Συνέντευξη – Πάμπης Κυρίτσης: Οι οργανωμένοι εργαζόμενοι εδώ και καιρό, παρά τις δύσκολες συνθήκες, σηκώνουν κεφάλι

Η απογοήτευση δεν πρέπει να οδηγεί σε απαξίωση των πάντων και σε ισοπέδωση, αλλά σε αγωνιστική αντίδραση και στάση

 

Συνέντευξη στον
Γιάννη Κακαρή

Λόγω της πανδηµίας, οι εργοδότες εκφράζουν έντονες ανησυχίες για το µέλλον των επιχειρήσεών τους, σηµειώνοντας ότι η κατάσταση είναι τραγική. ∆ικαιολογούνται οι διεκδικήσεις των εργαζοµένων σε αυτές τις συνθήκες;

∆εν εθελοτυφλούµε σχετικά µε τις δυσκολίες που αρκετές επιχειρήσεις αντιµετωπίζουν. Γι’ αυτό και από την πρώτη στιγµή λειτουργήσαµε υπεύθυνα και υποστηρίξαµε µέτρα στήριξης και των επιχειρήσεων και των µικροµεσαίων επαγγελµατιών, τα οποία να συµβάλλουν στη διατήρηση της βιωσιµότητας και της προοπτικής τους. Ταυτόχρονα όµως ξεκαθαρίσαµε ότι δεν δεχόµαστε να φορτωθούν οι επιπτώσεις και αυτής της κρίσης στους εργαζοµένους. Γι’ αυτό και η βοήθεια στις επιχειρήσεις απαιτήσαµε και πετύχαµε να διασυνδεθεί µε τη δέσµευση να µη γίνουν απολύσεις και να σεβαστούν τους µισθούς και τα άλλα ωφελήµατα των εργαζόµενων

Ποιες είναι σήµερα οι άµεσες – βασικές προτεραιότητες που θέτει η ΠΕΟ;

Απαιτούµε οι βασικοί όροι των κλαδικών συλλογικών συµβάσεων να καθίστανται νοµικά υποχρεωτικοί.

Για όσους δεν καλύπτονται από συλλογικές συµβάσεις, θεσµοθέτηση τριµερούς µηχανισµού µέσα από τον οποίο να καθορίζονται ελάχιστοι µισθοί και ωφελήµατα.

Τερµατισµό της χρησιµοποίησης των λεγόµενων «ευέλικτων» µορφών απασχόλησης ως µέσου εκµετάλλευσης και απορρύθµισης των εργασιακών σχέσεων.

Μέτρα ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους, στήριξης των ευάλωτων οµάδων του πληθυσµού και δικαιότερης κατανοµής του παραγόµενου πλούτου προς όφελος των πολλών. Τέτοια µέτρα είναι η κατάργηση του πέναλτι 12% για όσους συνταξιοδοτούνται στα 63, η εισαγωγή σχεδίου πληρωµένης γονικής άδειας, η στήριξη του δηµόσιου τοµέα της υγείας και η αντιµετώπιση των προβληµάτων των χαµηλοσυνταξιούχων.

Απαιτούµε ένα ολοκληρωµένο δίκτυο παροχής υπηρεσιών φροντίδας σε παιδιά και βρέφη, δηµιουργία υποδοµών µακροχρόνιας φροντίδας για ηλικιωµένους και ανάπηρα άτοµα, προγράµµατα κοινωνικής στέγης, καθώς και αποτελεσµατικά µέτρα αποτροπής των εκποιήσεων της πρώτης κατοικίας και της µικρής επαγγελµατικής στέγης.

Τα τελευταία χρόνια η ΠΕΟ πρόταξε το σύνθηµα ότι «βγαίνει στην αντεπίθεση». Πώς απαντάτε σε εκείνους που παραπονιούνται ότι δεν βλέπουν κάτι τέτοιο;

Εξαρτάται βέβαια τι αντιλαµβάνεται ο καθένας µε τον όρο «αντεπίθεση». Επειδή διαβάζω και εγώ διάφορα, κυρίως στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης, νιώθω την ανάγκη να πω ότι η ανέξοδη κριτική από τον καναπέ, συνήθως από ανθρώπους που πολύ λίγη σχέση έχουν µε τις πραγµατικότητες που επικρατούν στους τόπους δουλειάς, δεν συµβάλλει στην ανάπτυξη των εργατικών αγώνων.

Για µένα είναι ξεκάθαρο ότι οι οργανωµένοι εργαζόµενοι εδώ και καιρό βρίσκονται στην αντεπίθεση και παρά τις δύσκολες συνθήκες, σηκώνουν κεφάλι. Και δεν είναι λίγες οι φορές που το τελευταίο διάστηµα έχουν δείξει τα δόντια τους. Υπάρχει όµως δυστυχώς και ένας όχι ευκαταφρόνητος αριθµός ανοργάνωτων εργαζοµένων, που είτε θέλουν αλλά φοβούνται να οργανωθούν και να διεκδικήσουν, είτε στην πράξη έχουν αποκοπεί από τα αποτελέσµατα των συλλογικών αγώνων και περιµένουν παθητικά κάποιους «υπεύθυνους» να κάνουν κάτι και γι’ αυτούς. Μας προβληµατίζει και µας ανησυχεί πολύ η απόσταση που δηµιουργείται µε αυτούς τους εργαζόµενους -και όσον αφορά τα δικαιώµατα αλλά και όσον αφορά τη νοοτροπία. Αυτή η ανησυχία είναι και ένας από τους λόγους που δίνουµε αυτή την εποχή τόσο µεγάλη προτεραιότητα στις νοµικές ρυθµίσεις.

Επιστρέφοντας λοιπόν στην ερώτησή σας, θα έλεγα ότι ούτε ο εφησυχασµός βοηθά, ούτε όµως και η ανέξοδη κριτική του καναπέ. Νοµίζω αν υπάρχει ένα σύνθηµα που ταιριάζει πολύ στη σηµερινή πραγµατικότητα, είναι αυτό που θυµούµαι ότι πολύ συχνά έλεγαν οι παλιοί κοµµουνιστές. «Λιγότερα συνθήµατα και πιο πολλή δουλειά».

Στην πράξη πώς έχει εκφραστεί η αντεπίθεση του συνδικαλιστικού κινήµατος;

Στέκοµαι ιδιαίτερα στην ανανέωση των δύο µεγάλων κλαδικών συλλογικών συµβάσεων, των Οικοδόµων και των Ξενοδοχοϋπαλλήλων, όπου πέραν από τις αυξήσεις µισθών και άλλες βελτιώσεις στα ωφελήµατα, καταφέραµε να επιβάλουµε τη νοµοθετική κατοχύρωση των βασικών δικαιωµάτων που προβλέπουν κατοχυρώνοντας έτσι στην πράξη και την υπεροχή της συλλογικής σύµβασης έναντι των προσωπικών συµβολαίων.

Υποχρεώσαµε την κυβέρνηση να ανοίξει τη συζήτηση για νοµοθετικά κατοχυρωµένους ελάχιστους µισθούς σε όλο το φάσµα της οικονοµίας, οι οποίοι όµως να συνάδουν µε το αποτέλεσµα των συλλογικών διαπραγµατεύσεων και όχι να καθορίζονται αυθαίρετα από το κράτος.

Αποτρέψαµε την προσπάθεια της κυβέρνησης να ρυθµίζει µε διατάγµατα και κανονισµούς τις εργασιακές σχέσεις στον δηµόσιο τοµέα και επιβάλαµε τη σταδιακή επαναφορά των µισθών που είχαν συρρικνωθεί µετά το κούρεµα. Ανοίξαµε επίσης τη συζήτηση για ταµείο προνοίας για όλους όσοι δεν έχουν πλέον δικαίωµα σύνταξης από το Δηµόσιο.

Εµποδίσαµε και αποτρέψαµε την κατάργηση της ΑΤΑ.

Βάλαµε στο τραπέζι συζήτηση για κατάργηση του πέναλτι του 12% σε όσους επιλέγουν να πάρουν τη σύνταξη που δικαιούνται στο 63ο έτος της ηλικίας τους.

Επιβάλαµε εφαρµογή του ΓεΣΥ, όχι ως πολυασφαλιστικού, προσαρµοσµένου στα µεγάλα ιδιωτικά συµφέροντα, όπως η κυβέρνηση επιχείρησε επίµονα να προωθήσει, αλλά κοινωνικού ΓεΣΥ, όπως είχε προδιαγραφεί πριν την άνοδο του ∆ΗΣΥ στην εξουσία.

Σταµατήσαµε τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης της CYTA και της AHK.

Δυστυχώς, στο πιο κρίσιµο σηµείο αυτής της αντεπίθεσης, εµφανίστηκε η νέα κρίση µε την πανδηµία. ∆ιαφορετικής µεν µορφής από την προηγούµενη, όµως µε συνθήκες που ευνοούν την επάνοδο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας µε την ίδια οξύτητα. Ο αγώνας για το ποιος θα πληρώσει το λογαριασµό και αυτής της κρίσης επανέρχεται εξ αντικειµένου ξανά σε προτεραιότητα.

Χιλιάδες εργαζόµενοι είναι σήµερα απροστάτευτοι από την εργοδοτική αυθαιρεσία. Ποια εµπόδια αντιµετωπίζετε στην οργάνωσή τους;

Ο κύριος παράγοντας που επιδρά αρνητικά στην οργάνωση παραµένει ο αυταρχισµός και ο εκφοβισµός των εργοδοτών. Βασικό τους εργαλείο, όπως και των συντηρητικών κυβερνήσεων, ο φόβος και η ανασφάλεια των εργαζοµένων.

Είναι γεγονός όμως ότι τα τελευταία χρόνια έχει ενισχυθεί και µέσα στους εργαζόµενους η λογική της ατοµικής διεξόδου σε βάρος της συλλογικής, ενώ η απογοήτευσή τους µετατρέπεται συχνά σε απαξίωση των πάντων και σε ισοπέδωση, αντί σε αγωνιστική αντίδραση και στάση. Παρ’ όλα αυτά είµαι αισιόδοξος, γιατί βλέπω ότι τον τελευταίο καιρό αλλάζουν τα πράγµατα. Αποδεικνύεται στην πράξη ότι οι οργανωµένοι εργαζόµενοι, µε ισχυρή συνδικαλιστική προστασία, καταφέρνουν ακόµα και σε δύσκολες συνθήκες να διατηρούν και να ενισχύουν τα δικαιώµατά τους. Σε αντίθεση µε τους ανοργάνωτους που χωρίς την ισχύ της συλλογικότητας είναι στο έλεος του εργοδότη τους.

Μπορεί η εργατική τάξη και από τις δύο κοινότητες να πιέσει τους δύο ηγέτες προς την επίλυση του Κυπριακού στη βάση της ∆ιζωνικής ∆ικοινοτικής Οµοσπονδίας;

Για τους εργαζόµενους της Κύπρου η Πρωτοµαγιά είναι και µέρα επαναβεβαίωσης της σταθερής προσήλωσής µας στον αγώνα για λύση του Κυπριακού και επανένωση του τόπου και του λαού µας. Καµία εργατική κατάκτηση δεν µπορεί να είναι σταθερή αν ο τόπος µας δεν έχει προοπτική ειρήνης, ασφάλειας και ευηµερίας για όλους.

Εµείς δεν πρόκειται ποτέ να συµβιβαστούµε µε την ιδέα της διχοτόµησης. Μαζί µε τις προοδευτικές τουρκοκυπριακές συνδικαλιστικές οργανώσεις, παρά τους περιορισµούς, συνεχίζουµε µε αποφασιστικότητα την κοινή µας δράση µε όλους τους δυνατούς τρόπους, ώστε η πίεση των εργαζοµένων και από τις δυο κοινότητες να συνεχίσει να λειτουργεί ως µοχλός πίεσης για εξελίξεις που να προωθούν την ειρήνη, τη συµφιλίωση και τη θετική προοπτική για την κοινή µας πατρίδα.