Το άγνωστο αύριο

Της
Νίκης Κουλέρμου

 

 

Βιώνουμε αυτή την τραγωδία που ξέσπασε με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ως να είναι στο σπίτι μας! Έχει μαυρίσει η ψυχή μας με όλα αυτά που βλέπουμε κάθε νύχτα και μέρα στις οθόνες μας. Γυναίκες κατά κύριο λόγο, κάθε ηλικίας, με τα παιδιά στην αγκαλιά και φορτωμένες με ένα σακίδιο με τα απαραίτητα, παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς… Αυτήν που ζήσαμε και μεις το 1974 και έκτοτε καρτερούμεν μέρα νύκτα να βρεθεί η περιβόητη λύση συμβιβασμού για να επιστρέψουμε όλοι σε συνθήκες ειρήνης και ασφάλειας… Πόσο μαγικές έγιναν αυτές οι λέξεις! Πόσο άπιαστο είναι το όνειρο για να τερματιστεί χθες ο πόλεμος και πόσο ευσεβοποθισμός μπορεί να είναι η ελπίδα για να επιστρέψουν τα αντιμαχόμενα μέρη σε συνθήκες ειρήνης και ασφάλειας! Όλος ο κόσμος συμμετέχει -εκούσια ή ακούσια- σ’ αυτόν τον πόλεμο. Για την ακρίβεια έχει συρθεί σ’ αυτόν τον πόλεμο. Με όπλα και οβίδες, με κυρώσεις, με αμάχους. Με κλάμα, οδύνη, φρίκη και καταστροφή που ποτέ δεν φανταζόμασταν, ίσως, ποτέ προηγουμένως. Με μια φτώχεια που θα καλπάζει τους επόμενους μήνες και χρόνια και θ’ απλώνεται πάνω από την ανθρωπότητα χωρίς έλεος. Αυτός θα είναι ο παγκόσμιος πόλεμος που έρχεται σίγουρα. Ο πόλεμος για να επιβιώσει η ανθρωπότητα και να συνεχίσει να ζει αξιοπρεπώς.

Τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Τα επόμενα χρόνια προδιαγράφονται δύσκολα όσο ποτέ, καθώς το σύστημα της παγκόσμιας ασφάλειας έγινε αναξιόπιστο. Το διεθνές δίκαιο γίνεται παιχνίδι στα χέρια των ισχυρών -οικονομικά και στρατιωτικά- χωρών που πολεμούν και μάχονται με όπλα και όχι με τη διπλωματία για να φτιάξουν ένα νέο πολυπολικό κόσμο. Τον λογαριασμό γι’ αυτό τον ασύμμετρο πόλεμο τον πληρώνουν -όπως όλοι αντιλαμβάνονται- οι λαοί.

Ανάμεσά τους και ο κυπριακός λαός. Η ακρίβεια τρίζει τα δόντια πριν καν επιβληθούν οι κυρώσεις και τα μπλόκα στο ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Κι αυτό είναι το λιγότερο, καθώς ο κόσμος ζει μια περίοδο έντονης ανασφάλειας για το τι ξημερώνει αύριο. Η Δύση συνεχίζει να χαϊδεύει τον Ζελένσκι και τις απαιτήσεις του εξοπλίζοντας τις γειτονικές της Ουκρανίας χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ. Ανοίγει μια μεγάλη αγκαλιά στους πρόσφυγες ως εάν και είναι έτοιμη να τους διασφαλίσει μια κανονική ζωή, όπως όλων των Ευρωπαίων πολιτών, ενώ ούτε λέξη δεν ακούστηκε για οργανωμένη διαχείριση αυτών των τεράστιων ροών και ένταξή τους στις τοπικές κοινωνίες της ΕΕ. Την ίδια ώρα, τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης μιλούν για κίνδυνο διαρροής ραδιενέργειας ή και πυρηνικού ατυχήματος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η αρχιτεκτονική ασφάλειας αλλάζει, επίσης. Η Τουρκία, ένας από τους πιο σημαντικούς συμμάχους του ΝΑΤΟ, διαδραματίζει ρόλο επιτήδειου ουδέτερου και διαμεσολαβητή στη ρωσο-ουκρανική κρίση, ενώ η ίδια εδώ και 48 χρόνια έκανε εισβολή και απόβαση στην Κύπρο, της οποίας κατέχει το 37% του εδάφους. Ευρωπαϊκού εδάφους. Αν και εμείς χειροκροτούμε την ενότητα και την αμεσότητα στη δράση της ΕΕ έναντι της Ρωσίας, η ΕΕ δεν λέει ούτε λέξη για αυτή την εισβολή και κατοχή… Όπως δεν λέει λέξη για την επιθετικότητα του Ισραήλ ενάντια στην Παλαιστίνη, την επιθετικότητα της Σ. Αραβίας ενάντια στην Υεμένη, τις «ξεχασμένες» γενοκτονίες σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη.