Προσοχή: Ο καναπές σκοτώνει…

Του Δρος Χρύσανθου (Άθως) Γεωργίου

Παράπονα, φωνασκίες, διαμαρτυρίες, κριτικές… η καθημερινότητα. Οι πολίτες αντιδρούν, οι πολίτες διεκδικούν, οι πολίτες αγωνίζονται, φυσικά μέσα από το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Διεκδικούν τη ζωή που θεωρούν ότι τους ανήκει, τη ζωή που τους ρήμαξαν, και πάλι όμως από τον καναπέ. Τίποτα δεν αλλάζει! Όλα είναι τα ίδια. Η ζωή θέλει αγώνα, θέλει χρώμα, θέλει όραμα και θέλει ελπίδα. Υπάρχει αυτό το όραμα;

Προεκλογική περίοδος. Η ώρα των μεγάλων λόγων, των μεγάλων υποσχέσεων και των δεσμεύσεων από τη μια και η απογοήτευση, η απαξίωση, η ισοπέδωση και η αδιαφορία από την άλλη.

Όλοι μιλούν για σένα χωρίς εσένα, αλλά και εσύ, μεγάλε, το επέτρεψες. Κάθισες στον καναπέ σου, μπήκες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έκανες την επανάστασή σου. Όλοι φταίνε, όλοι είναι το ίδιο, όλοι τα φάγανε, μόνο εσύ είσαι ο καθαρός και εσύ κάνεις την επανάστασή σου. Κρίνεις, βρίζεις, χειρονομείς, επαναστατείς εδώ και τώρα από τον καναπέ σου. Ξέχασες όμως ότι τίποτα σε αυτό τον κόσμο δεν άλλαξε με κουβέντα και με ευχολόγια. Τίποτα δεν άλλαξε με προσευχές. Ξέχασες να αγωνίζεσαι, να διεκδικείς και απλά έμαθες να πληκτρολογείς την επανάστασή σου να κατακρίνεις τα πάντα και τους πάντες από τον καναπέ. Και σύμφωνα με εσένα όλοι φταίνε, αφού όλοι είναι το ίδιο. Το ερώτημά σου πάει πολύ πίσω. Το είχαν και άλλοι. Θυμάσαι σε μια μικρή ταβέρνα που σιγοτραγουδούσαμε «Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! Φταίει ο θεός που μας μισεί! Φταίει το κεφάλι το κακό μας! Ποιος φταίει; Ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα».

Ε, λοιπόν, σου έχω νέα. Δεν φταίμε όλοι και δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Την ώρα που επαναστατούσες εσύ στον καναπέ και με έβριζες, εγώ ήμουν έξω από τη Βουλή για να διαδηλώσω ενάντια στις εκποιήσεις, για το δικαίωμα της πρώτης κατοικίας. Ναι, και της δικής σου κατοικίας. Την ώρα που εσύ έριχνες το βρισίδι σου για το πώς καταντήσαμε τη χώρα, εγώ ήμουν με τους απεργούς λεωφορειούχους που διεκδικούσαν ένα μεροκάματο, με τους ιατρούς που διεκδικούσαν για σένα μια καλύτερη υγεία, με τους νοσηλευτές που ήθελαν να πάρουν το δικό τους μερτικό στη ζωή. Εγώ ψήφισα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, άλλοι τις υποστήριξαν. Εγώ στήριξα το σχέδιο υγείας και τα κρατικά νοσοκομεία, άλλοι κουτσούρεψαν τους προϋπολογισμούς και οδήγησαν τη δημόσια υγεία στον γκρεμό. Εγώ στάθηκα για τη λύση, άλλοι κιότεψαν για μια καρέκλα. Εγώ διαδήλωνα για τη λύση, συζητούσα, διαμόρφωνα το ριζικό μου, ενώ εσύ έκανες σκληρή κριτική πίσω από ένα υπολογιστή. Ε, λοιπόν, η ζωή είναι σκληρή και δεν είναι εύκολη! Εγώ, φίλε, διεκδικούσα ίδια δικαιώματα για όλους χωρίς διακρίσεις στο φύλο ή τη θρησκεία, εγώ υπερασπίστηκα το δικαίωμα της γυναίκας να ορίζει το κορμί της. Εσύ τι έκανες;

Δεν είμαστε, λοιπόν, όλοι το ίδιο φίλε. Εγώ πιστεύω στην οργανωμένη πάλη, άλλοι στα ατομικά συμβόλαια και στο κέρδος. Εγώ στήριξα τη νομοθεσία  που καταργεί τις καταχρηστικές χρεώσεις των τραπεζών, ενώ άλλοι ήταν απέναντι. Αλήθεια, εσύ πού ήσουν; Γιατί δεν ήσουν εκεί που δίνονταν οι αγώνες μας; Κάποτε κερδίζουμε και άλλες φορές χάνουμε, αλλά τουλάχιστον το παλεύουμε και ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Δεν ανεχόμαστε το κυνηγητό μας, δεν κρυβόμαστε, πολεμούμε και όταν φαίνεται ότι όλα έχουν τελειώσει εμείς είμαστε εκεί, ορθώνουμε το ανάστημά μας, υψώνουμε τη φωνή μας απέναντι στα ψέματα, στη λάσπη και το σαθρό σύστημα.

Θα μου πεις φυσικά ότι κάναμε λάθη και θα απαντήσω, ναι. Πες μου όμως ένα αγώνα όσο όμορφος και να ήταν που δεν είχε λάθη, αδυναμίες, παραλείψεις και κακές πρακτικές. Αλλά πού ήσουν εσύ να με προστατέψεις, να με συμβουλεύσεις, να με στηρίξεις, να με δυναμώσεις; Πόλεμος γίνεται, μεγάλε, και ο εχθρός είναι δυνατός. Δεν μπορώ μόνος μου, σε θέλω μαζί μου, δίπλα μου για να αντισταθούμε, για ένα κομμάτι ήλιο σε αυτή τη ζωή. Σήκω από τον καναπέ, δεν είναι επανάσταση, είναι ο τρόπος τους να μας κοιμίζουν, να μονολογούμε, να μιλούμε έτσι για να μιλούμε. Αλλά δεν βαριέσαι, αδελφέ, εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο; Υπάρχουν άλλοι, εμείς επαναστατούμε από τον καναπέ είναι καλά, μαλακά και προπαντός ανέξοδα σε κόπο, σε πόνο, σε ιδρώτα και σε αίμα.

Όμως, φίλε, «Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια… Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο, χάιντε σύμβολο αιώνιο! Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ’ρτει ανάποδα ο ντουνιάς…».

Λοιπόν φίλε, αδελφέ, σύντροφε, δεν έχω πολλά να σου πω, τα είπαν άλλωστε πολλοί πριν από μένα. Τώρα είναι η ώρα να το βροντοφωνάξεις και εσύ μακριά από τον καναπέ, στο δρόμο του αγώνα. Είναι η ώρα που πρέπει να δώσουμε το «παρών» μας. Είναι η ώρα που με την ψήφο μας θα καθορίσουμε το μέλλον μας, το μέλλον της νέας γενιάς, το μέλλον το παιδιών μας. Είναι η ώρα που θα ψηφίσουμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα την αξιοπιστία, την επιστημονικότητα, τη διαφάνεια και την εντιμότητα. Είναι η ώρα που ψηφίζουμε Σταύρο Μαλά, γυρίζουμε σελίδα και φέρνουμε ανάποδα τον ντουνιά.