Υπ.Παιδείας: Υποχρεωτική δήλωση θρησκεύματος,προσευχής και εκκλησιασμών – Αντίδραση Προοδευτικής

«Εν αναμονή των τελικών εισηγήσεων του ΥΠΑΝ, καθώς και του τελικού εγγράφου για τους προτεινόμενους κανονισμούς το οποίο θα πάει πίσω στη Βουλή, ως Προοδευτική Κίνηση Δασκάλων και Νηπιαγωγών εκφράζουμε με έντονο τρόπο την αντίθεσή μας για τον τρόπο με τον οποίο εισάγονται πρόνοιες στους προτεινόμενους κανονισμούς, οι οποίες έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τη φιλοσοφία λειτουργείας ενός σύγχρονου και δημοκρατικού σχολείου», σημειώνει σε σχετική ανακοίνωση η Προοδευτική Κίνηση Δασκάλων και Νηπιαγωγών.

Αναλυτικά:

Συγκεκριμένα, έχουν περιληφθεί νέες πρόνοιες στους προτεινόμενους Κανονισμούς Λειτουργείας Δημόσιων Δημοτικών Σχολείων, οι οποίες φαίνεται να αναγκάζουν όλες και όλους τους μαθήτριες/ες και εκπαιδευτικούς σε υποχρεωτική δήλωση θρησκεύματος, σε υποχρεωτική πρωινή προσευχή και σε υποχρεωτικούς εκκλησιασμούς.

Πρόνοιες που πέραν του υποχρεωτικού εκκλησιασμού, δεν υπάρχουν στους υφιστάμενους κανονισμούς και δεν υπάρχουν ούτε στους Κανονισμούς Μέσης και Γενικής Εκπαίδευσης.

Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα των παιδιών στην προσευχή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να δεχτούμε την υποχρεωτικότητα, τον εξαναγκασμό και την παραβίαση προσωπικών δεδομένων και την κατ΄ επέκταση νέα ομαδοποίηση και κατηγοριοποίηση παιδιών εντός της σχολικής μονάδας, και μάλιστα διά νόμου.

Ένα σύγχρονο και δημοκρατικό σχολείο πρέπει να διατηρεί την ουδετερότητά του σε τέτοια ευαίσθητα και προσωπικά θέματα και να δίνει τη δυνατότητα σε γονείς ή και παιδιά να επιλέγουν ή όχι τη συμμετοχή τους και να τους παρέχει όλα τα μέσα και τους τρόπους να το πράξουν με διακριτικότητα και χωρίς να προσβάλλεται η αξιοπρέπειά τους ( Επίτροπος Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού, σε σχετική Έκθεση της το 2012, σχετικά με τη Θρησκευτική Εκπαίδευση στα Δημόσια σχολεία).

Επιπλέον, ο εξαναγκασμός σε υποχρεωτική πρωινή προσευχή δε συνάδει με τον χαρακτήρα ενός σύγχρονου δημοκρατικού και ανθρώπινου σχολείου για ΟΛΑ τα παιδιά, που προσεγγίζει θέματα θρησκευτικής φύσεως με στόχο τον σεβασμό και την αποδοχή της ετερότητας και τη δημιουργία κριτικά εγγράμματων πολιτών, όπως κάνουν οι σύγχρονες πολυπολιτισμικές κοινωνίες της Ευρώπης και του κόσμου.

Ο ίδιος ο χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάνει αναφορά για ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας, κάτι που συνεπάγεται και ελευθερία στην εκπαίδευση. Το ίδιο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που εφαρμόζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, έχει υπογραμμίσει ότι η θρησκευτική εκπαίδευση δεν επιτρέπεται με κανέναν τρόπο να αποσκοπεί στη «δογματική επιβολή θρησκευτικών δοξασιών» και γι’ αυτό πρέπει να παρέχεται «με κριτικό, αντικειμενικό και πλουραλιστικό τρόπο».

Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης δεν υπάρχει υποχρεωτικότητα στην πρωινή προσευχή. Ακόμη και στο Ισραήλ, όπου το μεγαλύτερο ποσοστό είναι Εβραίοι, δεν υπάρχει υποχρεωτική προσευχή, ούτε και στο θεοκρατικό Ιράν δεν υφίσταται η σχολική προσευχή για παιδιά κάτω των 15 ετών.

Ως Προοδευτική Κίνηση Δασκάλων και Νηπιαγωγών θεωρούμε αντιπαιδαγωγική και αντιχριστιανική την πρόνοια για υποχρεωτική πρωινή προσευχή, που εισάγεται στους προτεινόμενους κανονισμούς και ζητούμε από το ΥΠΑΝ, όπως, δημόσια εξηγήσει το σκεπτικό με το οποίο έχει προχωρήσει στη συμπερίληψη αυτής στους Κανονισμούς.
Ας μην ξαναστήσουμε στον τοίχο άλλους Δελμούζους.

Ο παιδαγωγός Αλέξανδρος Δελμούζος, ο οποίος δικάστηκε για τη χρήση της δημοτικής γλώσσας και τις καινοτόμες παιδαγωγικές μεθόδους που εφάρμοσε μάς θυμίζει τους λόγους:

«Τι επιτυγχάνει το σημερινό σχολείο με την ακριβεστάτη εκπλήρωση των θρησκευτικών τύπων; Το γνωρίζετε κι εσείς κύριοι Εφέτες (αρκεί για αυτό να θυμηθείτε τα παιδικά σας χρόνια): Η προσευχή μεταβάλλεται σε μηχανικές κινήσεις των χεριών και του στόματος. Συντελεί αυτό στην ανύψωση του θρησκευτικού συναισθήματος; Κάθε άλλο. Η ανάγκη της προσευχής, όπου υπάρχει, είναι κάτι το εσωτερικό και αυθόρμητο και για την εκδήλωσή της απαιτείται ηρεμία και μόνωσις» («Η Δίκη του Ναυπλίου, 16-28 Απριλίου 1914»).