Άνθρωποι που ξεπέρασαν το όριο της φτώχειας και βρέθηκαν άστεγοι

Η Λεµεσός των δύο ταχυτήτων, µε τον πρωτοφανή πλούτο των ολίγων και την εξαθλίωση των πολλών, διαψεύδει το «κράτος πρόνοιας και χωρίς αποκλεισµούς» για το οποίο περηφανεύονται οι κυβερνώντες

Του Χρήστου Χαραλάµπους

Για την ήσυχη συνείδησή του που «ανταποκρίθηκε στις προεκλογικές του δεσµεύσεις για δηµιουργία ενός πραγµατικού κράτους πρόνοιας χωρίς αποκλεισµούς, στηρίζοντας εµπράκτως όσους των συµπολιτών µας έχουν ανάγκη», περηφανεύτηκε ο Νίκος Αναστασιάδης, κάνοντας πρόσφατα απολογισµό της κοινωνικής πολιτικής που εφαρµόστηκε τα τελευταία δέκα χρόνια της διακυβέρνησής του µε τον ∆ηµοκρατικό Συναγερµό.

Σε ένα κοινωνικό κράτος, όµως, δεν θα χρειαζόταν να υπάρχουν φορείς εθελοντικής κοινωνικής προσφοράς, γιατί δεν θα έπρεπε να υπάρχουν άνθρωποι που θα είχαν ανάγκη αυτή την προσφορά. Επειδή όµως η Κύπρος σήµερα δεν είναι κράτος κοινωνικής δικαιοσύνης, υπάρχουν οι οµάδες εθελοντών που κάνουν αυτό που θα έπρεπε να κάνουν οι αρµόδιες κρατικές υπηρεσίες.

Χιλιάδες είναι οι άνθρωποι που τα τελευταία χρόνια έχουν ξεπεράσει το όριο της φτώχειας, που δεν έχουν ούτε τα βασικά για την επιβίωσή τους, που βρέθηκαν χωρίς σπίτι και είτε παλεύουν µε νύχια και µε δόντια για να εξασφαλίσουν µια στέγη είτε καταφεύγουν σε αθώρητους χώρους όπου στήνουν πρόχειρα παραπήγµατα για τη διαµονή τους. Αυτό είναι «κράτος κοινωνικής πρόνοιας» της κυβέρνησης Αναστασιάδη – Συναγερµού.

Την εικόνα της σκληρής και απαράδεκτης πραγµατικότητας, την οποία οι κυβερνώντες δεν θέλουν να ξέρουν, καταγράφουν µέσα από την καθηµερινή επαφή τους µε κόσµο που βιώνει τη φτώχεια οι άνθρωποι της «Κίτρινης Γραµµής Κοινωνικής Αλληλεγγύης» και του «Κέντρου Παροχής Κοινωνικών Υπηρεσιών» που δηµιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια από τον πρόεδρο της ΑΕΛ, Ανδρέα Σοφοκλέους, στη Λεµεσό. Στην πόλη των δύο ταχυτήτων, όπου από τη µια κυριαρχεί ο πρωτοφανής πλούτος κάποιων ολίγων και από την άλλη η βαθιά φτώχεια των πολλών.

«Βλέποντας να κινούνται στους δρόµους όλο και περισσότερα ακριβά αυτοκίνητα ή να αυξάνονται οι πολυτελείς κατοικίες, ασυνείδητα πλέον θεωρούµε ότι αυτή είναι η πραγµατική εικόνα της καθηµερινότητάς µας. Όµως αυτή είναι η βιτρίνα που δεν µας αφήνει να δούµε ή µας κάνει να µη  θέλουµε να δούµε τις φωτοχοποιηµένες περιοχές µε τους ανθρώπους που βιώνουν την εξαθλίωση…» ανέφερε µιλώντας στη «Χαραυγή» η υπεύθυνη της «Κίτρινης Γραµµής», Αγγελίνα Φούρναρη, επισηµαίνοντας ότι «υπάρχουν πολλές περιοχές που αν πάει κάποιος την ώρα που δύει ο ήλιος, θα δει ανθρώπους να στήνουν πρόχειρα καταλύµατα για να περάσουν τη νύκτα τους…» Τέτοια σηµεία είναι η περιοχή της «Τζιαµούδας» στο κέντρο της Λεµεσού, απ’ όπου περνούν καθηµερινά χιλιάδες πολίτες αλλά και κρατικοί φορείς, αλλά κανένας δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει… Είναι η περιοχή του Καρνάγιου σε απόσταση αναπνοής από τις πολυτελείς εγκαταστάσεις της µαρίνας, το παραλιακό πάρκο, ενώ, όπως αναφέρει η κα Φούρναρη, «υπήρξαν και περιπτώσεις ανθρώπων που κατέφυγαν σε παγκάκια έξω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου». Κι αυτό είναι ακόµα πιο τραγικό αν σκεφτεί κανείς ότι σε όλες τις εκκλησίες υπάρχουν τεράστιες άδειες αίθουσες, οι οποίες διατίθενται έναντι, βέβαια, υψηλών χρεώσεων για γάµους και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις.

Τους ωθούν σε φυγή από το «Πουρνάρα»

Ήρθαν πριν από τρεις περίπου µήνες στη Λεµεσό από το Πουρνάρα, όπου η διαβίωση, λόγω του συνωστισµού αλλά και της συµπεριφοράς κάποιων, όπως λένε, είναι πολύ δύσκολη. «Μας πήραν σε µια στάση λεωφορείων και µας είπαν να έρθουµε στη Λεµεσό κι ότι εδώ θα µας βοηθήσουν κάποιες υπηρεσίες… όµως κανένας δεν µας συνάντησε για να δει το πρόβληµα και τις ανάγκες µας…» αναφέρουν νεαρά άτοµα που δεν έχουν οικογένεια και τα ωθούν να φύγουν από το Πουρνάρα. Έχουν πάει, όπως αναφέρουν, σε κάποια κυβερνητικά γραφεία, αλλά δεν τους έδωσαν σηµασία. Όλο αυτό το διάστηµα που βρίσκονται στη Λεµεσό αναζητούν τρόπους να εργαστούν, χωρίς όµως να το κατορθώσουν. «Όταν µας βλέπουν, µας διώχνουν και κανένας δεν δέχεται να µας νοικιάσει δωµάτια κι έτσι καταλήξαµε σε αυτό το οικόπεδο…»

Μιλώντας για τις συνθήκες διαβίωσής τους εδώ, αναφέρουν ότι εξασφαλίζουν νερό από ανεγειρόµενες οικοδοµές και το µεταφέρουν µε µπουκάλια που βρίσκουν σε κάδους ανακύκλωσης. Σκελετωµένα κορµιά οι πιο πολλοί, αφού δεν έχουν χρήµατα για να αγοράζουν τρόφιµα. Μας λένε όµως ότι κάθε Κυριακή παίρνουν φαγητό από την Καθολική Εκκλησία και το εξοικονοµούν, για να περάσουν 2-3 µέρες. Και όταν κάποιοι καταφέρνουν να βρουν περιστασιακά δουλειά σε χωράφια, τα χαµηλά έστω µεροκάµατα που εξασφαλίζονται διατίθενται για αγορά φαγητού για όλους. Αβίαστα προκύπτει το ερώτηµα τι σκέφτονται να κάνουν, δεδοµένου ότι πλησιάζει ο χειµώνας. Αλληλοκοιτάζονται και ανασηκώνοντας τους ώµους µοιράζονται την απόγνωσή τους µαζί µας. Ακούει όµως κάποιος από αυτούς που έχουν υποχρέωση να ακούσουν;

Από το Γραφείο Ευηµερίας στην ιδιωτική πρωτοβουλία

Το τηλέφωνο στα γραφεία της «Κίτρινης Γραµµής» δεν σταµατά να χτυπά. Οι άνθρωποι εδώ ακούνε µόνο προβλήµατα που δένουν το στοµάχι κόµπο. Ξεκίνησαν τα σχολεία και τηλεφωνούν µαµάδες µονογονεϊκών κυρίως οικογενειών που παίρνουν ένα κουτσουρεµένο επίδοµα, µε το οποίο δεν ξέρουν τι να πρωτοκαλύψουν από τις συσσωρευµένες ανάγκες των παιδιών τους. «Ακόµα και το Γραφείο Ευηµερίας µάς στέλνει κόσµο που έχει ανάγκη», αναφέρει η Αγγελίνα Φούρναρη. Κάτι ανάλογο γίνεται και µε άλλους φορείς της Λεµεσού, όπως είναι οι δήµοι, οι οποίοι παραλαµβάνουν µια φορά το µήνα πακέτα από την «Κίτρινη Γραµµή», τα οποία διανέµουν σε κόσµο που έχουν στις λίστες τους. Η βοήθεια που παρέχεται περιλαµβάνει τρόφιµα, ρούχα και άλλα είδη και αφορά όλους ανεξαιρέτως.

Ενδεικτικό του µεγέθους του προβλήµατος είναι το γεγονός ότι η τελευταία παράδοση που έγινε τον Αύγουστο µόνο στη Λεµεσό αφορούσε 930 οικογένειες, ενώ την αντίστοιχη περίοδο πέρσι ήταν 500-600. Αξίζει να σηµειωθεί ότι η παροχή βοήθειας έχει ξεφύγει προ πολλού από τα όρια της Λεµεσού, αφού πακέτα στέλνονται και σε άλλες  επαρχίες, ακόµα και στην κατεχόµενη Λευκωσία.

«Από τη διερεύνηση που κάνουµε πριν δώσουµε τη βοήθεια, διαπιστώνουµε ότι αρκετοί από αυτούς τους ανθρώπους αντιµετωπίζουν και ψυχικά ή άλλα προβλήµατα που τους καθιστούν αδύναµους να εργαστούν», αναφέρει η υπεύθυνη της «Κίτρινης Γραµµής», υποδεικνύοντας ότι «πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο τον οποίο οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευηµερίας ουσιαστικά συντηρούν».