Γιάννης Μαυριτσάκης: Το να ζεις είναι πάντοτε μια ακραία συνθήκη

Συνέντευξη στον Αντώνη Γεωργίου
Το έργο Wolfgang του Γιάννη Μαυριτσάκη ανεβάζει από τις 3 Νοεμβρίου ο ΘΟΚ σε σκηνοθεσία Μάριου Μεττή. Είναι εμπνευσμένο από ένα πραγματικό περιστατικό που έχει συμβεί στην Αυστρία. Eνας τριανταεξάχρονος άντρας απαγάγει ένα δεκάχρονο κοριτσάκι και το κρατάει φυλακισμένο σε ένα υπόγειο για περίπου οχτώ χρόνια. Oταν το κορίτσι δραπετεύει, ο άνδρας αυτοκτονεί. Μιλάμε με τον συγγραφέα ο οποίος ξεκαθαρίζει ότι δεν αφηγείται μια ιστορία αλλά «κατασκευάζει ένα μηχανισμό που παράγει ζωή». Παρατηρεί συμπεριφορές χωρίς να θέλει να δώσει εξηγήσεις, αφού, όπως αναφέρει, οι ήρωές του «είναι δυσερμήνευτοι και δυσπρόσιτοι ακόμη και για μένα τον ίδιο».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΙΤΣΑΚΗΣ 

Το να ζεις είναι πάντοτε μια ακραία συνθήκη

Δεν αφηγούμαι, κατασκευάζω έναν μηχανισμό που παράγει ζωή

Aν σας έλεγε κάποιος να «περιγράψετε» το έργο σας  Wolfgang, τι θα του λέγατε πως είναι; 

Θα προσπαθούσα να αποφύγω την παγίδα της περιγραφής λέγοντας ότι πρόκειται για ένα έργο με οκτώ πρόσωπα σε τριάντα δύο σκηνές.

Πώς αποφασίσατε να το γράψετε; Τι ακριβώς σας κέντρισε το ενδιαφέρον σε αυτό γεγονός;

Το άκουσμα της είδησης ήταν ένα deja vu. Γνώριζα από πριν αυτό που είχε συμβεί. Το γεγονός λειτούργησε σαν τον πυροκροτητή μιας βόμβας που ήταν ήδη συναρμολογημένη και περίμενε.

Σκοπός σας βέβαια δεν είναι να «αφηγηθείτε» απλώς την ιστορία; 

Ναι, για την ακρίβεια δεν αφηγούμαι μια ιστορία, κατασκευάζω έναν μηχανισμό που παράγει ζωή.

Τι είναι αυτό νομίζετε που οδηγεί τον ήρωά σας στις πράξεις του;  

Αλήθεια δεν ξέρω. Οι ήρωές μου είναι δυσερμήνευτοι και δυσπρόσιτοι ακόμη και για μένα τον ίδιο.

Πόσο καθημερινές μπορούμε να θεωρήσουμε τις σκέψεις του ήρωά σας, που οδηγούν τον ίδιο  σε ακραίες βέβαια καταστάσεις; 

Αυτό που εννοούμε ως «καθημερινότητα» έτσι κι αλλιώς, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει. Η «καθημερινότητα» είναι μια επινόηση. Το να ζεις είναι πάντοτε μια ακραία συνθήκη.

Γράφοντας για μια αποκλίνουσα συμπεριφορά μπορούμε πιο εύκολα να αναδείξουμε την τρέχουσα συμπεριφορά; 

Υπάρχουν συμπεριφορές που προξενούν φρίκη, αλλά αν γίνουμε λίγο πιο παρατηρητικοί και ειλικρινείς, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο εκτός από συμπεριφορές που προξενούν φρίκη.

Οι χαρακτήρες του έργου υπέχουν για σας,  ταυτόχρονα,  και  κάποιο  συμβολισμό;

Oχι, δεν συμβολίζουν τίποτε άλλο εκτός από αυτό που είναι.

ο έρωτας είναι ακριβώς αυτό, ένα ισχυρό ψυχοτρόπο της κατηγορίας των παραισθησιογόνων. Αν του αφαιρέσεις τη δραστική ουσία, τότε απλώς δεν υφίσταται.

«Ο  έρωτας  θα  έπρεπε  να  είναι  αλλιώς…», λέει ο Βόλφγκανγκ. Πώς εννοεί τον έρωτα όμως; Ή μήπως κάθε μορφή αγάπης εμπεριέχει την ανάγκη αποκλειστικότητας ως και κτητικότητας επάνω στον άλλο; 

Ειλικρινά δεν μπορώ να απαντήσω εκ μέρους του Wolfgang, δεν ξέρω τι πιστεύει για τον έρωτα. Εκφράζει μια άποψη βέβαια, μια θεωρία, αλλά γιατί να εμπιστευόμαστε τις απόψεις των ανθρώπων;

Μήπως πρέπει να απομυθοποιηθεί ο έρωτας για να μπορεί να «αντέξει»;

Αν ζητάτε την προσωπική μου γνώμη, νομίζω ότι ο έρωτας είναι ακριβώς αυτό, ένα ισχυρό ψυχοτρόπο της κατηγορίας των παραισθησιογόνων. Αν του αφαιρέσεις τη δραστική ουσία, τότε απλώς δεν υφίσταται.

Ποια η θεματολογία των έργων σας; Υπάρχει κάτι που σας απασχολεί ιδιάιτερα δραματουργικά και που επανέρχεστε σε αυτό; 

Ναι, φυσικά και υπάρχει, όμως προτιμώ να το κρατήσω μυστικό.

Πειραματίζεστε  με  τη  μορφή,  τη γλώσσα;

Δεν ξέρω αν είναι πειραματισμός, προσπαθώ να διώχνω τη σκόνη που κάθεται πάνω στη δημιουργική διαδικασία.

Eργα σας έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες και έχουν ανεβεί σε άλλες χώρες  σε  αναλόγια  ή  και  παραστάσεις. Γνωρίζετε πώς αντιμετωπίστηκαν; 

Με έκπληξη μού είπαν πρόσφατα. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό.

Τελευταία και ίσως στερεότυπη ερώτηση, γιατί γράφετε;

Θα δώσω μια στερεότυπη απάντηση. Eίναι ένας τρόπος να υπάρχω.

Το Wolfgang του Γιάννη Μαυριτσάκη παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Κύπρο σε σκηνοθεσία του Μάριου Μεττή, σκηνικά/κοστούμια της Μαρίνας Χατζηλουκά, μουσική της Χριστίνας Γεωργίου, σχεδιασμός φωτισμών του Σταύρου Τάρταρη και ακουστικό σχεδιασμό του Στράτου Σταμάτη. Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης): Χάρης Χαραλάμπους, Γιώργος Παπαπαύλου, Ντίνος Λύρας, Γιώργος Σαββίδης, Πατρίτσια Πεττεμερίδου, Λυδία Τζανουδάκη, Βασιλική Διαλυνά.

Παραστάσεις: 

Λευκωσία, Θέατρο ΘΟΚ, Νέα Σκηνή κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο

Λάρνακα, Δημοτικό Θέατρο, Παρασκευή 13 Ιανουαρίου

Λεμεσός, Θέατρο Ριάλτο, Σάββατο 14 Ιανουαρίου

Ελ. Αμμόχωστος, Δημοτικό Θέατρο Σωτήρας, Τετάρτη 18 Ιανουαρίου

Eναρξη παραστάσεων στις 8.30 μ.μ.

Δεν επιτρέπεται η είσοδος σε άτομα κάτω των 15 ετών