«Είμαστε κι εμείς εδώ» φωνάζουν τα παιδιά του Αγίου Αντωνίου

Δριμύ κατηγορώ και κραυγή αγωνίας για το «θάνατο» της συνοικίας τους εκπέμπουν οι μαθητές του Γυμνασίου Αγίου Αντωνίου στη Λεμεσό

Του Χρήστου Χαραλάμπους

Τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν στην καθημερινότητά τους και τα συναισθήματα πικρίας αλλά και θυμού που τους διακατέχουν, μετέτρεψαν σε ένα δριμύ κατηγορώ οι μαθητές του Γυμνασίου Αγίου Αντωνίου στη Λεμεσό. Στήνοντας στον τοίχο κάθε υπεύθυνο-ανεύθυνο της κρατικής υπηρεσίας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, περιγράφουν τη θλιβερή εικόνα που υπάρχει πίσω από τη βιτρίνα της πόλης και υποδεικνύουν σε όλους πως θα πρέπει επιτέλους να κάνουν το καθήκον τους.

Το σκηνικό που αποκαλύπτουν αφορά την ιστορική συνοικία του Αγίου Αντωνίου. Την άλλοτε μικτή γειτονιά όπου Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι ζούσαν και δημιουργούσαν για δεκαετίες μέχρι το βίαιο διαχωρισμό τους και η οποία αποτελεί σήμερα το μαύρο στίγμα στην πολυδιαφημιζόμενη Λεμεσό της ανάπτυξης και της προόδου.

Η ευκαιρία για το ξέσπασμα των μαθητών δόθηκε μέσα από τα μαθητικά συμβούλια του Δήμου Λεμεσού, όπου συμμετείχαν παρουσιάζοντας την έρευνά τους «Άγιος Αντώνιος: η εγκατάλειψη μιας ιστορικής ενορίας με τα μάτια των μαθητών του υποβαθμισμένου Γυμνασίου της». Στην έρευνα συνέβαλαν οι Ραφαέλα Φοινιώτη Γ1, Μελίνα Μεχμέτ Γκιουλσέν Γ2, Ιφιγένεια Θωμά Γ2, Θεοδώρα Ξενοφώντος Γ3, Σουσάνα Σαχμπατζίδου Γ3, Ανδρέας Χαραλάμπους Γ3, Στυλιάνα Αντωνιάδου Γ1, Δέσποινα Κουλέρμου Γ3, Αντώνης Κυριάκου Γ3, Ζωή Κωνσταντίνου Γ3, Δήμητρα Κωνσταντίνου Γ1, Γιώργος Θεολόγου Γ2, Γιώργος Μιλτιάδους Γ2, Ζουμπούλ Ιρφάν Α2 και Αϊσέ Χουσεΐν Α3.

«Η απόφασή μας να εστιάσουμε σ’ αυτό το θέμα είναι γιατί ζούμε καθημερινά την όλη κατάσταση και γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο παραμελημένη και εγκαταλελειμμένη είναι η περιοχή μας και το σχολείο μας, τόσο από το Δήμο Λεμεσού όσο και από τη Σχολική Εφορεία» αναφέρουν οι μαθητές, επισημαίνοντας ότι «ενώ δίπλα μας έγιναν και προγραμματίζονται να γίνουν κοσμογονικά έργα (μαρίνα και πολλές άλλες εντυπωσιακές και πολυδάπανες επενδύσεις και αναπτύξεις), μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο βόρεια, η συνοικία του Αγίου Αντωνίου έχει εγκαταλειφθεί στο έλεος του Θεού».

Κάνοντας μια ανασκόπηση στην ιστορία και την κοινωνική δομή της συνοικίας του Αγίου Αντωνίου, οι μαθητές θυμίζουν εμφαντικά ότι αυτή η γειτονιά της Λεμεσού αποτελούσε «έμπρακτη απόδειξη της ειρηνικής συνύπαρξης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στο πέρασμα των χρόνων… όμως αφέθηκε, δυστυχώς, να αργοπεθαίνει και να βυθίζεται στην εγκληματικότητα και τη φτώχεια….

Σήμερα, τα μόνα σύμβολα που θυμίζουν την ειρηνική συνύπαρξη και το “πάντρεμα” των πολιτισμών και θρησκειών είναι το τζαμί Τζετίτ και η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, που, ευτυχώς, κατάφεραν να ξεφύγουν από τη μανία του διχασμού που οδήγησε στη “διχοτόμηση” της πατρίδας μας αλλά και των σημερινών επενδυτών του πλούτου, που μόνο σκοπό τους έχουν το “καλό της πόλης μας”».

Με απογοήτευση και πικρία επισημαίνουν τα παιδιά του Αγίου Αντωνίου ότι τα κτίρια που στόλιζαν με τη γραφικότητά τους την ιστορική γειτονιά, σήμερα δεν υπάρχουν. Παραχώρησαν τη θέση τους σε σύγχρονα, μοντέρνα, πολυώροφα κτίρια από μπετόν και γυαλί, «για να προσελκύσουν τους τουρίστες και την οικονομική ανάπτυξη της Λεμεσού, θυσιάζοντας την ιστορία και την παράδοση της πόλης».

Καταφύγιο της φτωχολογιάς
Δίνοντας τη σημερινή εικόνα της κοινωνίας του Αγίου Αντωνίου, οι μαθητές του Γυμνασίου της περιοχής αναφέρουν ότι, επειδή τα περισσότερα σπίτια είναι πολύ παλιά και χωρίς τις σύγχρονες ανέσεις, ενοικιάζονται πολύ φθηνά, με αποτέλεσμα να γίνονται περιζήτητα για τους αλλοδαπούς, τους άνεργους, τις μονογονεϊκές οικογένειες και βέβαια τους Τουρκοκύπριους που διαμένουν στις ελεύθερες περιοχές.

Επισημαίνουν παράλληλα ότι «το Γραφείο Ευημερίας, στην προσπάθειά του να εξασφαλίσει στέγη σε μονογονεϊκές, διαζευγμένες ή πολύτεκνες οικογένειες που στηρίζει οικονομικά, βρήκε ως ιδανική λύση τη φτωχογειτονιά του Αγίου Αντωνίου».

Καταλήγοντας, διαπιστώνουν με κάποια πικρία ότι η γειτονιά και τα σχολεία της αποτελούν απλά την εύκολη λύση των κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων που έχει να αντιμετωπίσει ο Δήμος της Λεμεσού. «Τα κρύβει κάτω από το χαλί, απαλλάσσεται από αυτά και δεν συνειδητοποιεί ότι κάποια στιγμή αυτά τα προβλήματα θα γίνουν βουνό, θα εκραγούν και θα ταρακουνήσουν όλη τη Λεμεσό».

Αλλάζει η σύνθεση του πληθυσμού
Θέλοντας να τεκμηριώσουν τις διαπιστώσεις τους για την εγκατάλειψη της συνοικίας τους, τα παιδιά επικαλούνται ως τρανό παράδειγμα το ίδιο το σχολείο τους που φθίνει χρόνο με το χρόνο, «αφού έχει επικρατήσει η κακή φήμη ότι είναι άντρο μαχαιροβγαλτών, βιαστών, συμμοριών και σχολικού εκφοβισμού».

Το ότι τα δύο σχολεία, το Γυμνάσιο και Λύκειο του Αγίου Αντωνίου, φθίνουν κάθε χρόνο και αργοπεθαίνουν, δείχνει, όπως τονίζουν, την εγκατάλειψη που επικρατεί. Και αναφέρουν ενδεικτικά ότι από τους 323 μαθητές που φοιτούσαν το 2004 στο Γυμνάσιο, σήμερα φοιτούν μόνο 138, ενώ μειώθηκαν στους 250 και οι μαθητές του Λυκείου.

Στην έρευνα παρατίθενται κάποια ακόμα σημαντικά στοιχεία που αφορούν την αλλαγή της σύνθεσης της οικογενειακής κατάστασης των μαθητών:

• Αύξηση πολύτεκνων οικογενειών (3-9 παιδιά) κατά 22,6%.
• Αύξηση διαζευγμένων γονιών κατά 60,9%.
• Αύξηση οικογενειών υπό την επιτήρηση του Γραφείου Ευημερίας κατά 76,2%.
• Αύξηση Τουρκοκύπριων μαθητών κατά 150%.
• Αύξηση μαθητών με αλλοδαπό πατέρα κατά 150% και με αλλοδαπή μητέρα κατά 52,9%.
• Αύξηση κατά 80,0% των αλλόγλωσσων μαθητών (προερχόμενων από 8 διαφορετικές χώρες).

Υποδείξεις και προτάσεις

Με βάση τα δεδομένα της έρευνάς τους, οι μαθητές καταθέτουν συγκεκριμένες προτάσεις προς το Δήμο Λεμεσού και κάθε άλλο αρμόδιο κρατικό φορέα.

Τόσο το τζαμί όσο και η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, όπως υποδεικνύουν, χρήζουν αναπαλαίωσης και θα ήταν καλό η Δημοτική Αρχή να αναλάβει πρωτοβουλία για ανακαίνισή τους, γιατί πρόκειται για ιστορικά μνημεία της πόλης μας. Αναπαλαίωση και αναστήλωση ζητούν και για άλλα κτίρια της περιοχής «που συντηρούν ακόμη την ιστορία και την αρχιτεκτονική στο πέρασμα των αιώνων».

Στα άλλα μέτρα αναβάθμισης του κοινωνικού και βιοτικού επιπέδου περιοχής που θα πρέπει να εφαρμοστούν, επισημαίνουν και τα ακόλουθα:

• Συστηματικότερη και πιο αποτελεσματική στήριξη από το Γραφείο Ευημερίας των οικογενειών που τη χρειάζονται και όχι να αφήνονται στη μοίρα τους σε μια στιγματισμένη περιοχή.
• Αναβάθμιση των σχολείων της περιοχής για να ενθαρρύνονται και οι γονείς να εγγράφουν τα παιδιά τους, αντί να ψάχνουν δικαιολογίες και «απάτες», για να τα εγγράψουν σε άλλα σχολεία.
• Δημιουργία Πολυδύναμων Κέντρων, με έμπειρο προσωπικό και ψυχολόγους.
• Δημιουργία αποχετευτικού συστήματος και συστήματος όμβριων υδάτων.
• Δημιουργία πάρκων και εστιών πρασίνου, για να γίνει η περιοχή πιο ελκυστική.
• Συστηματική εκστρατεία καθαριότητας και ευπρεπισμού της περιοχής.

Απευθυνόμενα στον ίδιο το δήμαρχο, τα παιδιά του Αγίου Αντωνίου ζητούν να στραφεί και προς τις απομονωμένες, εγκαταλελειμμένες περιοχές «όχι γιατί δεσμεύτηκε προεκλογικά, αλλά γιατί αυτό επιτάσσει το συμφέρον της πόλης».

Υποδείξεις γίνονται και προς την Αστυνομία ζητώντας να ληφθούν όλα τα μέτρα που θα μετριάσουν την εγκληματικότητα και θα μετατρέψουν την περιοχή σε ασφαλισμένο και ελκυστικό χώρο διαβίωσης.