαρθρώσεις συνεχίζουν να κινούνται σε σχετικά χαμηλά επίπεδα- είναι πασιφανές ότι θα πρέπει να ληφθούν νέα μέτρα, αυτή τη φορά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δηλαδή αντί της λιτότητας και των περικοπών, η κυβέρνηση να στραφεί προς την ανάπτυξη αλλά και την αύξηση των μισθών τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Να σταματήσει τους μισθούς πείνας των 500-800 ευρώ, να αυξήσει το κατώτατο όριο των μισθών, να επεκτείνει τη νομοθεσία ώστε να προστατεύσει τους εργαζομένους, να διαφυλάξει τις συλλογικές συμβάσεις κ.τ.λ.
Επίσης αντί να παίρνει νόμους οι οποίοι διασφαλίζουν τα κέρδη των τραπεζών, να προωθήσει νόμους που να διασφαλίζουν τα συμφέροντα των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Αφού οι τράπεζες δεν είναι διατεθειμένες να μειώσουν τα επιτόκια και να αυξήσουν τους ρυθμούς των αναδιαρθρώσεων, ας γίνει με νομοθετικό πλαίσιο. Και μην επικαλεστεί ότι είναι αντισυνταγματικό να αλλάξει τους όρους που επηρεάζουν τις συμφωνίες μεταξύ των τραπεζών και των δανειοληπτών. Με τον ίδιο τρόπο έγινε η αλλαγή του νόμου για τις εκποιήσεις και το πλαίσιο αφερεγγυότητας. Το ανάποδο γιατί να μην μπορεί να γίνει;
Τα κόμματα έχουν καταθέσει κατά καιρούς διάφορες προτάσεις για επίλυση του προβλήματος των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Επίσης υπάρχουν πετυχημένα παραδείγματα άλλων χωρών. Συνεπώς η κυβέρνηση δεν χρειάζεται να ανακαλύψει τον τροχό. Λύσεις υπάρχουν. Αυτό που χρειάζεται είναι η πολιτική βούληση – με γνώμονα το σύνολο της κοινωνίας και όχι μόνο τα συμφέροντα των τραπεζών.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
